Normaliter ben ik dól op kerst: drie dagen van rust. Iedereen trekt zich terug in zijn cocon, het enige dilemma is of er veel of nóg véél meer gegeten moet worden. 2020 was echter één groot kerstfeest; hoewel, laat dat feest maar weg: één aangesloten kerstdrama. Behalve dan voor ‘essentiële winkels’. Supermarkten hadden vanaf medio maart wekelijks een kerstomzet, bakkerijen deden er niet voor onder en onlineverkopen gingen ook door het dak. Consumptieve uitgaven mogen vergeleken met Q4 2019 wel een kwart gedaald zijn, over het algemeen zijn de loonslaafjes geld uit blijven geven. En waarom ook niet. Huizen werden als zoete broodjes verhandeld, voor de bouwmarkten was het ook één langgerekt kerstfeest. Het is de waanzin: mijn ogen zien het, mijn hersenen proberen het te rijmen met wat er vanuit Den Haag verordonneerd wordt en concluderen: 404 error. Of 2020 error.
De kortsluiting in mijn hoofd wordt er niet minder om. In een krant die ik niet lees maar alle deugmensen van Nederland wel, staat een artikel dat eindigt met de zin: ‘je opereert een patiënte van 20 met kanker niet, omdat een mevrouw van in de 80 met covid op de ic ligt’. Na een jaar waarin álles door corona bepaald werd, lukt het niet eens meer om witheet te worden van die mededeling. Niet omdat ik bang ben om voor gek versleten te worden of als Untermensch gekwalificeerd. Ook niet omdat de zin ‘het zal je moeder maar wezen!’ inmiddels mijn strot uitkomt. Maar omdat ik mij na een jaar waanzin afvraag waar al die morele verhevenheid bij mensen toch vandaan komt. Waar ze bang voor zijn? Hoe kan het dat volksstammen niet scanderen dat de twintigjarige kankerpatiënt voorrang heeft op de covidpatiënt van in de tachtig? Hoe kan het dat die 50.000 verloren gezonde levensjaren door uitgestelde zorg, geen aandacht krijgen maar covidpatiënten wél? Ik zwijg omdat mijn hersenen het niet meer kunnen verwerken. Ik wil mijn bed niet meer uitkomen en áls ik er al uitkom, is het om te eten. Veel te eten. Te veel te eten. Slecht te eten. Zoet te eten. Nee, ik ben niet depressief, maar dat komt alleen omdat ik niet op de weegschaal sta.
Ik heb me beziggehouden in dit covidjaar alsof er niets aan de hand was. Ik heb mijn columns geschreven, mijn interviews gedaan, mijn verbouwing afgemaakt, mijn lieve vrienden en familie gezien. Ik heb gehuild en gelachen, ik heb gewinkeld en ben uit eten geweest op de momenten dat het kon. En nu is het kerst 2020. Het AD kopte vorig weekend dat we in de winter van 2021 opnieuw een lockdown kunnen verwachten. Mark Rutte zei het de eerste keer al vanuit het Torentje: “De wereld van voor de coronacrisis keert niet meer terug.”
Serieus respect voor iedereen die er nog tegen kan, maar mijn hersenen kunnen niet nog een jaar van speldenprikjes verwerken. Als kerstdagen bedoeld zijn om te bezinnen, gun ik iedereen het inzicht dat leven zonder vrijheid geen leven is. En dat de 20-jarige kankerpatiënt altijd, óók met kerst, voorrang heeft op de 80jarige covidpatiënt.
Fijne feestdagen!
POW
0 reacties :
Een reactie posten