Links presenteerde zich jarenlang als de morele hogepriester van Nederland.
Links valt definitief van haar morele voetstuk
Links presenteerde zich jarenlang als de morele hogepriester van Nederland. Vanaf een zelfgebouwd altaar werd rechts verketterd: fout, gevaarlijk, verdelend.
Maar deze week donderde die kroon van morele verhevenheid met een klap ter aarde. Niet door aanvallen van rechts, maar door de eigen huichelachtigheid. Het morele schild bleek een lege huls: hol, rammelend en uiteindelijk doorzichtig.
Neem de rellen op Elsfest. De rampzalige chaos bood een uitgelezen kans voor Den Haag om gezamenlijk de vuist te ballen tegen politiek geweld. Onder meer VVD, CU, JA21, BBB, PVV en FVD tekenden een verklaring. Maar links? Die weigerde, omdat ze niet met Wilders en De Vos op één pamflet wilden staan. Een zeldzaam moment van nationale eensgezindheid werd door links ingeruild voor partijpolitiek venijn. Alsof de boodschap – geweld hoort niet in een democratie – alleen geldig is als de ‘juiste’ partijen meedoen. Frans Timmermans en Rob Jetten maakten het nog bonter door Wilders persoonlijk tot zondebok te bombarderen. Alsof hij, die al twintig jaar onder zware beveiliging leeft, heimelijk pyromaan van de democratie zou zijn.
Die selectieve verontwaardiging is geen incident. Links lijdt aan een chronische kwaal: boter op het hoofd. Timmermans, die ooit de Brusselse achterkamers vulde met dubieuze deals die het daglicht niet verdroegen, probeert zich te presenteren als redder van de democratie. En terwijl dierenactivisten talloze boeren en het BBB-partijkantoor bedreigen, heeft Esther Ouwehand het lef om Caroline van der Plas een fascist te noemen. En kennen wij nog de de linkse docenten en activisten die de moord op Charlie Kirk openlijk bejubelden? Het verheerlijken van politiek geweld – door dezelfde mensen die voortdurend over ‘veiligheid’ prediken – is een dieptepunt van hypocrisie.
Hetzelfde patroon komt terug bij het stikstofdossier. Nog vóór een kritisch rapport van hoogleraar Ronald Meester openbaar was, brandmerkte links het als “desinformatie”. Geen letter gelezen, maar al wel veroordeeld. Dat is geen open debat, maar censuurpolitiek. Precies zo vergaat het ook wetenschappers die wijzen op fouten in klimaatmodellen, bijwerkingen van coronavaccins of de gevolgen van massa-immigratie: hun onderzoek wordt niet weerlegd, maar weggezet. Niet de waarheid wint, maar het stempel.
En dan Claire Geronimi, de jonge Franse vrouw die werd verkracht door een asielzoeker met elf eerdere veroordelingen en drie genegeerde uitzettingsbevelen. Haar verhaal had het ultieme feministische strijdpunt kunnen zijn, maar helaas vond ze geen steun bij linkse zusterbewegingen. Claires dader paste niet in hun narratief, dus werd zij afgedankt als ‘verkeerd slachtoffer’ en ‘extreemrechts’. Zo verraadt links precies die vrouwen die zij zegt te beschermen.
Ook de zogenoemde bondgenoten van links laten het masker vallen. Conservatieve moslims, jarenlang op handen gedragen als toonbeeld van diversiteit, blijken allerminst moreel heilig of inclusief. In Hoofddorp werd een ON!-journaliste met vuurwerk aangevallen door Marokkaanse jongeren bij een koranverbranding. En in Tunesië weigerden prominente moslims nog met queeractivisten op dezelfde boot naar Gaza te stappen. Links predikt de inclusiekerk, maar die kerk stort zichtbaar in: haar eigen heiligen slaan de ramen in zodra regenboogvlaggen worden gehesen.
Het links dat ooit pronkte met haar morele hoogwaardigheid, staat nu in de modder van eigen tegenstrijdigheden. Niet rechts, maar links zelf zaait verdeeldheid, verdedigt het veroordelen zonder bewijs, en zwijgt wanneer de verkeerde slachtoffers vallen. Het morele gelijk waar links decennialang op teerde, is voorgoed verbrijzeld.
0 reacties :
Een reactie posten