Door Beat Gygi.

Fritz Vahrenholt, gepromoveerd scheikundige, honorair hoogleraar aan de Universiteit van Hamburg en voormalig senator voor milieu in Hamburg, heeft onlangs in zijn blog de omstandigheden nader onderzocht. Volgens Vahrenholt was het IPCC er in zijn laatste rapport heel zeker van: 100 procent van de opwarming is te wijten aan de toenemende uitstoot van broeikasgassen.

Er verschijnen echter steeds meer wetenschappelijke publicaties die beweren dat de opwarming van de afgelopen 25 jaar hoofdzakelijk te wijten is aan een wereldwijde afname van wolken , wat leidt tot een toename van directe zonnestraling.

“De klimaatmodellen die de opwarming verklaren met de toenemende warmtestraling door het broeikaseffect van CO2 blijken gebrekkig te zijn ”, legt Vahrenholt uit.

De oorzaak van de afname van de bewolking is nog niet opgehelderd.

“Het zou kunnen komen door de afname van wolkvormende stofdeeltjes in de lucht, het zou kunnen komen door de cyclische natuurlijke opwarming van de oceanen, of het zou een terugkoppeling kunnen zijn van de opwarming die wordt veroorzaakt door de heruitstraling van CO2.”

De wetenschap kan geen definitief antwoord geven op deze vraag.

Maar zelfs als CO2 via terugkoppeling een significante bijdrage zou leveren aan de vermindering van wolken, dan nog zijn de modellen waarop politieke beslissingen worden gebaseerd ontoereikend. En met betrekking tot de Duitse politiek voegt Vahrenholt eraan toe:

“In zo’n situatie van wetenschappelijke onzekerheid is het vastleggen van een maatschappijveranderend beleid van netto nul CO2 in de grondwet uniek in de wereld. Ik ken geen ander land ter wereld dat een dergelijke bepaling in zijn grondwet heeft opgenomen.”

Wie doen er nog meer mee?

In Duitsland is het motto van het energiebeleid “business as usual” of “stoplicht op zwart”. De coalitieonderhandelingen hadden de hoop gewekt dat de CDU/CSU op zijn minst op het gebied van kernenergie een overwinning zou behalen; Maar nu staat het woord ‘kernenergie’ niet meer in het regeerakkoord.

Iedereen die enigszins op de hoogte is van de energetische en materiële grondslagen van een ontwikkelde industriële samenleving, zou tot de conclusie komen dat het volslagen utopisch zou zijn om binnen twintig jaar neutraliteit te bereiken. 

“Dit kan alleen worden bereikt als de samenleving van het land dat zichzelf het doel van nul CO2 heeft gesteld, haar welvaart verliest en afglijdt tot een tweedewereldland.”

Vahrenholt wijst er, net als eerder, op dat nuluitstoot in Duitsland in 2045 geen verandering in de CO2-uitstoot zal brengen. Integendeel: als de productie van Duitsland naar andere landen zoals China zou worden verplaatst, zou de wereldwijde CO2-balans aanzienlijk verslechteren.

Duitsland zet met zijn aandeel van 1,5 procent in de wereldwijde CO2-balans deze koers voort in een tijd waarin de VS (13 procent van de wereldwijde CO2-uitstoot) zich terugtrekt uit het Klimaatakkoord van Parijs, China (32 procent) zijn broeikasgasemissies tot 2030 blijft verhogen en Rusland (8 procent) en de olieproducerende landen niet willen meedoen aan de CO2-reductie.

Samen zijn deze landen verantwoordelijk voor 60 procent van de CO2-uitstoot. Conclusie van Vahrenholt: Als je de ontwikkelingslanden optelt die voorlopig zijn vrijgesteld van de reducties onder het Klimaatakkoord van Parijs, dan heb je het over 90 procent van de wereld die voorlopig niets hoeft te doen of niets doet.

De vraag blijft: wie, behalve Duitsland en Europa, zijn er nog meer betrokken bij klimaatneutraliteit?

***

Bron hier.

***