Corona – Ongevaccineerd normaal

 Ik voel een behoefte om mijn visie uit te leggen tegenover familie, vrienden en bekenden die het lezen willen. Hoe zie ik het Corona-gebeuren, hoe sta ik er zelf in?

DOOR AD REK · 7 AUGUSTUS 2021

Ik heb me nog steeds niet laten vaccineren. Waarom niet? Die vraag probeer ik zo simpel mogelijk te beantwoorden en uit te leggen.

Ten eerste: ik ben niet bang en dat is eigenlijk het belangrijkste. Was ik wel bang dan zou ik het wel doen, maar dat is dus niet aan de orde. Omdat dit ‘bang of niet bang zijn’ zo belangrijk is wil ik er toch even bij stilstaan. Natuurlijk heb ik mijn fysiek biologische doodsangst, en angst en afweer voor ziekte en pijn. Maar ik wil me daar niet door laten leiden. Ik kan Corona krijgen en als ik het heb zal ik er aan lijden en kan ik er aan sterven.

Ik neem dit risico omdat ik pijn, ziekte en dood als een onderdeel van het leven zie en accepteer. Ik wil er niet aan meedoen om deze onderdelen uit het normale menselijke leven weg te snijden, dit is mijn belangrijkste motivatie. Het lijkt me namelijk een gekkenhuis, een wappe manier van leven te worden als je dat probeert. Ik neem ook het recht om deze normale levensrisico’s te leven.

Ik ken en begrijp angst en ik accepteer dat anderen een andere keuze maken want in zekere zin heb ik makkelijk praten, ik ben 75 jaar oud en dan sta je er anders voor dan wanneer je bijvoorbeeld kinderen hebt en je een 30er, 40er of 50er bent. Maar ik voel een grote opstand naar het feit dat ik mijn rechten niet normaal kan leven.

Mijn keuze voor het normale leven met een risico op ziekte wordt sterk gefnuikt. Bovendien wordt ik min of meer versluierd beschuldigt van ziekte en dood van anderen. Ik snap dat mensen zo denken die eenmaal in die bepaalde denkwijze zitten. Maar de uitgangspunten daarvan, angst onder andere kan ik niet onderschrijven. De uitkomst van dat denken is zeer schadelijk voor vooral de geestelijke volksgezondheid.

Ten tweede. Het begint een gekkenhuis te worden. Ik volg grotendeels de discussies over Corona en de maatregelen ertegen. Ik zie daar en in de maatschappij gebeuren wat ik met mijn keuze wilde vermijden. Ik zie iets waar ik niet aan mee wil doen. En nu sta ik tegenover massa’s mensen die zeggen liever in een gekkenhuis te wonen dan in het ziekenhuis of op het kerkhof te liggen.

Tsja, daar heb ik niet van terug, en ieder zijn keuze maar de massa regeert en dus zit ik nu ook in een gekkenhuis. Ze zijn heel verleidelijk (die gekken, ik hoor bij de wappies zeggen ze). ‘Als je je nou ook laat inenten, zijn we allemaal eerder van dat gekkenhuis af’, en meer van dergelijke argumenten, soms trouwens met een niet goed genoeg verhulde beschuldigende ondertoon. Immers, het motto is, laten we één zijn, samen staan we sterk enz. enz.

Eigenlijk wil ik met deze tweede reden van mij zeggen; ik zie massale inenting niet als een goede aanpak. Logisch, de overheid rolt over de maatschappij precies dat uit waar ik zelf juist niet voor koos. Namelijk een aanpak vanuit angst. De massa is in angst en de overheid laat zich door die massa (=hun kiezers) sturen uit angst voor zetelverlies, parlementaire enquête of zelfs rechtspraak en dat leidt tot een controlerende en bezwerende aanpak.

In de overheid en het RIVM zitten mensen die ook maar mensen zijn, maar toch verwacht ik eigenlijk van een regering een meer afstandelijke beschouwing en een meer rationele en vooral ook wijzere aanpak. Maar zowel regering als OMT en RIVM reageren met de emotionele overlevingsrespons op de angst van de massa. De massa wil gered worden, de overheid gaat redden. Alle kennis, verstand en ratio worden ingezet ten dienste van die reddingsrespons. Deze respons reageert op de overlevingsdrift en die weer op angst, doodsangst. Allemaal heel menselijk. Zeker. Toch, kijken of het middel niet erger zou zijn dan de kwaal kwam en komt niet meer aan de orde.

