De kringloop van het leven
DE WILLEKEURIGE ONZIN VAN DE CO2-FOOTPRINT
(Door: “Weethetwel”)
Ineens kwamen allerlei dreigende verhalen uit de lucht vallen over koolzuur, CO2 , Carbon, koolwaterstoffen, milieu en een kwalijke rol van de mens daarin. Het betreft hier de prachtige natuurlijke kringloop van het leven op Aarde. Deze kringloop wordt helaas uit zijn verband gerukt door politieke krachten. Door over één onderdeel van deze kringloop politieke macht te grijpen, proberen zij de (vrije) toekomst van de mensheid te bepalen. Het lijkt zinvol eens te bekijken wat daar aan de hand is.
De kringloop van het leven
De hele kringloop van het leven op Aarde kent als hoofdrolspeler de zon. Zonder zon is er geen leven, want voor alle leven is energie nodig en die komt nu eenmaal van de zon. Het leven op Aarde wordt daarbij niet direct, maar juist indirect gevoed door de zon. De energie van de zon wordt eerst opgeslagen, voornamelijk in bomen en planten welke als voedsel gebruikt kunnen worden of omgezet in bijv. olie of steenkool. Die opgeslagen energie is noodzakelijk om hogere levensvormen op aarde mogelijk te maken. De hogere levensvormen op Aarde (waaronder de mens) kunnen alleen bestaan vanwege de energie die in bomen en planten is vastgelegd. De zon produceert voortdurend nieuwe brandstof voor het leven op Aarde. Zou de zon stoppen, dan houdt het leven op.
De kringloop van het leven, maar dan scheikundig
Die kringloop is scheikundig goed te volgen. De levensenergie komt vrij bij een chemisch proces dat verbranding heet. Levende wezens op Aarde hebben voortdurend “brandstof” (in combinatie met zuurstof) nodig, anders kunnen ze niet bestaan. Bomen en planten gebruiken de stoffen die vrijkomen bij die verbranding op hun beurt weer om er samen met de zon opnieuw brandstof van te maken. Op die manier is de kringloop compleet.
Een voorbeeld van die brandstof is het dagelijkse voedsel van mensen en dieren. Ook het hout of de stenen waarvan huizen gebouwd zijn, is een goed voorbeeld van opgeslagen energie. Brandstoffen als kolen en olie horen er eveneens bij. Het is niet overdreven te stellen dat alle producten en alle voortgang die de mensheid kent, voortkomen uit deze primaire kringloop.
Is die kringloop schadelijk voor de natuur?
Niets is er mooier dan de natuur die voortdurend naar evenwicht zoekt. Dat gebeurt ook bij deze kringloop. Helaas wordt één van de schakels in die kringloop, de productie van CO2, voorgesteld als iets dat schadelijk zou zijn voor de Aarde en de natuur. Vervolgens wordt een pleidooi gehouden deze productie van CO2 daarom sterk te beperken door het leven op Aarde te beperken en de activiteiten van levende wezens sterk aan banden te leggen, zelfs door een afname van het aantal mensen.
Wetenschappelijk wordt dit standpunt op geen enkele manier onderbouwd. De situatie is thans als volgt: door de groei van het aantal mensen, de industriële revolutie en de toegenomen welvaart wordt meer CO2 geproduceerd dan vroeger. Maar dan blijkt dat de natuur helemaal geen hekel heeft aan deze CO2. Hoe meer CO2, hoe beter de bomen en planten groeien, hoe groener de Aarde wordt. Dat is momenteel dan ook het geval. Er is geen reden CO2 in een kwaad daglicht te stellen.
Wanneer bepaalde groeperingen, uit welke overweging dan ook, vinden dat men minder energie moet gebruiken (c.q. CO2 produceren) dan is dat een politieke keuze, maar het argument dat het slecht zou zijn voor de natuur is niet valide. De zon levert een overvloed aan energie. De Aarde kan het evenwicht gemakkelijk en eenvoudig zélf regelen en heeft dat ook altijd gedaan.
Wat wordt bedoeld (en beoogd) met de ecologische of CO2-footprint?
