Oekraïne is geen op zichzelf staande kwestie van buitenlands beleid, maar de spil waaromheen de economische vooruitzichten van Europa zullen draaien.
De Europese Unie investeert te veel in het Oekraïense oorlogsproject – en ook in haar romance met Zelensky. Eerder dit jaar nog was het westerse (en EU-) narratief dat het komende offensief van Oekraïne na de winter Rusland zou “breken” en de oorlog een “coup de grace” zou geven. De krantenkoppen van de MSM sponnen regelmatig een verhaal over Rusland op zijn laatste benen. Nu is de berichtgeving van het establishment echter 180° gedraaid. Rusland loopt niet “op zijn laatste benen” … schrijft Alastair Crooke.
Twee zeer Establishment Anglo-Amerikaanse media in het Verenigd Koninkrijk (waarin de berichten van het Amerikaanse establishment vaak opduiken) hebben eindelijk – en bitter – toegegeven: “Sancties tegen Rusland hebben gefaald“. The Telegraph klaagt: Ze “zijn een lachertje”; “Rusland had inmiddels moeten instorten“.
Ook in Europa dringt te laat het besef door dat de offensieven van Oekraïne niet beslissend zullen blijken, zoals nog maar enkele weken eerder werd verwacht.
In een artikel van Kofman en Lee in Foreign Affairs wordt betoogd dat, gezien het twijfelachtige Oekraïense offensief, de enige manier om verder te gaan – zonder een historisch vernederend verlies te lijden – is om “de boel de boel te laten” en zich te concentreren op het opbouwen van een oorlogscoalitie voor de toekomst, een coalitie die kan hopen het militair-economische steunpotentieel van Rusland op lange termijn te evenaren.
“Kofman-Lee bouwt langzaam de argumenten op waarom er geen dramatisch of beslissend succes mag worden verwacht, en waarom het narratief in plaats daarvan moet verschuiven naar het opbouwen van een duurzame infrastructuur voor Oekraïne om te kunnen vechten tegen wat nu waarschijnlijk een zeer langdurig conflict wordt”, merkt de onafhankelijke commentator Simplicus op.
Eenvoudig gezegd, hebben de Europese leiders zich in een diep gat gegraven. Door wat er nog in hun wapenarsenaal lag aan oude wapens voor Kiev te legen, hoopten de Europese staten grimmig dat het komende lente/zomer-offensief alles zou regelen, en zij zich niet meer met het probleem – de Oekraïne-oorlog – zouden hoeven bezighouden. Weer fout: ze worden uitgenodigd om ‘dieper te graven’.
Kofman-Lee gaan niet in op de vraag of het vermijden van vernedering (NAVO en VS) een “lang slepend conflict” waard is. De VS hebben hun terugtrekking uit Kaboel “overleefd”.
Toch lijken de Europese leiders niet in te zien dat de komende maanden in Oekraïne een belangrijk keerpunt zijn; als de EU zich nu niet resoluut verzet tegen “mission creep”, zal dat een hele reeks negatieve economische gevolgen hebben. Oekraïne staat niet op zichzelf, maar is de spil waaromheen de economische vooruitzichten van Europa zullen draaien.
Zelensky’s F-16 blitz door Europa vorige week geeft aan dat, terwijl sommige Europese leiders willen dat Zelensky de oorlog beëindigt, hij – omgekeerd – de oorlog (letterlijk) naar Rusland (en waarschijnlijk heel Europa) wil voeren.
Seymour Hersh meldt: “Tot nu toe heeft Zelensky, volgens een Amerikaanse functionaris, het advies [om de oorlog te beëindigen] afgewezen en aanbiedingen van grote sommen geld om zijn aftocht naar een landgoed in Italië te vergemakkelijken, genegeerd. Er is geen steun in de regering Biden voor een regeling die het vertrek van Zelensky inhoudt, en de leiders in Frankrijk en Engeland “zijn te schatplichtig” aan Biden om een dergelijk scenario te overwegen”.
