Het einde van de vrije discussie is ook het einde van onze zo breekbare vrijheid en democratie!
Oekraïne-crisis: Hoe de Cancel-Culture het debat in toenemende mate vergiftigt
(Door: Max Bergmann – Vertaling: E.J. Bron)
Oorlog is verschrikkelijk en fundamenteel fout, dat lijdt geen twijfel. Oorlog raakt in de allermeeste gevallen de niet betrokken burgersamenleving, ook dat lijdt waarschijnlijk geen twijfel. Wat echter tijdens de corona-crisis krachtig is toegenomen, gaat nu in verontrustende omvang steeds sneller: de zogenaamde Cancel-Culture vergiftigt in toenemende mate de discussie en het debat in de samenleving – ook in discussies over de Russisch-Oekraïense gevechtshandelingen. Ondertussen spitst de situatie zich dramatisch toe.
De gevechtshandelingen tussen de Russische Federatie en de Oekraïne duren voort, een einde is tot nu toe niet in zicht. Maar in plaats van aan de onderhandelingstafel terug te keren, escaleren alle kanten monter door – heel nadrukkelijk ook het Westen. Zo werd zaterdag bekend dat het Duitse leger soldaten in Slowakije zal stationeren – in de onmiddellijke nabijheid van de Oekraïense grens, de “NAVO-buitengrens”. De “snelle interventiemacht” van de NAVO wordt bovendien naar de oostelijke rand van de lidstaten verplaatst, verklaarde secretaris-generaal Jens Stoltenberg dit weekend. De Amerikaanse president Joe Biden stuurt bovendien nog eens duizenden extra Amerikaanse soldaten naar Europa, waarvan velen in Duitsland gestationeerd zullen worden.
Meer dan twintig landen zegden al militaire ondersteuning voor de Oekraïne toe. Munitie, anti-tank wapens en geweren worden o.a. uit Denemarken, Groot-Brittannië, Tsjechië, Nederland, België en andere landen geleverd. Na 5000 helmen stuurt Duitsland nu op indirecte wijze raketwerpers naar de Oekraïne. Nederland stuurt het oorlogsmaterieel uit Duitse productie rechtstreeks naar het oorlogsgebied, meldden meerdere Duitse media zaterdagavond. Een feit is, en dat kunnen we niet ontkennen: de seinen staan in de hele wereld op oorlog.
Parallellen met de corona-pandemie: narratief is narratief, basta!
Ook de “strijd tegen de corona-pandemie” werd en wordt regelmatig “oorlog” genoemd. En zoals al sinds de corona-crisis gebruikelijk, wordt ook de huidige veldtocht in de Oekraïne als menings- en informatieoorlog gevoerd. Er gelden opnieuw narratieven, die door de heersenden en een vermeende meerderheid van de samenleving binnen de kortste keren gevestigd werden, alsof we niets geleerd zouden hebben de afgelopen twee jaar. Mainstream media en politici van elke kleur sloten zich binnen enkele uren aaneen en krijsten het narratief “agressor Poetin”, “imperialist”, “schender van het volkerenrecht”, die vermoeden overmorgen al met getrokken wapen aan de Oder voor Brandenburg staat. Wie van dit narratief afwijkt, is zoals gebruikelijk een nazi, mensenvijand of gewoon onsolidair.
Geen onbeschreven blad: ook het Westen bedrijft propaganda par excellence
Maar het is wel degelijk mogelijk om van deze mening af te wijken – ja, zelfs belangrijk in een liberale democratische samenleving. Ook het Westen, in het bijzonder de Amerikanen, zijn geen onbeschreven blad. Terwijl men Rusland in elk opzicht beschuldigt van “propaganda”, organiseren Duitsland, de Amerikanen, de hele NAVO niets anders dan dat: propaganda in hun eigen zin. Hoe kan men een ander land beschuldigen van een middel dat in een andere, maar gelijksoortige vorm i het eigen land zelf regelmatig wordt toegepast?
Er zijn talrijke voorbeelden van westelijke propaganda te vinden, ook helemaal afgezien van oorlogshandleningen. We hebben de vaccinatie, die volgens het narratief beschermt tegen besmetting (uiteraard weerlegd). We hebben kinderen, die bijzonder gevaarlijk en besmettelijk zijn (uiteraard weerlegd). We hebben de “enige weg uit de pandemie”: het hoge vaccinatiepercentage – ook dat is weerlegd, maar het narratief leeft voort. Feitelijk gezien is dat alles niets anders dan goedkope propaganda, de poging om de bevolking in een bepaalde (meestal politieke) richting te beïnvloeden. Hetgeen waar we Rusland van beschuldigen, bedrijven we zelf op de meest verschillende manieren.
Ook de Amerikanen voerden talrijke oorlogen – zijn we dat vergeten?
Hoeveel persvrijheid hebben we eigenlijk nog wanneer alternatieve, vrije en buitenlandse media deels uit het publieke debat uitgesloten en gecensureerd worden? Hoeveel vrijheid van meningsuiting is er overgebleven in het “beste Duitsland dat ooit heeft bestaan”, waarin men bang moet zijn voor zijn bestaan wanneer men tegen de meerderheid in verzet komt? Als men Rusland en Poetin voor de huidige militaire operatie bekritiseert, dan is dat legitiem. Het is echter net zo legitiem om met de vinger naar het Westen te wijzen.
De lijst van Amerikaanse oorlogen is lang, veel mensen zijn zich er helemaal niet van bewust hoe lang. Alleen al in de jaren-2000 telt deze lijst 13 oorlogshandelingen van de Amerikanen. Ook in de jaren-80 en de jaren-90 was vrede een vreemd woord voor de Amerikaanse presidenten. Afghanistan, Somalië, Irak, Haïti, Libië, Oeganda, Syrië, Irak en andere landen waren het toneel van talrijke invasies door het Westen. Deze oorlogen werden regelmatig gemotiveerd met een “vredesmissie”, die de democratie naar de aangevallen landen moest brengen. Of met massavernietigingswapens in Irak, waartegen de wereld beschermd zou moeten worden – wapens, die zo nooit gevonden werden. Desondanks was er oorlog.
Niemand onschuldig: agressie van beide kanten dient onmiddellijk gestaakt worden
Ook de Russsische president Vladimir Poetin motiveert zijn huidige veldtocht met een “vredesmissie” en de “ontwapening” van de Oekraïne. Bewijzen voor mogelijkerwijs aanwezige atoomwapens zijn er uiteraard niet, desondanks dient de informatie als motivering voor de oorlog. Dat maakt het er weliswaar niet beter op, desondanks dient vastgehouden te worden: wie in een glazen huis woont, moet niet met stenen gooien – en dat geldt in het bijzonder voor het Westen en de door de NAVO verbonden landen. Wat zou men zelf doen wanneer de eigen buurman in de onmiddellijke nabijheid van de eigen voortuin ongewenste dingen doet? Wie Rusland beschuldigt van agressie, moet zich ook de beschuldiging van de eigen agressie laten welgevallen. Hier is niemand onschuldig.
De weg uit deze crisis is helder: onderhandelingen in plaats van bommen, gesprekken in plaats van raketten. Alle betrokkenen dienen tot ontwapening en tot terugkeer naar de onderhandelingstafel te worden opgeroepen. En voor de samenleving geldt: onze democratie leeft van afwijkende meningen. Het einde van de vrije discussie is ook het einde van onze zo breekbare vrijheid en democratie!
Bron:
report24.news
Door: Max Bergmann
Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)
0 reacties :
Een reactie posten