Het jaarlijkse wereldwijde onderhandelingsfestival van de VN over klimaatverandering – in dit geval COP27 in Egypte – vindt over minder dan een maand plaats. Er is nog maar één groot probleem op tafel en dat is GELD. Veel geld, vele biljoenen allemaal stromend van de ontwikkelde wereld naar de “ontwikkelings”wereld. (Aangezien de zogenaamde ontwikkelingslanden nog steeds de supereconomie van China omvat, heeft het woord alle betekenis verloren.)

De hoop op geld is spectaculair maar ook hopeloos, vandaar de show. Hoe deze immense absurditeit zal uitpakken ​tijdens de onderhandelingen tussen de rijke landen en de wij-willen-je-rijkdom-landen, is afwachten.

Hier is een eenvoudige scorekaart, zodat u de actie kunt volgen. Het codewoord is in de eerste plaats ‘financiën’. Dit is geen buitenlandse hulp en die term zul je nooit horen gebruiken. Het opzettelijk vage begrip is dat de ontwikkelde landen de klimaatcrisis hebben veroorzaakt, dus zijn ze verplicht om de ontwikkelingslanden op de een of andere manier te helpen ermee om te gaan. Financiën betekent meer dan alleen geld: het betekent geldstromen, eindeloze geldstromen. Nergens is een einddatum te vinden, voor zover ik weet.

Er zijn drie grote stromen, genaamd “mitigatie”, “adaptatie” en “verlies en schade”. Mitigatie verwijst naar het verminderen of elimineren van de oorzakelijke bijdrage van een land aan klimaatverandering, wat vaak betekent dat de uitstoot wordt verminderd, maar niet altijd. Het opnemen van CO2 is ook mitigatie, zoals bij herbebossing of bepaalde landbouwpraktijken. De mitigatiestroom is goed gekalibreerd. Het zou vanaf 2020 $ 100 miljard per jaar hebben moeten zijn. Dat is natuurlijk niet gebeurd in 2020, is sindsdien niet meer gebeurd en zal ook nooit gebeuren.

De OECD heeft de via creatief boekhouden uitgerekend dat er ongeveer $ 80 miljard is overgemaakt, maar het grootste deel daarvan zijn leningen, waarvan de ontwikkelingslanden volhouden dat ze niet meetellen. Dit heeft tot grote irritatie geleid.

Behalve dat het niet gebeurde, was deze geldstroom alleen voor het eerste 5-jarenplan (klinkt dit bekend?). Dus het bedrag vanaf 2025 ligt nog steeds op tafel. De ontwikkelingslanden, geleid door de Afrikanen, hebben gezegd dat ze maar liefst een biljoen per jaar willen. Lachwekkend maar echt, dus let goed op.

Gastheer Egypte zegt dat ze voor Afrika spreken, dus dit spel kan hoog oplopen. Wat waarschijnlijk niet op tafel ligt, zijn nieuwe toezeggingen voor mitigatiemaatregelen. In feite heeft Egypte er nog nooit een genomen onder het Akkoord van Parijs. Dit laat veel ruimte over om over financiën te onderhandelen, of dat te proberen. Merk op dat de meeste mitigatiebeloften van ontwikkelingslanden afhankelijk zijn van deze enorme geldstroom, dus in zekere zin komt het klimaatspel hierop neer op: geen geld, geen actie.

Aanpassing is een relatief nieuwe categorie en tot op heden is er bijna geen geld voor vrij gekomen. De ontwikkelingslanden zijn er dol op omdat het meestal betekent dat je dingen moet bouwen, vooral zonder die pijnlijke levensstijlveranderingen die mitigatie vaak met zich brengt. Irrigatiesystemen voor droogte, dammen voor overstromingen, dat soort grote projecten. Er is zelfs een beweging om tot de helft van de mitigatiestroom om te leiden naar de adaptatiestroom.

Verlies en schade is de hoofdmoot. Het betekent dat Amerika en de rest van de ontwikkelde landen de ontwikkelingslanden zullen compenseren voor alle narigheid die uit klimaatverandering voortvloeit. Verlies verwijst naar dingen die niet kunnen worden hersteld, zoals slachtoffers of een vernietigde oogst, terwijl schade slaat op zaken die kunnen worden hersteld, zoals een verwoeste stad.

Aangezien alle weersextremen nu worden toegeschreven aan klimaatverandering, zouden we ervoor moeten betalen. Ik verzin dit niet. De dekking omvat kortetermijngebeurtenissen zoals orkanen of overstromingen, plus langzame ontwikkelingen zoals droogtes. Niet-weersverschijnselen zoals pest, pandemieën en bosbranden zijn waarschijnlijk ook inbegrepen.

Plots krijgen de belachelijk lange lijsten van alle narigheid veroorzaakt door klimaatverandering een nieuwe, potentieel dure dimensie. Volgens het Akkoord van Parijs moeten de ontwikkelingslanden elk hun jaarlijkse verliezen en schade bij elkaar optellen. Deze zullen ongetwijfeld oplopen tot vele biljoenen dollars per jaar.

Van deze astronomische (ruïneuze?) geldstroom zal nooit iets terechtkomen. Dit was reeds te voorzien vóór de huidige wereldwijde economische onrust, maar het is nu te duidelijk om nog te verhullen. Pikant is dat de Amerikaanse congresverkiezingen plaatsvinden aan het begin van COP27. Als de Republikeinen ook maar één huis innemen, is de Finance Game voorlopig echt dood.

Bereid je voor op hoe de linkse media zullen rapporteren over wat neerkomt op het verdampen van de illusie van de overdracht van astronomische bedragen aan klimaat’hulp’. Ik verwacht niet dat de besprekingen zullen mislukken, want waar gepraat wordt, is er nog hoop. Dat de hoop hopeloos is, verandert daar niets aan, maar het is wel een interessant schouwspel om te volgen, als je weet waar je op moet letten.

Blijf op de hoogte van CFACT voor meer berichtgeving over de noodlottige COP27.


Over de auteur

David Wojick Ph.D. is een onafhankelijk analist op het snijvlak van wetenschap, technologie en beleid.

Zie hier.

Voor meer dan 100 eerdere artikelen voor CFACT zie hier.

Beschikbaar voor vertrouwelijk onderzoek en advies.

***

Bron hier.

***