De dramatische gebeurtenissen in Oekraïne deze week hebben een veel grotere tijdschaal en achtergrond. Zij zijn niet het hoogtepunt en de herkomst van Westerse beweringen van een Russische invasie.
27-2-2022
Die beweringen zijn de laatste vier maanden koortsachtiger geworden. Waar het hier werkelijk om gaat, is dat de Russische bezorgdheid over de nationale veiligheid voortdurend genegeerd of afgewezen wordt. Nu niet meer, schrijft Strategic-culture.org.
Moskou had gewaarschuwd dat als zijn redelijke veiligheidsvoorstellen niet beantwoord werden, er “militair-technische maatregelen” zouden volgen. Nu het initiatief voor dialoog en wederzijds respect is uitgeput, is de volgende fase het gebruik van meer “fysieke taal” om betekenis over te brengen aan mensen die niet lijken te reageren op een normale dialoog. Het zijn de Westerse mogendheden en hun arrogante superioriteitspresumptie die verantwoordelijk zijn voor de impasse en nu voor de repercussies.
Bijna drie decennia lang, sinds de ontbinding van de Sovjet-Unie in 1991, is het imperialisme van de VS op dreef geweest. Oorlog na oorlog in land na land – vaak met het NAVO-bondgenootschap als gewillig, bruut instrument – heeft de Verenigde Staten een totalitair doel nagestreefd van “overheersing over het gehele spectrum”. Rusland heeft zich ontpopt als het doelwit van de agressie van de VS en de NAVO, omdat het gezien wordt als een obstakel voor de Amerikaanse imperiale hegemonie. Zijn interventie in Syrië om de door de Verenigde Staten geleide geheime oorlog voor regimeverandering in het Arabische land te dwarsbomen, is een klassiek voorbeeld.
China is ook een doelwit, misschien wel meer vanwege zijn wereldwijde economische opgang die tientallen jaren van Amerikaanse kapitalistische dominantie uitdaagt; evenals verscheidene andere naties die moedig en principieel zijn door zich niet te willen schikken naar de vermeende wereldheerschappij van Washington. Daartoe behoren onder andere Iran, Syrië, Venezuela, Cuba, Nicaragua en Noord-Korea.
De door de Verenigde Staten gesteunde staatsgreep in Oekraïne in 2014 – bijgestaan door de NAVO en de Europese Unie – was slechts één schakel in een lange keten van agressie. Maar wel een schakel die voor Rusland, gezien de nabijheid, bijzonder onaanvaardbaar was. Het in Kiev geïnstalleerde coupregime werd bezield door extreme anti-Rusland en neonazi politiek, feiten die door de westerse media worden weggelaten. Dit was geen toeval. Het doel van de staatsgreep was om van Oekraïne een dolk tegen Rusland te maken. Het pronken met een mogelijk NAVO-lidmaatschap en de toekomstige plaatsing van Amerikaanse raketten in Oekraïne aan de grens met Rusland was een rode lijn voor Moskou.
Acht jaar lang heeft het door de VS en de NAVO gesponsorde regime in Kiev een genocidale oorlog gevoerd tegen de Russische bevolking in de Donbass-regio in het zuidoosten van Oekraïne. Opnieuw hebben de Westerse media deze ontstellende realiteit genegeerd. De haat en de barbaarsheid van de “anti-terreuroperatie” van Kiev werden in 2014, tijdens de regering-Obama, ontketend door vice-president Joe Biden, toen hij voor Washington de voorman naar Oekraïne was. Overigens heeft Biden tijdens de vele bezoeken aan dat land aan de zijkant ook heel wat winstgevende louche zaakjes gedaan voor zijn zoon.
Acht jaar lang heeft Rusland opgeroepen tot een politieke regeling van de burgeroorlog, zoals gemandateerd door de vredesakkoorden van Minsk (onderhandeld in 2014 en 2015). Het door de VS gesteunde regime in Kiev wees de politieke weg bij elke stap af, ondanks het feit dat de akkoorden op het hoogste internationale niveau door de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties waren goedgekeurd.
Wat er de afgelopen acht jaar in Oekraïne gebeurde, was gedeeltelijk een afspiegeling van wat er de afgelopen drie decennia is gebeurd, toen de Verenigde Staten en hun NAVO-bondgenoten zich naar het oosten uitbreidden met toenemende militaire dreigingen voor Rusland. In december vorig jaar formuleerde Moskou zijn lang gekoesterde bezorgdheid in voorstellen voor een veiligheidsregeling voor heel Europa, waarin een juridisch bindend verdrag zou worden opgenomen dat het verbod op verdere uitbreiding van de NAVO naar het oosten zou regelen.
Deze voorstellen werden door Washington en zijn Europese bondgenoten zonder meer verworpen. Door hun verwerping werden ook eerdere schriftelijke verbintenissen tot het beginsel van ondeelbare veiligheid onder de auspiciën van de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa verloochend.
Bovendien begonnen de Verenigde Staten en de NAVO-mogendheden Oekraïne te overspoelen met offensieve wapens onder het cynische mom van “verdediging”. Dit had tot gevolg dat het Russofobe regime in Kiev zijn agressie tegen de Russische bevolking in de Donbass-regio opvoerde.
