wetenschap draait niet om het de mond snoeren van afwijkende meningen; het gaat om het toetsen van hypothesen aan de realiteit...

5-6-2025

E&E News analyseert Grok AI’s evenwichtige presentatie van het klimaatveranderingsdebat

Door Anthony Watts.

Climate Realism heeft jarenlang klimaatwetenschappelijke beweringen onder de loep genomen. Het was dan ook hartverwarmend om Scott Waldmans recente artikel in E&E News te lezen, getiteld “Is klimaatverandering een bedreiging? Het hangt ervan af, zegt de AI-chatbot van Elon Musk.”

Het artikel benadrukt hoe Grok, de AI-chatbot ontwikkeld door xAI, het debat over de oorzaken en gevolgen van klimaatverandering op een evenwichtige manier presenteert. Daarmee breekt Grok met de massa conformistische AI-modellen zoals ChatGPT en Google’s Gemini, die de zogenaamde “wetenschappelijke consensus” napraten dat mensen gevaarlijke klimaatverandering veroorzaken.

Groks aanpak, zoals Waldman opmerkt, is een bewuste verandering door xAI onder leiding van Elon Musk om Grok “politiek neutraal” te maken en minderheidsstandpunten, die sceptisch staan ​​tegenover klimaatverandering, te versterken om de heersende vooroordelen tegen te gaan. Het publiek zou xAI moeten toejuichen voor deze gedurfde, wetenschappelijk onderbouwde stap.

Waldman wijst erop dat Grok, wanneer hem gevraagd wordt of klimaatverandering een urgente bedreiging vormt, de gegevens van NOAA en NASA erkent, maar ook de perspectieven van sceptici belicht, zoals Bjørn Lomborg, die stellen dat aanpassing kosteneffectiever is dan drastische emissiereducties. Grok trekt zelfs de betrouwbaarheid van klimaatmodellen in twijfel en merkt op:

“[S]ommige modellen laten geleidelijke veranderingen over eeuwen zien, geen dreigende ineenstorting, waardoor er tijd is voor technologische oplossingen (bijvoorbeeld kooldioxide-afvang).”

Deze genuanceerde reactie is een verademing in een wereld waar AI-modellen vaak alarmistische verhalen herhalen zonder kritisch te kijken. Door beide kanten te belichten, belichaamt Grok het scepticisme dat historisch gezien de drijvende kracht achter wetenschappelijke vooruitgang is geweest en is het een terugkeer naar fundamentele wetenschappelijke principes.

Het artikel in E&E News citeert klimaatwetenschapper Andrew Dessler, die Groks gebruik van “alom bekende ontkennerspraatjes” betreurt. Maar Dessler mist de kern van de zaak: wetenschap draait niet om het de mond snoeren van afwijkende meningen; het gaat om het toetsen van hypothesen aan de realiteit. De geschiedenis wemelt van voorbeelden van “consensuswetenschap” die er compleet naast zat, en Groks bereidheid om de klimaatorthodoxie ter discussie te stellen, is een knipoog naar deze waarheid.

Neem het geval van platentektoniek, dat decennialang belachelijk werd gemaakt totdat overweldigend bewijs in de jaren zestig een paradigmaverschuiving afdwong. Of neem de eugeneticabeweging, die begin 20ste eeuw door vooraanstaande wetenschappers werd gesteund en nu universeel als pseudowetenschap wordt veroordeeld.

Zelfs in de geneeskunde werd de kiemtheorie van ziekte door de medische wereld verworpen totdat Louis Pasteur en anderen deze bewezen. Deze voorbeelden laten zien dat consensus een barrière voor de waarheid kan vormen, wat Groks erkenning van de legitimiteit van sceptische kritiek op het gangbare narratief over de klimaatcrisis waardevol maakt.

Een reden voor voorzichtigheid en scepsis met betrekking tot ‘consensus’-beweringen over klimaatverandering is de geschiedenis van mislukte voorspellingen van klimaatrampen.

