Een bijdrage van Jeroen Hetzler.

Onlangs zag een rapport het levenslicht onder de titel:  Het energiesysteem van de toekomst; Integrale Infrastructuurverkenning 2030 – 2050.

Er vallen een paar dingen op aan dit meer dan 200 pagina’s tellende rapport. Namelijk, kernenergie ontbreekt evenals de baten.

Over dit laatste kan ik kort en duidelijk zijn: die zijn er niet. Nijpels sprak enige tijd over feest voor de portemonnee, maar moest hierop terug komen vanwege de sommetjes over de werkelijkheid. Sindsdien stierf feest voor de portemonnee een stille dood. Hier is ook alle reden voor. Ook zijn zelfs de klimaatneutrale middelen voor achtervang van wind, zon en gas nog niet eens ontwikkeld. Met die achtervang staat of valt het hele bouwwerk als een kaarten ineen, hetgeen de inferioriteit ervan benadrukt. Opvallend is dat dit rapport wel een kostenberekening presenteert.

Ik pik er een paar gedroogde druiven uit. Laat ik maar met de deur in huis vallen wat betreft de kosten:

Huidig is de huidige situatie ter referentie van de dan – na 2030 – te verwachten kosten. Nationaal is huidig plus de opgelopen kosten tussen 2021 en 2030.

U leest het goed, en dit zal geen verrassing zijn, gegeven deze hoorzitting van 2018. Wederom duikt hier het bedrag van ca. € 50 mrd. per jaar op.

Wat betreft de baten blijft het antwoord uit. Dit is niet verwonderlijk, gegeven de onbeduidende vermogensdichtheid van de in te zetten weersafhankelijke energiedragers. In het rapport wordt zelfs waterstof massaal ingezet, de energiedrager met de laagste vermogensdichtheid. Ook de inzet van batterijen, waterstofopslag en CO2-opslag komen aan bod. Alle peperduur en volstrekt overbodig. Immers, er is geen klimaatcrisis en aardgas is nog voor dik 300 jaar aanwezig.

Er is dus genoeg tijd om tot betere methoden voor energielevering te komen die nu nog onbekend zijn. Dit staat ook met zoveel woorden in het rapport. De haast, waartoe overigens ook het rapport aanzet, is slechts ingegeven door de bombastische retoriek van belanghebbenden, namelijk het Klimaat Industrieel Complex. Het getuigt bovendien van hoogmoed om te menen de toekomst van de komende tientallen generaties nu te moeten bepalen. Dus te regeren tot over het graf na eerst de jeugd schaamteloos te hebben geïndoctrineerd.

We lezen in het rapport:

De noodzaak om de elektriciteitsinfrastructuur zeer fors uit te breiden, is een direct gevolg van de sterk groeiende vraag naar elektriciteit en de opwek uit zon en wind. Windturbines en zonneparken staan op andere locaties dan de huidige energiecentrales. De vraag naar elektriciteit zal sterk toenemen door onder andere elektrificatie van industrie en vervoer. Alle scenario’s voorzien in een verdubbeling van die vraag.

Die ‘noodzaak’ om de elektriciteit-infrastructuur zeer fors uit te breiden is puur het gevolg van het ideologische gedram dat uit de Klimaatwet voortvloeit. Ondertussen hoor ik niets meer over Het Nijpolitaanse Feest voor de portemonnee. Inderdaad zal het met een kleine € 50 miljard per jaar vanaf 2030 en ontbrekende baten niet geweldig op worden. Dit is dan met 8,8 miljoen huishoudens ca. € 470 per maand aan gedwongen afdrachten. Let op het woord gedwongen. De voornemens in die richting zijn bedenkelijk. Zie de Europese Klimaatwet:

  • De Commissie krijgt de bevoegdheid om aanbevelingen te doen aan lidstaten waarvan het optreden niet strookt met de doelstelling van klimaatneutraliteit en de lidstaten worden ertoe verplicht voldoende rekening te houden met deze aanbevelingen of uit te leggen waarom zij dat niet kunnen.

  • De lidstaten worden ook verplicht aanpassingsstrategieën te ontwikkelen en uit te voeren om de veerkracht te versterken en de kwetsbaarheid voor de gevolgen van de klimaatverandering te verminderen.