“En Zelensky wil nog meer”, zei de functionaris. “Zelensky vertelt ons dat als je de oorlog wilt winnen, je me meer geld en meer spullen moet geven: “Ik moet de generaals betalen”. Hij vertelt ons, zegt de functionaris, dat als hij uit zijn functie wordt gezet, “hij naar de hoogste bieder gaat”. Hij gaat liever naar Italië dan te blijven en mogelijk gedood te worden door zijn eigen volk.
Toevallig krijgen de Europese leiders – door Kofman-Lee – een boodschap mee die overeenkomt met die van Zelensky: Europa moet voorzien in de behoefte van Oekraïne aan ondersteuning op lange termijn door zijn industrie te herconfigureren om de wapens te produceren die nodig zijn om de oorlogsinspanning te ondersteunen – tot ver na 2023 (om de formidabele logistieke wapenproductiecapaciteit van Rusland te evenaren), en om te voorkomen dat ze hun hoop vestigen op één enkele offensieve inspanning.
De oorlog wordt nu dus voorgesteld als een binaire keuze: “De oorlog beëindigen” versus “De oorlog winnen”. Europa staat op een tweesprong; het begint aarzelend aan de ene weg, om vervolgens om te keren en besluiteloos een paar voorzichtige stappen te zetten op de andere weg. De EU zal de Oekraïners opleiden om met F-16’s te vliegen, maar is terughoudend met het leveren van de vliegtuigen. Het riekt naar symbolisme, maar symbolisme is vaak de vader van mission-creep.
Nadat ze zich achter de regering-Biden hadden geschaard, omarmde een onnadenkend EU-leiderschap gretig de financiële oorlog tegen Rusland. Ook een NAVO-oorlog tegen Rusland werd zonder nadenken omarmd. Nu worden de Europese leiders wellicht onder druk gezet om een logistieke wedloop met Rusland aan te gaan. Dat wil zeggen dat Brussel wordt aangespoord om zich opnieuw te verbinden tot “het winnen van de oorlog”, in plaats van “het beëindigen ervan” (zoals een aantal staten willen).
Deze laatste EU-staten worden nu wanhopig om een uitweg te vinden uit het gat waarin ze hebben gegraven. Wat als de VS de financiering van Oekraïne zou stopzetten? Wat als Team Biden zich snel op China richt? Politico kopt: Het einde van de hulp aan Oekraïne nadert snel. Terugdraaien zal niet gemakkelijk zijn. De EU kan blijven zitten met de financiering van een “eeuwig conflict” en de nachtmerrie van een nieuwe vluchtelingenstroom – waardoor de EU-middelen worden opgeslokt en de immigratiecrisis, die de EU-kiezers al in beroering brengt, nog erger wordt.
De lidstaten lijken nog steeds bezig met wensdenken, en geloven half in de verhalen over verdeeldheid in Moskou; geloven in de “mind-omeletten” van Prigozhin; geloven dat de Russische slow-cooking van Bakhmut een teken is van uitputting van de troepenmacht, in plaats van een deel van de geduldige Russische geleidelijke degradatie van de Oekraïense vermogens die over het hele spectrum gaande is.
Deze oorlogssceptische staten, die hun symbolische aandeel in het “pro-Oekraïnisme” leveren om te voorkomen dat zij door de Brusselse nomenclatuur worden gegeseld, gokken op het onwaarschijnlijke idee dat Rusland zal instemmen met een onderhandelde regeling – en meer dan dat, met een regeling die gunstig is voor Oekraïne. Waarom zouden ze dat geloven?
“Het probleem van Europa,” zegt de bron van Seymour Hersh, met betrekking tot een snelle regeling van de oorlog, “is dat het Witte Huis wil dat Zelensky overleeft”; en “ja”, Zelensky heeft ook zijn kaders van Brusselse liefhebbers.
Het duo van Buitenlandse Zaken voorspelt dat een bewapeningswedloop – alweer – een “inkoppertje” zou zijn:
“Rusland lijkt niet goed gepositioneerd voor een eeuwige oorlog. Het vermogen van Rusland om materieel uit opslagplaatsen te repareren en te herstellen lijkt zo beperkt dat het land in toenemende mate vertrouwt op Sovjetmaterieel uit de jaren vijftig en zestig om gemobiliseerde regimenten op te vullen. Naarmate Oekraïne beter westers materieel aanschaft, begint het Russische leger steeds meer te lijken op een museum uit de vroege Koude Oorlog”.
