Wensdenken heeft de overhand in de strijd om de westerse perceptie van de oorlog in Oekraïne te vormen.
3-3-2022
Sympathie voor de in de minderheid zijnde en onderbewapende verdedigers van Kiev heeft geleid tot overdrijving van Russische tegenslagen, miskenning van de Russische strategie, en zelfs ongegronde beweringen van amateur-psychoanalytici dat Poetin zijn verstand verloren heeft, schrijft Bill Roggio.
Een meer nuchtere analyse laat zien dat Rusland misschien een knock-out slag heeft willen uitdelen, maar altijd goed voorbereide plannen had voor vervolgaanvallen als zijn eerste zetten onvoldoende zouden blijken.
De wereld heeft Poetin al eerder onderschat en die fouten hebben voor een deel tot deze invasie in Oekraïne geleid.
Nu de oorlog aan de gang is, moeten wij met een heldere blik kijken. Maar zelfs de professionals van het Pentagon laten hun oordeel door sympathie vertroebelen. Nog maar twee dagen na de Russische invasie in Oekraïne beweerden de voorlichters van het Amerikaanse Ministerie van Defensie al snel dat het uitblijven van de inname van Kiev in de eerste dagen van de oorlog een ernstige tegenslag was.
De voorlichters van het DoD suggereerden dat het offensief van Rusland ver achter lag op het schema of zelfs mislukt was omdat de hoofdstad niet gevallen was. Maar de Amerikaanse leiders hadden moeten leren hun hoop in te tomen na hun catastrofale terugtrekking uit Afghanistan.
Opnieuw trappen de Amerikaanse en Westerse functionarissen in de
val dat zij Poetin en zijn doelstellingen niet begrijpen.
Naar verluidt geloofde Poetin dat de Oekraïense regering zou instorten zodra de Russische troepen de grens zouden oversteken en naar Kiev zouden doorstoten. Poetin hoopte zeker op een snelle overwinning, maar hij vertrouwde duidelijk niet op zijn openingssalvo als het enige plan voor succes. Het Russische leger was veeleer bereid het land met geweld in te nemen, als een snelle onthoofdingsaanval te kort zou schieten.
Dit soort plan zou bekend moeten zijn bij Amerikanen die zich de invasie van Irak in 2003 herinneren.
In de eerste uren van de oorlog lanceerde de Amerikaanse luchtmacht haar “shock and awe”-campagne in een poging Saddam Hoessein en andere belangrijke leiders te doden en de regering ten val te brengen. Saddam overleefde het, maar het Amerikaanse leger was er helemaal klaar voor om er een grondaanval op te zetten.
Een blik op het Russische militaire offensief toont aan dat er een plan was voor een grootscheepse invasie, die Rusland nu aan het uitvoeren is.
Conventionele, gemechaniseerde oorlogvoering is een onderneming
die veel tijd en middelen vergt, en een operatie van deze omvang wordt niet in dagen in elkaar geflanst.
Het Russische offensief vindt plaats op vier afzonderlijke fronten. Op een vijfde front, in Oost-Oekraïne, dat Poetin vorige week onafhankelijk verklaarde, binden Russische troepen Oekraïense troepen aan zich die elders nodig zijn. Het grootste deel van de Russische troepen rukt op in zuidelijke richting, van Wit-Rusland naar Kiev.
De Russische opmarskrachten, waaronder lucht-, mobiele en verkenningstroepen, zijn al sinds het begin van de oorlog buiten Kiev in gevecht met de Oekraïense troepen. Een enorme colonne Russische troepen, naar schatting meer dan 40 mijl lang, bevindt zich slechts 20 mijl ten noorden van Kiev, en is zich waarschijnlijk aan het verzamelen om de hoofdstad te omsingelen.
Indien de Russische troepen Kiev kunnen innemen en naar het zuiden oprukken om zich te verbinden met de troepen aan het Krim-front, waardoor Oekraïne in tweeën wordt gesplitst, zou dat een zware slag zijn voor de regering Zelenski.
Wat belangrijker is dan een handvol tegenslagen, is dat de Russische troepen in minder dan een week tijd 70 mijl in betwist terrein zijn opgerukt en zich in de buitenwijken van de hoofdstad bevinden. Dit is geen teken van een ongeorganiseerd, slecht in elkaar gezet, en mislukt offensief.