Het moge duidelijk zijn dat de onnodige astronomische kosten, een heel land op de schop, vol windmolens en zonneweides en alle restricties aan bedrijven, zullen leiden tot substantiële welvaartsvermindering. De waanzinnige uitgaven aan klimaatbeleid leiden tot economisch verval richting het niveau 1850. De opstellers van het rapport zijn wel zo verstandig terughoudend bij de scenario’s:

Een duurzaam energiesysteem blijft betrouwbaar en in balans door de inzet van zogeheten flexibiliteitsmiddelen. De productie van elektriciteit uit zon en wind is weersafhankelijk, wisselt per seizoen, maar ook op het ritme van dag en nacht. Ook vertoont het aanbod pieken die vele malen hoger zijn dan de maximale vraag. Elektriciteitsoverschotten kunnen we opslaan (in batterijen) en omzetten (in met name waterstof en warmte) voor gebruik op momenten van schaarste. […] De flexibiliteitsmiddelen (regelbare centrales JH) die nodig zijn om de grote verschillen tussen aanbod en vraag naar energie te kunnen overbruggen, moeten grotendeels nog ontwikkeld worden. Voor de momenten van schaarste en ook omdat de vraag ongeveer zal verdubbelen, blijft het regelbare vermogen van grote, bestaande elektriciteitscentrales nodig. Dat vermogen moet bovendien worden aangevuld met nieuwe, kleine centrales die kort ingezet kunnen worden bij piekvraag. Alle centrales werken op waterstof of groen gas en staan bij voorkeur dicht bij de vraagcentra.

‘Moeten nog ontwikkeld worden!’ Men weet kennelijk nog niet hoe precies de huidige goed werkende energievoorziening vervangen moet worden door een inferieure. Niet verwonderlijk levert dit een buitensporig kostbare verkrampte vorm van wensdenken op.

Ook de uitvoerbaarheid is een bron van zorg:

Uitvoerbaarheid wordt een serieuze factor bij keuzes voor een nieuw energiesysteem. De combinatie van schaars technisch personeel en de lange doorlooptijd voor projecten, o.a. door besluitvormingsprocessen, levert nu al grote uitdagingen op. Netbedrijven zetten breed in op het werven en (om)scholen van personeel en pleiten herhaaldelijk voor het verkorten van besluitvormingsprocessen waar mogelijk.

Verkorten van besluitprocessen? Hopelijk is hier geen dwang bedoeld.

Duidelijk is dat de kosten die verbonden zijn aan het energiesysteem, zullen stijgen. De netbedrijven zullen vanuit hun publieke rol open communiceren over de kosten van componenten en werkzaamheden t.b.v. een duurzame, betrouwbare energievoorziening

Daar merkt de burger nog niet veel van. Draagvlak is tot op heden nauwelijks aanwezig, weerstand des te meer.

Zo lezen we meer aannames:

De grootste onzekerheden voor het transportnet vormen de wijze waarop de energie-intensieve industrie de klimaatdoelen gaat invullen en de locaties en de omvang van aanlanding wind op zee, power to-gas installaties en datacenters en de mate van zelfvoorzienendheid. […] Als waterstof doorbreekt als energiedrager, … […] De 2050-scenario’s laten grote verschuivingen zien in energievraag en energieaanbod ten opzichte van vandaag de dag. Dit leidt voor de elektriciteitsvoorziening tot een veel grotere behoefte aan flexibiliteit om het aanbod uit zon- en windvermogen met de vraag in overeenstemming te brengen.

Bron.




Het rapport is een stoutmoedige verkenning, die laat zien hoe ver de groene wensen van de realiteit staan.

We doen het voor de generaties na ons, horen we steeds om ons weer eens een schuldgevoel aan te praten. En de volgende generaties leefden nog lang en gelukkig?

Ik vrees eerder dat die generaties de huidige zullen vervloeken vanwege de puinhopen van groene luchtfietserij, die dat rapport in feite blootlegt.

Ceterum censeo Legem Climae delendam esse.

(Overigens ben ik van mening dat de klimaatwet moet worden vernietigd).