Niet alleen omdat ik een schijthekel heb aan ongeïnteresseerde, de Nederlandse overheid voorliegende vrouwen maar vooral omdat ik het niet kan uitstaan dat vrouwen die onze vrijheid en veiligheid bedreigen, door kunnen gaan met hun leven alsof er niets is gebeurd. Onze westerse samenleving, onze westerse beschaving en vooral ons westers mededogen, bevoordeelt mannen en vrouwen die dit niet verdienen. Ik word nu onderdeel van dit systeem en dat is álles wat ik nooit heb gewild.
Maar dat ándere wat ik nooit heb gewild, is belangrijker. Het laatste in dit leven waar ik naar verlangde, waren bedreigingen. Uitgedaagd worden door vakgenoten, getalenteerde mensen en concullega’s: heel graag. Maar bedreigd worden door mensen op wie ik neerkijk – ik hoef niet onpartijdig te zijn, ik ben niet Vrouwe Justitia – omdat ze gewelddadig, moordzuchtig en meedogenloos zijn, is andere koek. Je bent als bedreigde, weerloos, vooral omdat je weet, omdat je ervaren, gezien en meegemaakt hebt, hoe onverschillig jihadistische moslims zijn. Daarbij wordt in veiligheidskringen niet voor niets gezegd: shoot the women first. Wat vrouwen bereid zijn om te doen uit ‘liefde’, is precies de reden waarom jihadistische mannen vrouwen tolereren. Vrouwen gaan een tandje verder, zetten een extra stap. Dit wetende, wil ik niet eens vertellen wat bedreigingen met me doen; het is een afdaling naar emoties die je achter slot en grendel hebt verborgen.
Bedank Xaviera, dat ik hier ‘mag’ staan. Het feit dat jij op mijn spreekrecht nog mag reageren ook, doet pijn. Niet het slachtoffer krijgt het laatste woord maar de dader. Alleen daarom al sta ik hier, want ongehoord de krochten afdalen waar de emoties opgeborgen waren: dat nooit. Ik verwacht niets van deze rechtszaak, laat staan van jouw straf: in het westen weten wij helemaal niet hoe we om moeten gaan met moord en geweldverheerlijkende IS-vrouwen. De mannen laat ik maar achterwege.
Jij bent hier omdat als we je daar hadden laten zitten, er geen mogelijkheid meer zou zijn geweest om je te berechten. Dat houdt in dat als je op de een of andere manier je weg terug naar Nederland had gevonden, er geen zicht meer op jou zou zijn geweest. Dat idee is nog enger dan je hierheen halen. Nu kunnen we Nederland nog waarschuwen over hoe gewelddadig jij kunt zijn maar ja, we leven in een land waar ook Volkert weer vrij rondloopt zonder gevaar voor eigen leven. Dus zoveel veiliger is het niet voor mij dat jij en jouw lotgenoten weer terug zijn.
Ik zal je zeggen wat bedreigingen met je doen:
Je hele leven wordt anders. Je doet alsof het niet anders wordt maar het wordt het wel. Kijk, toetsenbordridders dat zijn de Nederlanders waar je je schouders over kunt ophalen. Maar de IS-veteraan gaat verder. De veteraan reist af, krijgt bloed aan de handen, deinst nergens voor terug. De IS-jeugd die in Nederland achterblijft, wordt fysiek. Weet je te vinden, thuis of op straat. IS fanboys en -meisjes willen de ander pijn doen. En als je pijn wilt vermijden, zoals ik wil, dan vermijd je mensen. Dan ga je mensen vermijden. Je vermijdt sociale contacten, je vermijdt onnodig en vooral alleen naar buiten gaan, je bent altijd op je hoede. De parkeergarage die je normaal zonder schroom inging: nah nee, parkeer maar op straat. ’s Avonds op de fiets ergens heengaan? Toch maar liever de auto. Überhaupt de deur uitgaan? Kan ik niet beter thuisblijven? Drukte wordt te veel, het mijden van onbekende menigtes en ruimtes: graag. Je weet nooit waar je tegen wie aanloopt.
Wie thuis blijft, vermindert zijn productiviteit. Daarbij: hoeveel redacties durven het aan om mensen aan te nemen die bedreigd worden? Wat denk je? Hoeveel opdrachtgevers kunnen die verantwoordelijkheid aan? Want waar houdt hun verantwoordelijkheid op? Damaged goods, dat is wat je, ook al ben je columnist, wordt dankzij jouw bedreigingen. De grenzen van vrijheid worden ingeperkt, of dat nou fysiek is of verbaal. Het is iets van tv, van beelden. Jouw beeld was een kalashnikov richting mij. Het zal heus een grapje zijn geweest. Boeiend: in het oorlogsgebied dat Islamitische staat heet, heb jij de moeite genomen om een computer te vinden, een internetaansluiting te vinden en mij een bericht te sturen. Het enige wat ik jou misdaan kan hebben, is Nederland informeren dat de islam kwaadaardig is, dat islamitische staat gewelddadig is en dat we gewelddadige moslims geen ruimte moeten geven in Nederland. Ook niet elders in de wereld omdat we het buitenlandse geweld hierheen importeren.
Daarom staan we hier ook: omdat we met jou, jouw buitenlandse geweld hierheen hebben geïmporteerd. Heus, ik ga nog naar de Albert Heijn en gisteren was ik in Madurodam bij een persconferentie. Maar dankzij jou heb ik mijn huis in Amsterdam moeten verkopen, moet ik proberen mijn adres in Rotterdam geheim te houden en ben ik in therapie gegaan. Mijn angsten en vooral mijn emoties heb ik opgesloten, mijn leven is volledig aangepast aan wat mij in het verleden is aangedaan. Mijn toekomst, elke stap die ik zet, is voorzichtig, waar het daarvoor in volledige vrijheid was. Ik leef met de rem erop, terwijl dat voor iemand in mijn positie helemaal niet zou hoeven.
Weet je, ik mag een schadevergoeding eisen. Wat voor bedrag zet je op het vernietigen van iemands gevoel van veiligheid en levenslust? Op het vermeden worden door opdrachtgevers? Het is een onbetaalbaar bedrag, terwijl de toekenning een fooi is waarvan mijn advocaat al gezegd heeft dat we er waarschijnlijk net een avondje van kunnen eten.
Jij gunde mij een treffen met jouw kalashnikof. Ik gun jou een leven in de krotten van IS.
0 reacties :
Een reactie posten