De zuidwaartse opmars van Wit-Rusland naar Kiev wordt gesteund door een andere Russische colonne, die vanuit het oosten in de omgeving van Koersk gelanceerd is. Indien deze colonne zich bij de Russische troepen in de buurt van Kiev kan aansluiten, zal zij de Oekraïense troepen in het grootste deel van de provincies Tsjernihiv en Sumy omsingelen, waardoor het Oekraïense leger van de broodnodige soldaten en het elders benodigde oorlogsmateriaal wordt beroofd, en de regering van twee noordelijke provincies wordt afgesneden.
Verder naar het oosten hebben de Russische strijdkrachten een breed offensief gelanceerd tegen Kharkiv, de op één na grootste stad van Oekraïne, die nu belegerd wordt. In het zuiden zijn Russische troepen, gesteund door amfibische aanvallen vanuit de Zwarte Zee en de Zee van Azov, vanuit de Krim Oekraïne binnengestroomd.
Aan dit front hebben de Russische troepen zich langs twee hoofdassen vertakt, een noordwestelijke langs de rivier Pivdennyi Buh, en een andere noordoostelijke langs de kust en landinwaarts naar de regio Donbas, die Rusland kort voor de invasie heeft geannexeerd.
Indien Russische colonnes van een van beide zuidelijke fronten zich kunnen aansluiten bij troepen verder naar het noorden, zouden zij veel Oekraïense troepen van versterking afsnijden – een van de twee colonnes is al ruwweg 160 mijl opgeschoten.
De Russische generaals hebben er vaak voor gekozen om steden en dorpen die zich verzetten te omzeilen en ze te isoleren om ze later aan te pakken.
Op het ogenblik zijn de artillerie- en raketaanvallen daar beperkt gebleven, misschien om de burgers een boodschap te sturen als waarschuwing voor wat komen kan. Poetin schijnt Oekraïne ongeschonden te willen innemen, maar zal niet aarzelen om de intensiteit van de aanvallen op te voeren als dat nodig is.
Het systematische karakter van de Russische aanval staat haaks op de speculaties dat Poetin de controle over zijn zinnen verloren heeft. Niemand weet het zeker, maar het optreden van Poetin lijkt dat van een koude en berekenende tegenstander te zijn. Zijn besluit om Oekraïne binnen te vallen afdoen als een vorm van waanzin is in feite een excuus om Poetins waarschijnlijke beweegredenen en toekomstige daden te negeren.
Strategisch gezien begon Poetins opmars naar Oekraïne ruim tien jaar geleden, toen hij Georgië binnenviel en op de Balkan zette door de marionettenregimes van het Kremlin in de regio’s Abchazië en Zuid-Ossetië te erkennen. In 2014 bezette en annexeerde Poetin de strategische Oekraïense regio de Krim, die als lanceerplatform diende voor de huidige invasie.
Poetin betaalde voor beide acties weinig prijs.
De Verenigde Staten en Europa legden beperkte sancties op, maar bleven met hem in gesprek over de Iraanse nucleaire overeenkomst en andere topkwesties. Vandaag heeft Poetin berekend dat het innemen van Oekraïne met geweld in zijn belang en dat van Rusland is.
Hij heeft er ongetwijfeld op gerekend dat het Westen diplomatieke en economische sancties zou opleggen, waarmee de leiders van de V.S. en Europa van tevoren hadden gedreigd. Poetin heeft misschien de Oekraïense weerstand en de intensiteit van het verzet van het Westen verkeerd ingeschat, maar dat betekent niet dat hij gek is of de mogelijkheden niet overwogen heeft en ervoor gekozen heeft om toch binnen te vallen.
Het valt nog te bezien of Poetins plan zal slagen of mislukken, maar wat duidelijk is, is dat er een plan was om Oekraïne met geweld binnen te vallen, en dat plan is vanaf de eerste dag uitgevoerd.
De Oekraïense troepen leveren een strijd onder moeilijke omstandigheden en tegen grote tegenstand. Rusland heeft de meeste, zo niet alle voordelen. Het kan Oekraïne vanuit drie verschillende richtingen aanvallen, en heeft dat ook gedaan. Het Russische leger heeft een beslissend voordeel in mankracht, en in lucht-, zee- en pantsersuperioriteit. Het heeft enorme middelen om uit te putten. Terwijl Oekraïne de steun heeft van een groot deel van de internationale gemeenschap, die wapens levert, vecht Oekraïne alleen.
Geloven dat de aanval van Rusland slecht verloopt, geeft het Westen misschien een beter gevoel, maar is in strijd met de feiten.
0 reacties :
Een reactie posten