Sinds ongeveer vijftig jaar (te beginnen bij de Club van Rome) wordt nu gesteld dat hoe meer energie iemand verbruikt (= hoe meer CO2 hij produceert) des te slechter dat is voor de Aarde. De volgende stap wordt dan een berekening hoeveel energie iemand gebruikt gedurende zijn leven om te kijken of hij goed bezig is ten opzichte van de natuur.
De “ecologische footprint “is de optelsom van de hoeveelheid CO2 die een mens produceert tijdens zijn leven. Dat is een gekunstelde rekensom, want het betreft dan alle energie die nodig is om zijn leven mogelijk te maken. Dat is zeker niet alleen zijn voedsel. Andere voorbeelden: de energie om zijn huis te bouwen en te verwarmen, de energie om naar school te gaan, de energie van het stukje schoolbus of trein waarmee hij reist of het maken van de fiets voor vervoer. De energie die nodig is om het frietkot te bouwen waar hij gebruik van maakt, de energie die nodig is voor de spullen die hij koopt, de energie die nodig is om een keer op vakantie te gaan of een vliegreis te maken, de energie die nodig is als hij besluit kinderen te krijgen. Zo kan men uren doorgaan en wordt het steeds duidelijker met welk een onzinnige berekening we hier te maken hebben.
Maar dat deert de uitvinders hiervan helemaal niet. Hoe verwarrender en onduidelijker het verhaal is, des te beter. Het gaat er tenslotte alleen maar om de conclusie te verkopen: er moet minder CO2 geproduceerd worden. Als de mensen dat verhaal accepteren, kan men ze dwingen zich op een bepaalde manier te gedragen. Dat is het uiteindelijke doel. Weg is dan de vrijheid om zijn eigen leven in te richten. Anderen gaan bepalen wat een mens wel of niet mag: dat willen ze! De CO2-discussie is niets anders dan een gehoorzaamheidstraining en een manier om de mensen van hun vrijheden te beroven. Wie het doorziet, doet er niet aan mee!
Nogmaals de scheikundige processen van de kringloop van het leven (voor wie het precies weten wil)
Er zijn drie hoofdelementen in de scheikunde die de kringloop van het leven op Aarde bepalen: dat zijn de zogenoemde atomen Koolstof (C van Carbon), Zuurstof (O van Oxygeen) en Waterstof (H van Hydrogeen).
Scheikundig gebeurt het volgende: Brandstof bestaat uit verschillende combinaties van voornamelijk C (koolstof) en H (waterstof). De ingewikkelde manier waarop die atomen aan elkaar vastzitten, bepaalt scheikundig wat voor stof het is, bijv. benzine, gas, hout of steenkool, maar ook grote delen van voedsel. De verzamelnaam voor de diverse soorten brandstof die uit koolstof en waterstof bestaan, is “koolwaterstoffen”. Zuurstof is het element dat zorgt voor de verbranding.
Let nu op: bij het verbranden van die stoffen vallen ze uiteen en de diverse C en H onderdelen worden dan “verbrand”, doordat zuurstof scheikundig aan die stoffen gebonden wordt. Eén atoom C bindt zich dan aan 2 atomen O en wordt dan CO2. Twee atomen H binden zich dan aan één atoom O en dat wordt dan H2O. H2O is niets anders dan water. Om de kringloop weer rond te krijgen: deze CO2 en H2O (water) worden door bomen en planten, samen met zonlicht, weer opnieuw in brandstof omgezet.
De beroemde (of beruchte) CO2 is dus niets anders dan de verbrande koolstof. Het ontstaan van deze CO2 wordt thans uit de natuurlijke kringloop naar voren gehaald en vervolgens in een kwaad daglicht gesteld. Maar dat is zeker niet terecht!
Door:
“Weethetwel”
(voor www.ejbron.wordpress.com)
(PS: Hier vindt u alle artikelen van “Weethetwel” op de site “E.J. Bron”. Alleen in de corona-periode al meer dan 60. Het is een interessante ontdekkingstocht naar de vele pogingen om de mensheid te gronde te richten)
0 reacties :
Een reactie posten