Fred Udo over cognitieve dissonantie

Een persoon, die zijn baan, zijn inkomen en zijn maatschappelijke positie dankt aan de klimaathype of aan de toepassing van groene energie zal elke kritiek op deze onderwerpen met alle middelen proberen te onderdrukken.

AUTEUR Hans Labohm DATUM 3 april 2015

Eerder plaatste ik een brief van Fred Udo aan zijn buurvrouw. Nadat zij hem had teruggeschreven, klom Fred weer in de pen. Hieronder het resultaat.

Beste  D,

Je schrijft:  ‘Het is een heldere brief met interessante informatie. Ik blijf van mening dat het streven naar duurzaamheid voor de mensheid van levensbelang is.’

Daar zijn wij het dan over eens.

Mijn afwijzing van de middelen die nu ingezet worden om die duurzame samenleving te bereiken betekent niet, dat ik iets heb tegen het streven naar duurzaamheid. Die afwijzing van de middelen wordt beargumenteerd in mijn eerste brief, maar hoe kan iemand tegen een duurzame samenleving zijn? Dit is een ideaal, waar de natie als één man achter kan staan, ware het niet, dat met het energieakkoord het paard achter de wagen wordt gespannen.

Dit akkoord is een schoolvoorbeeld van een verkeerd besluit, genomen door 40 maatschappelijke organisaties, die stuk voor stuk geen verstand hebben van zoiets ingewikkelds als de energievoorziening van een moderne samenleving.

Het energieakkoord geeft verkeerde antwoorden op een goede vraag. Er staat maar één maatregel in, waar niemand iets tegen kan hebben namelijk energiebesparing. De isolatie van woningen en het vermijden van onnodige verplaatsingen zijn makkelijke inkoppertjes, maar staat er geen enkele nieuwe gedachte in om tot een duurzame energievoorziening te komen. Men wijst de enige echte oplossing, kernenergie, af eigenlijk alleen maar omdat Greenpeace c.s. daar actie tegen voeren.
Kernafval is een technisch probleem en ongelukken komen vrijwel niet voor. Naast Tsjernobyl zou ik willen wijzen op Frankrijk. Het licht in Frankrijk brandt al 40 jaar voornamelijk op kernenergie en er is nog niet een Fransman gestorven aan stralingsziekte. De afwijzing van kernenergie is uitsluitend gebaseerd op angst voor ioniserende straling.

Deze angst wordt gevoed door een oude ‘theorie’ over stralingsbeschadiging. Deze theorie zegt, dat de nadelige effecten van ioniserende straling evenredig zijn met die hoeveelheid. Er geldt geen minimum hoeveelheid, dus ook de straling die in de natuur voorkomt veroorzaakt kankergevallen, weliswaar met een kleine maar toch eindige waarschijnlijkheid1. Hiermee worden de duizenden doden, die het gevolg zouden zijn van de straling rond Fukushima en Chernobyl ‘berekend’. De natuur volgt vrijwel nooit een simpele lineaire theorie en de resulterende angst voor straling zou afdoende weggenomen kunnen worden door lezing van het boek, ‘Stralingstekort’, geschreven door Ed Hiserodt en vertaald door Theo Richel. De boodschap van dit boek is, dat ioniserende straling in kleine hoeveelheden de weerstand van het lichaam tegen kanker verhoogt. Dit heet stralingshormese.

Hormese is een effect, dat optreedt bij het toedienen van kleine doses van vrijwel ieder vergif. Het lichaam activeert de weerstand ertegen. Dit boek haalt, gebaseerd op praktijkresultaten, de lineaire theorie voor stralingsbeschadiging onderuit. Het vervelende is, dat alle stralingsbeschermingsnormen in de hele wereld er nog op gebaseerd zijn.

Volgens deze nieuwe inzichten is bijvoorbeeld de hele paniek rond Fukushima volkomen ongegrond. De evacuaties daar zijn voor 90% onnodig geweest. Een journalist merkte op, dat volgens de normen gehanteerd voor de evacuaties rond Tsjernobyl heel Noorwegen ontruimd diende te worden, want in Noorwegen is het natuurlijke stralingsniveau hoger dan die norm.

Waarom is er geen  passage in het energieakkoord die zegt, dat onderzoek naar de voordelen en nadelen van kernenergie krachtig bevorderd dient te worden? Waarom schrijft de krant zo weinig over de nadelen van windenergie en de voordelen van kernenergie?