Werkelijk? Doen deze Amerikaanse journalisten ooit aan cross-check of factchecken? Blijkbaar niet. In het eerste kwartaal van 2023 werden in Rusland meer tanks geproduceerd dan in heel 2022. Bij extrapolatie produceerde Rusland voorheen meer dan 150-250 tanks per jaar, terwijl Medvedev beloofde dit op te schroeven naar 1600+. Hoewel dit aantal inclusief gerenoveerde en gemoderniseerde tanks is (die het leeuwendeel uitmaken), is het nog steeds een indicatie van een enorme industriële productie.
De EU bespreekt deze cruciale beslissingen over de rol van Europa in de oorlog niet in het openbaar. Alle gevoelige zaken worden in de EU achter gesloten deuren besproken. Het probleem met dit democratisch tekort is dat de gevolgen van deze Rusland-gerelateerde kwesties bijna elk aspect van het Europese economische en sociale leven raken. Er worden veel vragen gesteld; er volgt weinig of geen discussie.
Waar en wat zijn Europa’s “rode lijnen”? Geloven de EU-leiders echt dat ze Zelensky de door hem gewenste F-16’s moeten leveren? Of gokken ze op de eigen “rode lijnen” van Washington en laten ze hen ermee wegkomen? Gevraagd op maandag of de VS haar standpunt over de levering van F16’s aan Oekraïne had gewijzigd, zei de woordvoerder van de Nationale Veiligheidsraad van het Witte Huis, John Kirby: “Nee”. Deze F-16 kwestie is geen game-changer; het kan echter wel de dunne rand worden naar een “eeuwige oorlog”. Het kan ook het begin zijn van WO 3.
Zal de EU haar steun aan het Oekraïne-project militair beëindigen (in overeenstemming met eerdere waarschuwingen van de VS aan Zelensky), als het Oekraïense offensief afneemt – zonder enige winst?
Wat zal de reactie van de EU zijn, als zij door de VS wordt uitgenodigd deel te nemen aan een wapenwedloop tegen Rusland? Voor alle duidelijkheid: de herstructurering van de Europese infrastructuur naar een oorlogseconomie heeft enorme gevolgen (en kosten).
Bestaande concurrerende infrastructuur zou moeten worden omgebouwd van exportproducten naar wapens. Is er vandaag de dag voldoende gekwalificeerd personeel om dit te bemannen? Het aanleggen van nieuwe aanvoerlijnen voor wapens is een langzaam en ingewikkeld technisch proces. En dit komt bovenop de vervanging door Europa van efficiënte energie-infrastructuur door nieuwe groene structuren die minder efficiënt, minder betrouwbaar en duurder zijn.
Is er een uitweg uit het “gat” dat de EU voor zichzelf heeft gegraven?
Ja – die heet “eerlijkheid”. Als de EU snel een einde aan de oorlog wil maken, moet zij begrijpen dat er twee opties zijn: Oekraïense capitulatie en een akkoord op de voorwaarden van Moskou; of voortzetting van de uitputtingsslag op het oorlogsvermogen van Oekraïne, totdat de Oekraïense strijdkrachten worden ingehaald door entropie.
Eerlijkheid gebiedt de EU de misleidende houding te laten varen dat Moskou zal onderhandelen over een regeling op de voorwaarden van Zelensky. Die laatste weg zal geen oplossing brengen.
En eerlijkheid gebiedt de EU toe te geven dat deelname aan de financiële oorlog tegen Rusland een vergissing was. Eén die moet worden rechtgezet.
1 reacties :
De EU gaat niet failliet, wel Jan Modaal in de EU.
Timmermans, Von der Leyen, enz blijven gewoon buitens schot omdat die zich al rijk gestolen hebben over de ruggen van de EU burgers. Jammer dat maar weinig mensen dat begrijpen.
Een reactie posten