Waldmans artikel onderstreept ook Groks punt dat “extreme retoriek aan beide kanten de zaak vertroebelt”. Dit is volkomen terecht. Alarmisten hebben decennialang apocalyptische voorspellingen verspreid die niet zijn uitgekomen, waardoor het vertrouwen in de klimaatwetenschap is ondermijnd. Groks weigering om mee te gaan in het verhaal van “we gaan allemaal dood” is prijzenswaardig, vooral gezien de geschiedenis van mislukte voorspellingen.

• Uitsterven van de ijsbeer: In 2008 beweerden Al Gore en anderen dat ijsberen op de rand van uitsterven stonden door het smelten van het Arctische ijs. Klimaatrealisme heeft echter gedocumenteerd dat de ijsbeerpopulaties stabiel zijn gebleven of zelfs gegroeid, zonder bewijs van een door het klimaat veroorzaakte afname.
• Sneeuwvrije winters: Klimaatmodellen voorspelden begin jaren 2000 dat sneeuw “tot het verleden” zou behoren in gebieden zoals het Verenigd Koninkrijk. In plaats daarvan heeft Watts Up With That herhaaldelijke hevige sneeuwval beschreven en deze bewering ontkracht.
• Catastrofale zeespiegelstijging: In 1989 voorspelden de VN dat hele landen tegen 2000 onder water zouden staan ​​als gevolg van de stijgende zeespiegel. Climate at a Glance laat zien dat de zeespiegel met een gestage, beheersbare snelheid van ongeveer 1-3 mm per jaar stijgt, zonder dat er een versnelling optreedt door de CO2-uitstoot.
• Orkaanapocalyps: Na orkaan Katrina in 2005 koppelden Al Gore en andere klimaatalarmisten de opwarming van de aarde aan frequentere en intensere orkanen, maar dat is nooit gebeurd. Watts Up With That citeert NOAA-gegevens die geen significante trend in orkaanfrequentie of -intensiteit in de afgelopen eeuw laten zien. Sterker nog, de Verenigde Staten hebben recentelijk het laagste aantal orkaaninslagen in een periode van acht jaar in de geschiedenis meegemaakt , van 2009 tot en met 2017.

Deze valse voorspellingen benadrukken waarom Groks waarschuwing over een “dreigende ineenstorting” gerechtvaardigd is. Het artikel in E&E News vermeldt Groks punt dat “rijkere landen de gevolgen kunnen beperken door middel van infrastructuur (bijvoorbeeld Nederlandse zeeweringen)”, wat overeenkomt met het bewijs uit de praktijk van menselijke veerkracht. Nederland bijvoorbeeld floreert al eeuwenlang onder de zeespiegel dankzij techniek, niet door paniek.

Waldman uit zijn zorgen over Groks potentieel om “twijfel te zaaien” over klimaatwetenschap en citeert een AI-ingenieur die beweert dat Grok in 10% van de gevallen “misleidende beweringen” doet. Maar deze kritiek gaat ervan uit dat het IPCC en gangbare modellen accuraat of onfeilbaar zijn, wat de geschiedenis en data weerleggen. Groks opname van X-berichten, die Waldman “vol klimaatontkenning” noemt, is een feature, geen bug.

Platforms zoals X bieden rauwe, ongefilterde perspectieven die de geromantiseerde verhalen van traditionele media ter discussie stellen. Door hierop in te spelen, zorgt Grok voor een bredere kijk, ook al is dat soms wat confronterend.

Het artikel vermeldt ook Musks complexe standpunt: hij financiert wedstrijden over kooldioxideverwijdering en steunt tegelijkertijd Trump, die klimaatverandering een dure “hoax” heeft genoemd. Deze dualiteit weerspiegelt Groks evenwichtige output: hij citeert data van NOAA en NASA, maar accepteert deze niet kritiekloos als doorslaggevend of buigt niet voor dogma. Dat is het soort AI dat we nodig hebben: een die niet alleen de luidste stemmen zingt, maar ook naar de waarheid zoekt, zelfs als die ongelegen komt.

In een wereld waarin AI de publieke perceptie steeds meer beïnvloedt, is Groks toewijding aan het ter discussie stellen van het klimaatnarratief een overwinning voor de wetenschap en de rede.

Zoals Waldmans artikel onbedoeld laat zien, is Grok niet bang om de status quo ter discussie te stellen, en dat is iets waar wij bij Climate Realism achter kunnen staan.

***