De zondagse beschouwing van Jan van Friesland.

Ineens stond ze boven op de tafel, wild maaiend met haar armen, een overwinningsroes kleurde haar wangen. D’66 had met de laatste verkiezingen een eclatante winst behaald. Dit met o.m. flinke steun van Milieudefensie, die fel campagne had gevoerd en in haar ‘de nieuwe klimaatleider’ zag.

We zijn nu bijna twee jaar verder en de partij is qua peilingen flink in de mineur. Niets wat wijst op een vice-premier bonus. Toch deelt ze prettig eenvoudig de lakens uit.

Het zal de vervelende bananenschil moeten zijn die haar moet laten struikelen, zo men wil. Er ligt nu iets op het pad over een bijbaan, zoals ze zelf een gasmeter bleek te hebben terwijl ze Nederland ‘los’ wil maken van het gas. Of in een bevlogen speech sprak van een duurzaam vliegtuig, gemaakt in Delft, wat helemaal niet bestond. Het brengt haar niet uit politiek evenwicht.

Geharnast zit ze in haar visie over de internationale wereld, over arme en rijke landen, de kloof tussen Noord en Zuid, het westen als schuldenaar, als voormalig kolonisator, de schuld die wij hebben als het gaat om klimaat en slavernij. Ze is een diplomate.

Kaag is een minister van schuld en boete gebleken, niet alleen in financiële zin, maar juist ook in de morele betekenis.


Zonder enige fundamentele kennis over klimaatverandering, zonder enige twijfel of het allemaal wel zo is, dringt zij ons een schuldenlast op en staat als minister van Financiën klaar om arme landen financieel bij te staan. Zij hebben immers niets gedaan maar krijgen wel de verschrikkelijke rekening gepresenteerd, aldus het toenmalige verkiezingsprogramma van D’66. ‘Dat is oneerlijk.’

Kaag wordt zelfs verontwaardigd als andere landen de schuld van klimaatschade niet erkennen en vloog een dag op en neer naar de mislukte klimaattop in Egypte om uit te delen. Kosten: 100 miljoen. Veel te weinig, want zonder het grote geld halen we de klimaatdoelen niet, zo liet zij weten.

Kaag is een minister van schuld en boete gebleken, niet alleen in financiële zin, maar juist ook in de morele betekenis. Er moet in haar persoonlijke beleving ergens een hel zijn die brandt. Misschien echt, misschien overdrachtelijk: ze is katholiek en was ooit misdienaar. Zo vindt ze dat vrouwen die elkaar niet steunen een plek in die hel verdienen. En niet voor niets maakte zij de excuusreis naar Suriname om de slavernijschuld af te kopen. Een drive om met de wereld in het reine te komen, daardoor te redden wellicht. Het in de vorige campagne zwaar aangezette ‘Do or die’ als het gaat om klimaatverandering is hierbij kenmerkend. De angstaanjagende ondergang waarbij wij allen zullen sterven als we niet in actie komen, komt haar gemakkelijk over de lippen.


Het is afwachten met de komende provinciale en senaats-verkiezingen in aantocht of Sigrid Kaag als politiek leider van zich zal laten horen over gevoelige thema’s als klimaatverandering en welke zware bewoordingen zij zal kiezen. Eerder gaf zij aan haar miljarden verslindende klimaatagenda door de zetten, ook bij een mogelijke recessie. Ze kijkt uiteindelijk niet naar wat het allemaal kost, maar heeft een morele missie. Kaag over klimaatverandering: ’Het is de ultieme taak.’ Je hoort het haar zeggen.

Do or die.

***

Bronnen: hier, hier en hier.






***