Door Charles Rotter.


Ah, The Guardian , ooit het baken van evenwichtige journalistiek, heeft zichzelf opnieuw overtroffen. Met een vleugje melodramatische wanhoop hebben ze een portret geschilderd van Donald Trump als een eco-schurk, zwaaiend met beleid als een zwarte cape in een horrorshow van ecologische ondergang. Laten we in hun nieuwste apocalyptische profetie duiken.

Donald Trump heeft gezworen om offshore windenergieprojecten onmiddellijk stop te zetten “op de eerste dag” van een nieuwe termijn als president van de VS, in zijn meest expliciete bedreiging tot nu toe aan de industrie en de laatste in een reeks beloften om belangrijke aspecten van de transitie naar schonere energie ongedaan te maken.

Het drama ontvouwt zich met Trump, de veronderstelde marionettenspeler van de planetaire vernietiging, die zweert de geliefde windprojecten te zullen ontmantelen. Het maakt niet uit dat een kritische beoordeling van de impact ervan zulks zou kunnen rechtvaardigen; The Guardian is er meer in geïnteresseerd om dit in te framen als een openingsscène van een Shakespeare-tragedie.

Trump herhaalde valse beschuldigingen dat windprojecten dodelijk zouden zijn voor walvissen tijdens een bijeenkomst op zaterdag in Wildwood, een badplaats aan de kust van New Jersey, waarbij hij beloofde een industrie te beëindigen die enthousiast werd gesteund door Joe Biden.

Hier wordt Trump bijna komisch belasterd, waarbij hij beelden oproept van dode walvissen die met tientallen aanspoelen, met dank aan die snode windmolenparken. The Guardian verzekert ons in zijn oneindige wijsheid dat deze beweringen “vals” zijn, waarbij alle vervelende nuances over de milieukosten van deze structuren terzijde worden geschoven.

“Ze vernietigen alles, ze zijn verschrikkelijk, de duurste energie die er is”, zei Trump over de windturbines. “Ze ruïneren het milieu, ze doden de vogels, ze doden de walvissen.”

Je kunt de onheilspellende muziek bijna horen aanzwellen terwijl Trump de misdaden van deze wervelende derwisjen van de ondergang opsomt. Natuurlijk kwam The Guardian niet op de gedachte dat hij misschien overdreef, maar dat dat alles niet helemaal verzonnen was. In plaats daarvan geven ze er de voorkeur aan dat hun schurken cartoonachtig zijn en dat hun complotten zwart en wit zijn.

En net toen je dacht dat het niet theatraler kon:

McLeod zei dat er een gezamenlijke desinformatiecampagne heeft plaatsgevonden, gefinancierd door olie- en gasbelangen, om kiezers te misleiden. “De grote oliesector profiteert van al deze paniekzaaierij”, zei ze.

Het plot wordt nog huiveringwekkender met de introductie van Big Oil, de schimmige antagonist die achter het gordijn op de loer ligt. Volgens het script van The Guardian moet iedereen die de heiligheid van windenergie in twijfel trekt een marionet zijn die danst aar het pijpen van de belangen van de fossiele industrie.

Ten slotte wordt de afkeer van Trump voor het Akkoord van Parijs niet gepresenteerd als een beleidsstandpunt, maar als een snood plan om in zijn eentje de wereld te verwarmen:

“In een van de meest levendige illustraties van zijn standpunt ten aanzien van de klimaatcrisis verwijderde Trump de VS tijdens zijn eerste termijn in het Witte Huis uit het klimaatakkoord van Parijs.”

…

“Het klimaatakkoord van Parijs doet niets om het milieu hier in de Verenigde Staten of wereldwijd daadwerkelijk te verbeteren”, zei Mandy Gunasekara, de voormalige stafchef van Trump bij de EPA, in februari tegen de Guardian.


Volgens The Guardian is dit standpunt geen een legitiem argument maar een oorlogsverklaring aan Moeder Aarde, waarbij alle inhoudelijke problemen met de overeenkomst gemakshalve worden genegeerd.

In dit nieuwste stuk schetst The Guardian een verhaal dat zo rijk is aan vooroordelen dat je het zou kunnen aanzien als zuivere fictie. De standpunten van Trump op het gebied van het milieubeleid verdienen, of men het er nu mee eens is of niet, een platform voor discussie in plaats van te worden afgedaan als de oprispingen van een vermeende planeetplunderaar.

Dus hulde aan The Guardian, onze onvermoeibare strijder tegen de apocalyps, altijd waakzaam, altijd angstig, altijd vermakelijk. Als de journalistiek ze ooit vermoeit, is er altijd wel een plekje vrij voor de publicatie van Hollywood-scenario’s!

***