Als ik het goed onthouden heb hoorden we in het begin van 2020 dat het zou gaan om groepsimmuniteit. Dat het virus zich onder ons en in ons zou nestelen en dat het onder ons zou blijven, zoals zo vele andere virussen. Dat groepsimmuniteit doden zou kosten werd er niet letterlijk bij gezegd maar ik herinner me dat ik voor mezelf uitrekende dat dat zou kunnen oplopen tot om misschien wel 60.000 (wellicht fout, ik heb geen rekenhoofd).

Nou daar schrik je natuurlijk van als overheid. Die schrikken al bij 1 dode, zoals dat hoort natuurlijk. Je moet dan sterk in je schoenen staan en verantwoordelijkheid nemen voor je keuzes. Je moet maatregelen nemen om dat aantal te verlagen, de capaciteit van de zorg verhogen en ik weet ik niet wat allemaal nog meer. Wat allemaal precies dat moeten zij weten, niet ik. Maar dat is niet gebeurd.

Volgens mij voelde de overheid de angst van de massa in haar nek, de enerzijds angstige maar anderzijds eisende en boze massa, die op de overheid rekent om gered te worden. Het lijkt er op dat er uit angst is ingezet op een ultieme redder; het vaccin. Ik hoorde niets meer over groepsimmuniteit. Om die vaccinatieredding tot een succes te laten worden moet er dwang worden uitgeoefend en worden er grondrechten opzijgeschoven. Daar hoef ik niets over op te schrijven we zitten er middenin.

Ten derde. Ik had en heb de intuïtie dat dit middel erger zou zijn dan de kwaal. Maar wat moet je met zo’n intuïtie. Ik kan er alleen maar zelf naar luisteren. Voor de goede orde, mijns inziens is er een verschil tussen intuïtie en instinct. De overeenkomst tussen beide is dat je iets onmiddellijk ‘weet’, zonder nadenken, zonder tijd. Wat niet wil zeggen dat het onlogisch is maar dat blijkt vaak pas achteraf.

In mijn leven ben ik vaak bezig om onderscheid te leren maken tussen instinct en intuïtie. Daarvoor moet ik mijn denken gebruiken. Het zijn als het ware drie manieren waarop ik iets kan weten. Dit is een groot onderwerp dat hier niet verder aan de orde kan komen. Wat ik wel kan zeggen is; doodsangst, overlevingsdrift maar zeker ook de reddingsimpuls reken ik tot emotie en instinct.

Hoe humaan, nobel en ethisch en soms heldhaftig het ook overkomt, het start als een impuls, een instinct, een tribaal instinct waarschijnlijk. Hier overheen wordt een verstandelijke redenering gelegd die nagenoeg niet te kapittelen is. Het gaat namelijk om mensenlevens redden, het doen van het goede. Maar mijns inziens heeft het in het huidige geval een angstige en emotionele grond.

Daardoor kan men het ook niet meer objectief beschouwen. Men kan niet meer van koers veranderen want dan ben je volgens je eigen redenering ineens niet meer goed maar fout. Fout met als consequentie dood door schuld. Het punt is, het verstand, de ratio, de logica en alle kennis die voorhanden is komt ten dienste aan die grond, die angst, aan dat instinct.

Objectief gaan kijken of het middel nou eigenlijk wel beter is dan de kwaal is er niet meer bij. Mijn intuïtie zag ik onderbouwd door de uitleg van Jan van der Zanden die via een WOB-regeling heeft kunnen narekenen dat de huidige aanpak 520.000 qaly’s heeft gekost. (Qaly = quality adjusted life year, het staat voor een extra levensjaar in goede gezondheid.) Hij heeft uitgelegd dat een zogenaamde koude, kille verstandelijke benadering beter is dan de emotioneel reactieve mensenlevens reddende operatie die de aanpak van de overheid kenmerkt.

Het zou prima hebben kunnen samengaan met de oorspronkelijke groepsimmuniteit aanpak. En ik voor mezelf vind het reëler in die zin dat dan ziekte en dood worden geaccepteerd als onderdelen van het leven. Door die realiteit als risico te nemen blijkt per slot van rekening dat het nog meer levensreddend geweest zou zijn ook. Dat koud en kil was dus inderdaad slechts ‘zogenaamd’. Het koud en kil is noemen is dus een emotionele reactie.

Zie deze video voor de uitleg van Van der Zanden hier.