Causaliteit niet bewezen…

We lezen veel over mensen die na de prik ziek worden. En we lezen dan ook vaak dat die ziekten niet gezien worden als bijwerking van de prik omdat de ‘causaliteit’ niet is bewezen.

Door Frans van der Reep

Hieronder leg ik uit waarom dat geen hout snijdt. Extra aanleiding hiervoor is dat het aantal mensen dat gezondheidsklachten ontwikkelt na vaccinatie of zelfs overlijdt inmiddels gigantisch is. Zeker t.o.v. wat we tot dusver toelaatbaar hebben geacht voor een nieuw medicijn.

Het eerste punt is toepassing van het spreekwoord ‘bij twijfel niet inhalen’ het zogenaamde precautionary principle. Zelfs al is de causaliteit vooralsnog niet gewezen dan komen bijwerkingen zo veel en zo ernstig voor dat het zou kunnen. Het ontbreken van causaliteit is immers ook niet bewezen. Bij een vermoeden van samenhang, ‘het zou kunnen’, dient de prik onmiddellijk opgeschort te worden. Dat is good medical practice. Uiteraard zou daarna een onderzoek moeten volgen. Dat onderzoek is er niet terwijl er inmiddels al geruime tijd mensen ziek worden na de prik of zelfs overlijden.

Het tweede punt vraagt om een korte uiteenzetting van de methodologie van de westerse geneeskunde. Westerse geneeskunde is gebaseerd op evidence based medicine (EBM). Die komt erop neer dat een verandering van de output van je lichaam als proces wordt vergeleken, gecorreleerd, met een gecontroleerde verandering in de input. Bijvoorbeeld je vermindering van hoofdpijn (output) wordt gecorreleerd met het slikken van een half tabletje hoofpijnpil extra of de daling van je bloeddruk wordt bekeken als je iets meer medicatie tegen te hoge bloeddruk neemt. Systematisch relateren van deze output en input is de essentie van EBM. 

Bij introductie van nieuwe medicijnen wordt gekeken naar output/input van een grotere groep mensen en om bias te voorkomen zit er bij zo’n groep een deel die het nieuwe medicijn krijgt en een deel een placebo. Daarmee ontstaat een nog scherper beeld van gevolgen van het te onderzoeken medicament. Het heet double blind in onderzoekstaal en het behoort tot de standaarduitrusting van de onderzoeker. 

Het punt is dat EBM niet zoekt naar causaliteit maar naar correlatie. In feite is causaliteit irrelevant. EBM kijkt niet naar de keten van oorzaak en gevolg. Binnen EBM worden twee observeerbare grootheden gecorreleerd. Causaliteit doet in feite niet terzake. 

De essentie van EBM is observeren en relateren van waarneembare grootheden. Dat betekent dat van medicijnen die zo’n onderzoek goed doorkomen bekend is dat ze werken maar in feite niet hoe en waarom ze werken. Al die werkende medicijnen worden eens per jaar bijeengebracht in het farmacologisch kompas, een medisch kookboek waarin de arts precies op kan zoeken welke pil het beste past bij de geobserveerde kwaal. In 99% van de casussen is dat trouwens ook toereikend. En zo slikken we met zijn allen veel medicijnen waarvan vastgesteld is via EBM dat ze werken maar onbekend is hoe. 

EBM steunt als gezegd op waarneembare grootheden. Echter, causaliteit is niet waarneembaar, het is een mentaal begrip. Oorzaak en gevolg zijn dat ook, mentale begrippen. Causaliteit is een conclusie van iets anders. Soms ligt een conclusie zo voor de hand dat het lijkt dat causaliteit een observeerbare grootheid is maar dat is niet zo. Causaliteit, oorzaken en gevolgen zijn niet waarneembaar, ze zitten “in uw hoofd”. Zelfs dan, wanneer u “au” zegt als ik flink op uw tenen trap, lijkt de causaliteit triviaal maar is het niet. Als gezegd, u ziet ook geen oorzaken en gevolgen. U concludeert dat iets oorzaak of gevolg is. Mentale begrippen passen niet binnen EBM die, zoals gezegd, steunt op observeerbare grootheden.

Opmerkelijk is overigens dat op het departement van VWS altijd met enige trots wordt verkondigd dat de medische wetenschap zo’n hoge standaard heeft weten te bereiken, terwijl als je beter kijkt veel is gebaseerd op pure empirie, EBM, oftewel gewoon trial and error, praktisch doormodderen dus, en kijken hoe het afloopt. Recent voorbeeld? Beloften van Pharma aangaande de prikken die zo geweldig zouden zijn maar in de praktijk hooguit kortdurend werken. In het kader van EBM zou het fairplay zijn de inmiddels geobserveerde oversterfte en bijwerkingen na vaccinatie bij de analyse te betrekken. Vooraanstaande medische tijdschriften hebben hier inmiddels wel over gepubliceerd. 

Causaliteitsdenken hoort dus niet thuis in EBM. De opmerking dat veel ziekteverschijnselen niet van de prik komen, is daarmee voorbarig en geeft eigenlijk aan dat degene die dit zegt de methodologie van zijn vak niet begrijpt. Dat is ernstig. Misschien heeft die persoon gelijk maar het kan niet geconcludeerd worden aan de hand van nog niet vastgestelde causaliteit. De correcte gang van zaken is een goed opgezet onderzoek langs de lijnen van EBM om dan op termijn conclusies te kunnen trekken.

Zolang dat onderzoek er niet, en niet is afgerond, is heeft de opmerking ‘de causaliteit is niet aangetoond’ geen enkele wetenschappelijke basis, met mogelijk ernstige gevolg voor mens en maatschappij.

 

*Over de auteur:

Frans van der Reep was voor zijn pensionering lector bij een HBO instelling en senior strateeg bij KPN. In de jaren ‘70 was hij onder meer wetenschappelijke medewerker filosofie aan de toenmalige Katholieke Hogeschool Tilburg, thans Katholieke Universiteit Brabant.

VIRUSWAARHEID