Het liep nog best een tijdje gesmeerd, die ‘democratie’ in het Nieuwe Normaal.
29-6-2022
Zolang alles nog binnen de kadertjes verliep; een debatje hier, een stemming daar, een commissievergadering zus, een Malieveld protest zo, kon het werkelijke karakter van dit bewind nog met schone schijn verhuld worden. Mits het volk netjes zou blijven meespelen zou niemand er veel van merken, of van snappen, van de ontmanteling van die democratie en het vrije bestaan zelf. Maar uiteindelijk gaat die ellenlange schemering over in de nacht. En komen de nachtdieren tot leven. Ook hun prooien ruiken onraad.
Met de boerenprotesten openbaart zich nu het niemandsbewind, zoals Hannah Arendt dat noemde. De terreur van de onverantwoordelijken. Niemand is of voelt zich verantwoordelijk voor de beslissingen die genomen worden. Onteigening ging in luttele maanden en weken van een “complottheorie” naar “weilanden leegtrekken om woningen te bouwen”. Dat is natuurlijk geen beschaafd gedrag dus verzon men die afgrijselijk doorzichtige stikstofmythe om het politieke gepeupel op voorhand van blaam te zuiveren. En kijk ze staan met hun grijze pakken voor gemeentehuizen en in raadszaaltjes. Tegenover de boeren met hun schrijnende verhalen en de wanhoop op hun gezicht. Je ziet ze denken, dit ‘agendapunt’ hadden we toch al gehad?
Zonder blaam is het makkelijker een plicht uitvoeren. De plicht die spreekt uit modellen, adviezen en dictaten, desnoods uit het willen redden van de planeet! Dat is de verantwoordelijkheid van een hogere orde: een banale opdracht. Bij enige weerstand van het volk en botsing op de realiteit vluchten de onverantwoordelijken onder Rutte’s rokken. En terwijl die laatste in Spanje nog wat schaarse olie op het geo-politieke vuur gooit, neemt hij het deze dagen op voor de bewindvoerders die hem een beetje uit de wind moeten houden. Zoals ze dat allemaal voor elkaar doen. Want “we staan voor een gezamenlijke opdracht”!
Met bebloede handen wapperen de vingertjes nog even door. Er is weer van alles mis met “de manier waarop” het ongenoegen geuit wordt. Jan Paternotte eist terstond een samenkomen van andere onverantwoordelijken in “een debat” over de boerendreiging. Binnen de muren waar hij het toneelstuk nog enig werkelijkheidsgehalte weet te geven, in zijn ‘happy place’. De media draaien overuren om de boer te besmeuren, al gaat dat niet zo eenvoudig nu het label “extreem-rechts” niet meer blijft kleven.
In een niemandsbewind is het ergste wat je kan overkomen dat je verantwoordelijk wordt gehouden. Of dat die gedachte ook maar in de mensen opkomt. Ook Wopke Hoekstra riep op “naar elkaar te luisteren en het gesprek aan te gaan” nu “wij voor een gezamenlijke opdracht staan”. Hij had moeten zeggen: wij gaan naar jullie luisteren, maar dat spelt ‘gehoorzaam ons’ weer verkeerd.
De “zo doen wij dat hier niet” doctrine klinkt holler dan ooit, het ‘vaasje’ van Rutte is na zoveel keer aan diggelen te zijn gevallen niet meer te lijmen. Want de ‘we’ is wel een beetje verdwenen. Het koortje wil niet meer braaf in de maat zingen.
Wat nu? Rutte wil dat het er “beschaafd” aan toe gaat rond de protesten. Het moet niet gekker worden. De tent afbreken met je Schwab vriendjes en eisen dat de mensen de stokken en het zeil zelf netjes opvouwen. De beschaafde bevolking als gewillige chaperonne van de barbarij. Van een regering die ruim duizend kinderen liet verdwijnen, mensen opsloot in hun (verpleeg)huizen vanwege een mild virus, de natuur vernietigt, ons brood rooft, in een oorlog rommelt en murw beukt dag in dag met wat er nu weer allemaal “moet”.
Boeren trekken naar het huis van de minister, barricaderen plekken waar er vergaderd wordt, en gaan de snelweg op. Daar waar de heren en dames politici minder toegankelijk achter dikke muren verstopt zitten, worden koeien neergezet. Om het contrast te tonen. Tussen de betonnen banaliteit en het leven van alledag.
Het ongeloof dat er niemand thuis is in Den Haag en de EU wordt (voor de laatste keer?) op de proef gesteld. Boeren nemen hun emoties en verhalen mee, kappen zelfs hun eigen bomen om, en leggen (figuurlijk) hun hele hebben en houden op straat. ‘Dit is de enige grond die jullie krijgen,’ staat er bij een actie voor een provinciehuis. De hoop aarde voor de deur versterkt het beeld van de gesloten poorten. Paleisjes van glas tegenover stof, stront, hooibalen, dieren en trekkers. Die laatste liegen niet. De boerenuitrusting is van folklore naar verdedigingswapen gegaan. Ik heb mijn boerenzakdoek ook maar omgedaan. Symboliek is krachtiger dan gelijk hebben.
Er is geen enkele andere groep in Nederland die de terreur beter visueel kan maken dan de boeren, en dat moet. En dat kan binnen de grenzen van de wet: zonder geweld, zonder bedreigingen. Omdat hun woorden op zijn, omdat het niemandsbewind de taal al overmeesterd heeft met propaganda, het laatste woord van de ‘consensus’ expert en de morele verontwaardiging die dader -en slachtofferrol steeds omdraait. Omdat zij niets visueels hebben, niets om omheen te gaan staan, niets om een haag mee te vormen. Niets van trots of waardigheid, waar mensen van zeggen: kijk nou!
KIJK nou, zeggen de boeren. En je ziet dat er iets ‘is’. Goddank.
Het niemandsbewind is niet opgewassen tegen het zichtbaar maken van de gevolgen van wanbeleid. Maak visueel wat geen eten op tafel inhoudt, wat een land zonder schepping is, hoe alle verbindingen daarmee worden doorgesneden. Deel inderdaad die kaas (water, vermaak, toeters en bellen) uit in de file’s. Voor de goodwill. De massa is – weten we nu – al eerder voor minder dan een stukje kaas overtuigd. Flood the zone met jullie menselijkheid en volharding.
De onpersoonlijkheid van het systeem krijgt nu een gezicht, via de boeren. Door het contrast verbreekt de betovering van hun spel. Het kan.
0 reacties :
Een reactie posten