Op maandag van deze week verklaarde de Russische president Vladimir Poetin dat zijn land de zelfverklaarde republieken Donetsk en Lugansk erkent. Poetin zei dat de stap al lang gedaan had moeten worden, maar dat de vertraging te wijten was aan de poging van Moskou om het regime in Kiev aan te sporen de akkoorden van Minsk uit te voeren. Doordat het Westen oogje dichtkneep, werd het vredesakkoord van Minsk systematisch geschonden. Kortom, vermoord.
Rusland had dus geen andere keuze dan de onafhankelijkheid van de Volksrepublieken Donetsk en Lugansk (DPR en LPR) te erkennen. Het stond vast dat het regime in Kiev noch een wettig gevormde soevereine autoriteit was, noch bereid was om met de bevolking van de Donbass een soort van door onderhandelingen tot stand gekomen vrede aan te gaan. Dankzij de hardvochtige steun van het Westen, waaronder tonnen nieuwe wapens en militaire trainers van verschillende NAVO-mogendheden, voerden de troepen van het Kievse regime de beschietingen van het separatistische gebied op. Vanaf vorige week voltrok zich een bloedbad.
Toen Poetin de erkenning van de DPR en LPR als onafhankelijke staten afkondigde, betekende dat automatisch de militaire steun van Rusland voor hun veiligheid. De verklaring werd gevolgd door een eis aan Kiev om zijn militaire offensief op de Donbass te staken. Die eis werd genegeerd en de dodelijke beschietingen gingen door.
Deze objectieve context plaatst de Amerikaanse en Europese retoriek over “soevereiniteit” en “territoriale integriteit” in het juiste perspectief. Hun vrome praatjes zijn leeg en onoprecht. Hoe durven zij de les te lezen, gezien hun smerige en met bloed besmeurde geschiedenis van het verminken van de soevereiniteit van talloze naties, waaronder die van Oekraïne met de gewelddadige staatsgreep in 2014.
Een door de NAVO gesteund anti-Rusland regime voor de deur van Rusland, dat de Russische bevolking aanvalt, is duidelijk onaanvaardbaar. De hoeveelheid NAVO-wapens die de laatste weken Oekraïne binnenstroomde, wees op een grotere oorlogsvoering. Toen liet de Oekraïense president Vladimir Zelenski afgelopen weekend op de Veiligheidsconferentie van München het opruiende dreigement vallen dat Oekraïne kernwapens zou kunnen ontwikkelen. Het was duidelijk dat de veiligheidssituatie voor Rusland verscheidene rode lijnen aan het overschrijden was.
Natuurlijk is het koor van veroordelingen van de Verenigde Staten en hun westerse partners doorschoten van hypocrisie. Zij beweren dat Rusland “de vrede in Europa heeft verbrijzeld” en zij zijn overgegaan tot het opleggen van een algehele economische blokkade om “het economisch functioneren van Rusland te wurgen”. De VS en de NAVO hebben jarenlang het internationale recht en het Handvest van de VN met voeten getreden met hun misdadige oorlogen en regimewisselingsoperaties. Hun dubbelhartigheid en hysterie brengen nog meer lagen van verwarring in het probleem.
De westerse media hebben het wereldwijde probleem van de agressie van de VS en de NAVO systematisch verzwegen. De misinformatie en desinformatie manifesteren zich met beweringen dat Rusland aan “een barbaarse onderneming” en “een niet uitgelokte oorlog” begonnen is. Beweren dat het “niet uitgelokt” is, verraadt een extreme onwetendheid van de situatie.
Rusland waarschuwt al jaren dat de agressie van de VS en de NAVO een kritiek gevaar voor de internationale veiligheid vormde en moest ophouden. Het opzeggen van wapenbeheersingsverdragen door de V.S. (het ABM, INF, Open Skies Verdrag) en de uitbreiding van raketdreigingen in de buurt van de Russische grenzen waren niet langer te tolereren. Oekraïne is eigenlijk maar één element van het grotere geheel. Maar deze week heeft Rusland eindelijk actie ondernomen om de agressie te stoppen. Het is een historische waterscheiding.
Moskou zegt dat het de bedoeling is het onwettige, door de NAVO gesteunde regime in Kiev te denazificeren en te demilitariseren. Het zegt dat het niet van plan is Oekraïne te bezetten. Op moment van dit schrijven heeft Moskou laten weten dat het open staat voor onderhandelingen, zoals het altijd heeft gedaan. Wat Rusland wil is een meer omvattende veiligheidsovereenkomst met de V.S. en de NAVO voor Europa.
Meer in het algemeen moeten de Verenigde Staten ook een einde maken aan hun oorlogszuchtige ideologische opvatting dat Rusland en China vijanden zijn. De VS moeten zich neerleggen bij een multipolaire wereldorde waarin hun unilaterale dictaat niet langer houdbaar is, noch juridisch, noch politiek, noch moreel. Dat is de ultieme uitdaging voor de internationale vrede en veiligheid.
Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER
0 reacties :
Een reactie posten