Dit komt omdat het debat wordt beheerst door lieden, die via de hype van klimaatverandering en de bijbehorende weg naar groene energie onze maatschappij willen hervormen tot een 19e eeuws arcadia, maar dan wel graag met mobiele telefoon, snel internet, centrale verwarming en een wasmachine. Het feit, dat er nu vier maal zoveel aardbewoners zijn dan in 1900, wordt zelden in de discussie betrokken en het feit, dat het ideaal van groene energie alleen mogelijk is door de beschikbaarheid van fossiele brandstoffen wordt niet onderkend.

Het uitwisselen van argumenten blijkt keer op keer zinloos. De oorzaak is de door Leon Festinger beschreven ‘cognitieve dissonantie’. Een citaat van hem uit 1956:

Suppose an individual believes something with his whole heart; suppose further that he has a commitment to this belief, that he has taken irrevocable actions because of it; finally, suppose that he is presented with evidence, unequivocal and undeniable evidence, that his belief is wrong: What will happen?

The individual will frequently emerge, not only unshaken, but even more convinced of the truth of his beliefs than ever before.

De discussie rond groene energie en de hype over opwarming van de aarde zijn hier een schoolvoorbeeld van. In dit geval luidt de karakteristiek van cognitieve dissonantie:

Een persoon, die zijn baan, zijn inkomen en zijn maatschappelijke positie dankt aan de klimaathype of aan de toepassing van groene energie zal elke kritiek op deze onderwerpen met alle middelen proberen te onderdrukken.

Deze situatie wordt kernachtig samengevat in de volgende tekening van Jo Nova:

(Klik op de afbeelding voor vergroting.)

In de VS heeft het niveau van de discussie een voorlopig dieptepunt  bereikt met een brief van enige democratische senatoren aan 100 wetenschappelijke instellingen met het verzoek om de financiering van kritische klimaatonderzoekers door te lichten. Het doel is deze mensen het werken onmogelijk te maken.

De hetze tegen kritische klimaatonderzoekers is in ernst begonnen met het bericht op 23 februari van dit jaar, waarin triomfantelijk werd meegedeeld, dat de auteur van een wetenschappelijk artikel over de oorzaken van de opwarming tussen 1980 en 1998 (Dr. Willie Soon) gefinancierd werd door de olie- en gasindustrie met 1,5 miljoen dollar in 15 jaar. Dit bericht werd ook in Nederlandse kranten gretig overgenomen, zonder te vermelden, dat dit 100 000 dollar per jaar was voor een groep van 3 onderzoekers.

De resultaten van het onderzoek werden niet aangevallen, men speelt schaamteloos op de man. Waarom? De resultaten van Soon en medewerkers halen de veronderstelling onderuit,dat de opwarming van de aarde in de laatste decennia van de twintigste eeuw alleen te wijten is aan de verhoogde concentratie van CO2 in de atmosfeer. Dit zet de hele klimaatindustrie, die wereldwijd meer dan 100 miljard dollar per jaar omzet, op losse schroeven.

Een ander voorbeeld is Prof Murray Salby, die door de universiteit in Sydney gedwongen werd om met pensioen te gaan na kritiek op de opwarmingsdoctrine.

Dit geeft een beeld van de behandeling, die je ten deel valt als je kritiek durft te uiten op de heersende doctrine over de invloed van de mens op het klimaat. De ‘Berufsverbote’ opgelegd aan critici van de heersende klimaatdoctrine komen voort uit dezelfde houding ten opzichte van ongewenste overtuigingen als de verbrandingen van ketters uit naam van het christendom en de slachtpartijen uit naam van de islam. Wie denkt, dat deze vergelijking toch wat ver gaat, moet de haatmail maar lezen, die de slachtoffers van de klimaathetze soms ontvangen. Zie ook de ontvangst van de kritiek op het gebruik van biomassa, die ik in de eerste brief beschreef.

Het gevolg van dit alles is, dat een discussie, die over feiten dient te gaan, is verworden tot een scheldpartij tussen klimaatwarmisten en hun tegenstanders. Die heten in de taal van de alarmisten ‘klimaatontkenners’.

De Hoekse en Kabeljauwse twisten waren net zo zinvol.

Je buurman,

Fred Udo