Vrijgegeven documenten onthullen expliciete NAVO-belofte om zich niet te bemoeien met de Russische buurlanden

 Het Westerse blok heeft een lange geschiedenis van gemaakte en gebroken beloften aan Rusland,...

7-4-2024

....van een belofte om niet naar het oosten uit te breiden, tot een belofte om het vredesakkoord van Minsk uit 2015 te steunen om een ​​einde te maken aan de Oekraïense crisis. Nu blijkt uit een nieuwe reeks documenten dat de NAVO beloofde zich niet te zullen bemoeien met de achtertuin van Rusland – een belofte die in de daaropvolgende decennia door kleurenrevoluties werd verbroken, meldt Sputnik.

Het Amerikaanse Nationale Veiligheidsarchief heeft deze week een nieuwe reeks documenten vrijgegeven over voorheen geheime gesprekken tussen hoge Russische functionarissen en hun Amerikaanse en NAVO-collega’s in de periode tussen 1992 en 1995, waarin gedetailleerd wordt ingegaan op wat toen rooskleurige vooruitzichten voor samenwerking leken en waarin een belangrijke belofte wordt gedaan met betrekking tot de interne aangelegenheden van de nieuwe post-Sovjetrepublieken.

Een transcriptie van een ontmoeting tussen de toenmalige voorzitter van het Russische parlement Ruslan Khasbulatov en de secretaris-generaal van de NAVO, Manfred Woerner, gedateerd 25 februari 1992, precies twee maanden nadat Michail Gorbatsjov de Sovjet-Unie ter ziele had verklaard en ontslag had genomen, bevat een onmiskenbaar botte toezegging van Woerner dat de alliantie zal zich niet bemoeien met de interne politieke aangelegenheden van Rusland en andere leden van het Gemenebest van Onafhankelijke Staten .

“Wij zouden graag zien dat Rusland en alle andere leden van het Gemenebest van Onafhankelijke Staten toetreden tot de Raad voor Samenwerking [onder de NAVO, red.]”, zei Woerner tijdens zijn gesprek met Khasbulatov in Moskou.

“Van wat ik hoor – en u heeft hier zelf over gesproken – dat sommige mensen nog steeds twijfelen aan onze bedoelingen. Ik zou hier heel duidelijk willen stellen dat we stabiliteit nodig hebben, of een soort stabiliserend element voor de vrede. Wij gaan ons niet bemoeien met de binnenlandse aangelegenheden van Rusland, noch met de binnenlandse aangelegenheden van andere soevereine lidstaten van het GOS. Wij willen graag [de] meest vriendschappelijke betrekkingen aangaan met alle voormalige Sovjetrepublieken. Dit zal in het belang zijn van onze gemeenschappelijke belangen en als zodanig zullen wij voor meer duurzame stabiliteit kunnen zorgen. We zullen daardoor allemaal beter af zijn”, verzekerde de NAVO-chef.

“We willen nauwe samenwerking tussen staten in een Europa dat bestaat uit soevereine democratische staten. Hoe kan dit worden bereikt? We willen een Europa opbouwen dat in een nieuwe veiligheidsomgeving van [de Oeral] tot de Atlantische Oceaan zal leven. Het zal een verenigde Euro-Atlantische gemeenschap zijn die op drie pijlers rust. De eerste is het Helsinki-proces, de tweede – de Europese Gemeenschap [voorloper van de Europese Unie, red.], die een basis zal creëren voor een solide politieke toekomst voor onze gemeenschap, en de derde pijler is de NAVO,” voegde Woerner eraan toe.

Een tweede document , gedateerd 8 maart 1994, waarin een gesprek werd vastgelegd tussen hoge Russische Doema-leiders en Clinton-minister van Defensie William Perry, bood aanwijzingen voor de omvang van de veiligheidsproblemen die zelfs leden van de liberale, zeer pro-Amerikaanse regering Jeltsin voelden over de VS. en het NAVO-beleid jegens Rusland. Tegen die tijd had de regering-Clinton zich vastberaden ingezet voor de uitbreiding van de westerse alliantie in Oost-Europa, ondanks fervente (maar machteloze) tegenstand van Jeltsin.

Beloften gebroken

Details uit de documenten, en met name de toezegging van NAVO-chef Woerner om zich niet te bemoeien met de “interne aangelegenheden” van Rusland en andere GOS-leden, staan ​​in schril contrast met wat het Westerse blok feitelijk deed.

 

Vanaf het begin van de jaren 2000 zouden door westerse staten en NGO’s gesponsorde kleurenrevoluties een tiental landen in het post-Sovjetgebied op hun grondvesten doen schudden. Kleurrijke staatsgrepen mislukten in sommige landen (Wit-Rusland en Rusland), maar slaagden in andere (Georgië, Kirgizië, Oekraïne), wat uitmondde in regionale veiligheidscrises, met name in de NAVO-proxy-oorlog tussen Rusland en de NAVO die nu in Oekraïne woedt.

Het hoeft geen betoog dat de documentendump van het National Security Archive niet de eerste keer is dat de NAVO Moskou bedriegt op het gebied van nationale en internationale veiligheid. Minister van Buitenlandse Zaken James Baker begon al in 1990 met de belofte aan Gorbatsjov dat de alliantie “geen centimeter oostelijker” zou gaan dan een herenigd Duitsland. Een tweede belofte, gedaan in 1991, omvatte een gezamenlijke toezegging van de VS, het VK, Frankrijk en Duitsland aan Moskou dat de NAVO “niet zal uitbreiden voorbij de Elbe” of voormalige leden van het Warschaupact zoals Polen zou opnemen.

Lees meer

Steek in de rug - Niet een centimeter maar recht in het hart

Nadat de expansie in 1999 begon en Rusland voor een voldongen feit stond, bleven de NAVO-bondgenoten Moskou misleiden. Toen de Oekraïense staatsgreep van februari 2014 een burgerconflict in de Donbass veroorzaakte, onderhandelden Rusland, Duitsland, Frankrijk en Oekraïne over de akkoorden van Minsk – een vredesakkoord uit 2015 gericht op het beëindigen van de Donbass-crisis – waarbij de afgescheiden gebieden ruime autonomie werd beloofd in ruil voor re-integratie Oekraïne binnen.

Zeven jaar lang bleef de crisis bevroren en weigerde Kiev het vredesakkoord uit te voeren. Nadat Rusland in 2022 met zijn militaire operatie was begonnen, gaven alle ondertekenaars van de Minsk-akkoorden behalve Rusland toe dat Oekraïne nooit van plan was geweest om het vredesakkoord uit te voeren en dat het slechts een truc was om Kiev de tijd te geven om zijn troepen te herbewapenen en zich voor te bereiden om de kwestie Donbass met geweld op te lossen.

dissident.one