Wij “gekkies”, “wappies”, wij “ultra extreme staatsgevaarlijke fundamentalisten”.
28-8-2022
Wij “gedachten terroristen van het vogelvrije woord”.
Wij beschimpten, uitgelachenen, ontwaakte verworpenen der aarde, we hadden het al die tijd bij het rechte eind.
Toen wij keer op keer en uit alle macht “Wolf!” riepen, sloop er inderdaad een roedel monsters op bonten voetjes, rond de voortslapende mensheid.
Wij, eenlingen, zonderlingen, we roken ze van afstand, wij zagen hun sporen in de sneeuw en af en toe de maan weerspiegeld in hun blikkerende tanden en ogen.
Ja, wij hadden al die tijd gelijk.
En zo hemeltergend vaak.
Het zo wonderlijk snel gebrouwen Coronaprikje voorkwam geen Covid, precies zoals wij al voorspelden, geen besmetting of ernstige ziekte. De vaccins van Gates, Fauci en Bourla, ze brachten geen vrijheid of gezondheid, maar dictatuur en slavernij in de vorm van QR codes en Health ID’s. Ze kostten inmiddels miljoenen levens en miljarden gezonde jaren. En leveren megawinsten op voor de ijskoude, ons-kent-ons machine, die al kauwend, de mensenhakselaar aandrijft.
Geen journalistieke stuwdam kan, nu het te laat is om iets aan die schade te doen, nog de stroom omineuze berichten, inktzwarte wetenschappelijke onderzoeken, staatjes en cijfers van levensverzekeringsmaatschappijen en begrafenisondernemers stuiten.
Wat begon met Tiffany Dover, eindigde in een litanie van omvallende voetballers, fietsers en televisiepresentatoren, Mike Tyson in zijn Iron rolstoel, Eric Clapton met zijn verstarde geniale vingers.
Wij riepen “Wolf!” zo hard we konden, kwamen met bewijzen en geruchten, maar werden uitgelachen, uitgesloten, bedreigd en voor gek gezet. Men geloofde liever de wolven en een enkele piekerige vleermuis. Hugo en Mark en Marion.
Maar wij hadden gelijk.
Toen wij een paar jaren geleden, een vreemde elitaire club ontdekten in het Zwitserse Davos en geruchten hoorden over een gedroomde reset. Een 4e Industriële Revolutie, waarin mens en machine zouden versmelten, toen wij Klaus Schwab in zijn Satanische kamerjas en zijn lingeriefoto’s posten en de teksten van Noah Harari verspreidden, die hardop kirde tegen wie het maar horen wil, dat miljarden gewone mensen, niet langer nodig zijn oude wereld draaiend te houden. Implicerend dat wij een nutteloze kudde opvreters zijn. Wij en onze kinderen, geen schepsels Gods, maar zakken rottend vlees, misschien nog net geschikt voor lampenkappen en zeep, toen wij de pagina’s vol puissant machtige Nederlanders zagen, die aan deze macabere sekte verbonden waren, wees men collectief op het voorhoofd. Deze soep met royale brokken, zou vast niet zo heet gegeten worden.
Maar zie, deze winter 2022-2023 wordt er helemaal geen warme soep meer gegeten. Omdat de ingrediënten schaarser en schaarser zijn. En het schaarse gas onbetaalbaar is, al ligt het vlak onder Groningen, zo voor het oppompen.
En zo er nog een kommetje troebel brouwsel over is, wordt deze straks getrokken van krekels en meelwormen. Geserveerd met een stukje geprint vlees, waar je slappe borsten van krijgt.
Het eten verdwijnt in bliksemtempo van de aarde. De boeren worden van hun land gejaagd, het regent wereldwijd niet meer, voedselfabrieken ontploffen, de stuwmeren staan droog en hele kuddes vee vallen zomaar om. Ons fiatgeld is waardeloos. De schuldenberg is onbeklimbaar. En ons mooie land is hard op weg naar Tri State City, een metropool met 33 miljoen inwoners, waaronder bitter weinig oorspronkelijke Nederlanders, die nu al uit hun huizen worden gejaagd, om plaats te maken voor een keurig uitgenodigd, nieuw herenvolk, dat ze vluchtelingen noemen.
De westerse regeringen en hun trollen wijzen naar de Russen, zoals Big Brother naar Emmanuel Goldstein, maar wij weten beter.
“WOLF!”
Het is onze overheid zélf. Zij vervangt ons, verplaatst ons, verzwakt ons, verdunt en vermindert ons. Onze overheid is uit op een makkelijker te beheersen volk, zonder onderlinge samenhang en gedeelde geschiedenis of cultuur; een les, hoe cynisch, geleerd van Stalin in de Holodomor.
En wij zagen het aankomen en krijgen opnieuw gelijk.
“WOLF!”
Maar dat gelijk…
Maar wat schieten we er mee op?
De bedorven triomf van het machteloze “Recht haben”, als het recht en de oplossing, verder weg lijkt dan ooit te voren.
Hoe impotent, hoe schilferend en schraal is “Ons Gelijk” als we te laat zijn, om er iets goeds mee te doen?
Hoe vol is de stinkende put, met verdronken opgeblazen kalveren.
Het is het rechte einde van de man die iets kwaadaardigs in zijn hoofd vermoedt, jaren door zijn huisarts en omgeving voor gek verklaard, uiteindelijk van zijn oncoloog de verpletterende diagnose krijgt van een gezwel, zijn gelijk viert, maar zich weigert te melden voor een levensreddende operatie. En zich bij ieder nieuw symptoom, als een zieke Oblomov, wentelt in de triomf dat zijn diagnose juist was.
Het gelijk, van de soort: ”hadden we het maar eerder ontdekt, dan hadden we misschien nog iets kunnen doen”.
Het gelijk waar je helemaal niets voor koopt behalve frustratie en spijt dat niet meer mensen kon overtuigen. Dat je niet beter mensen tot rede kon brengen en veilig op de kant kon redeneren.
Het triomfantelijk “zie je wel!” dat weerkaatst tegen je eigen grafsteen.
Het gelijk dat in trage, ijskoude druppels neervalt op de hoofden van de kromgebogen, rillende toeschouwers die eromheen verzameld staan en van hun nog altijd verwonderde, eerder verbijsterde januskoppen, afdruipt.
“WOLF!”
Wij wentelen ons in ons gelijk als varkens in de modder, ook als we in die modder verzuipen of we gedwongen worden die stront te vreten.
Gelijk hebben betekent niets, als we het niet weten te verspreiden als een olievlek. Dwars door de wijken en de straten. De flats en de platte landen. Over de straten en de pleinen.
Gelijk hebben betekent niets als we er geen gevolg aan geven.
We moeten uit de “comfortably numbness” van het hospice.
Die laatste verdoofde troetelweken.
Waar blijven onze initiatieven?
Onze megaprotesten?
Onze liederen en gedichten. Onze communes en verenigingen?
De nieuwe kerken, scholen en boerderijen, de nieuwe Asterixdorpjes.
Waar blijft onze wil om dit te overleven?
Wie zorgt er straks voor de mensen die het eten niet meer kunnen betalen?
Die hongerig, uit hun huizen zijn gezet.
Waar gaan we straks schuilen bij min 10 graden en het gas is op?
De overheid?
“WOLF!”
Het schrijven van dit stuk kostte mij geestelijk een rib uit mijn lijf.
Vind je het goed, mooi of belangrijk? Je kunt mij hier ondersteunen. Ik waardeer het zeer.
Jan Bennink 28-8-2022
0 reacties :
Een reactie posten