Bron: Pjotrs’ dwarsliggers (België).

Terwijl de advocaten van de Belgische staat en de Gewesten focussen op procedures, vergeet men dat de rechtszaak berust op wetenschappelijke nonsens. Hoe lang nog vooraleer een beleidsverantwoordelijke die naam waardig de Groene ideologie stopt?

Morgen 26 maart beslist Europa over een procedure om de Europese klimaatmaatregelen afdwingbaar te maken. Deze procedure laat géén democratische controle toe. Een “lezing, gevolgd door een stemming” en de zaak is beklonken en de lidstaten zijn nog maar eens de macht kwijt over een domein dat van levensbelang is voor hun toekomst. Blijkbaar komt het hen goed uit dat ze zich zullen kunnen verstoppen achter de EU–klimaatwaanzin. Intussen heeft de Belgische VZW [Vereniging zonder winstoogmerk] Klimaatzaak (in navolging van de Urgenda-zaak in Nederland) een geding aangespannen tegen de Belgische staat. Vlaanderen heeft veel vertrouwen in een goede afloop ook al wordt de regering verdedigd door advocaten die de wetenschappelijke kant van deze rechtszaak totaal niet kennen.

Onderstaande bijdrage – die vooraf gestuurd werd aan de bevoegde Vlaamse minister Zuhal Demir – zou iedereen tot het besef moeten brengen  dat een dergelijk complex dossier schreeuwt om een onafhankelijk wetenschappelijk klimaatcomité (ditmaal zonder tv-vedetten).

Antwoorden van het kabinet sterken ons in de overtuiging dat men dit dossier niet ernstig genoeg neemt. Dat ze enkel ja-knikkende raadgevers zoeken. Politici die alleen nog aan “damage control” doen en niet meer sturend durven optreden, zijn bij voorbaat verloren.

Klimaatzaak: Een foute rechtszaak

Samenvatting

VZW Klimaatzaak heeft een rechtszaak tegen de Belgische staat aangespannen. Deze vzw wil dat de uitstoot van broeikasgassen afgebouwd wordt. Met 1990 als referentie wordt een vermindering gevraagd van minstens 42% tegen 2025 en minstens 55% tegen 2030, om tegen 2050 klimaatneutraal te zijn.

VZW Klimaatzaak levert noch onderzoek, noch risicoanalyse, noch een bewijs van haalbaarheid. Ze laten zelfs na te vermelden welke nieuwe negatieve gevolgen dit voorstel kan veroorzaken. Ze benoemen evenmin wie voor de schade opdraait in het geval dat de investeringen fout lopen. Klimaatzaak vraagt de rechter goedkeuring en carte blanche.

In de aanklacht zijn twee belangrijke delen te onderscheiden:

  • Inhoudelijk stelt men dat de huidige opwarming van de aarde enkel en alleen te wijten is aan de uitstoot van broeikasgassen veroorzaakt door het menselijk handelen. Die uitstoot zou catastrofaal zijn voor het voortbestaan van de mensheid.
  • Procedureel. Dit is het meest uitgebreide deel van de aanklacht. Aan de rechter wordt gevraagd verplichtingen en sancties op te leggen indien hun vraag niet gehonoreerd wordt, dit in tegenstelling tot de internationale overeenkomsten. Met andere woorden: Klimaatzaak wil dat deze afspraken “Soft Law” worden en de scheiding der machten genegeerd wordt. Een uiterst gevaarlijk precedent voor de toekomst.

Merkwaardig is dat de verdediging weinig tot geen aandacht heeft voor het inhoudelijk aspect en klakkeloos de vroeger aangevoerde IPCC en Greenpeace verzinsels accepteert. Dat het IPCC in 2018 haar visie aanpaste en twee belangrijke wijzigingen publiceerde, wordt volkomen genegeerd. Deze aanpassingen zijn:

  • De broeikassen alleen zijn niet de oorzaak van de opwarming met 1,5°C.
  • Het klimaatsysteem is een gekoppeld niet-lineair chaotisch systeem daarom is het niet mogelijk om op lange termijn toekomstige klimaattoestanden te voorspellen.

Prof. Roy Spencer vat de wijzigingen als volgt samen: “De natuurlijke oorzaken van klimaatverandering zijn verre van begrepen en het klimaat kan veranderen zonder enige forcering (want het is een chaotisch systeem)”.

Dit geeft aan dat het klimaat per definitie oncontroleerbaar, onvoorspelbaar en door de mens niet stuurbaar is. Een CO2-klimaatknop bestaat niet en het bannen van fossiele brandstoffen door een rechter zal daar niets aan veranderen.

CO2 is noch giftig, noch een vervuiler zoals de aanlegger beweert maar een meststof voor planten. Metingen door de NASA tonen een toenemende vergroening van de aarde aan met 1% per jaar over de laatste 10 jaar. CO2 is gunstig voor de voedselvoorziening en biodiversiteit. Toch wordt dit genegeerd door Klimaatzaak en bij uitbreiding door de groene ideologen.

De hierop volgende analyse beperkt zich tot de inhoudelijke aspecten van de problematiek die de Klimaatzaak aanvoert. De meest belangrijke conclusie hiervan is dat de rechter zich enkel onbevoegd kan verklaren.

De essentie van het betoog van VZW Klimaatzaak is dat ze zich baseren op de oude wetenschappelijke en IPCC- standpunten die aanleiding gaven tot de zogenaamde “consensus” in de wetenschap, waarbij broeikasgassen en meer specifiek CO2 oorzaak zijn van de huidige opwarming. Om die redenen moet de fossiele energie tegen 2050 verdwijnen.

Bijgevolg wordt deze rechtszaak gebaseerd op foute argumenten, in de hand gewerkt door het schisma tussen klimaatactivisme en klimaatrealisme in de wetenschap.

Een rechter kan daar niet over oordelen en moet zich daarom onthouden.

Een technische analyse

Inleiding

Het verhaal start met de oprichting van UNFCC (UN Framework Convention on Climate Change) binnen de schoot van de VN die de COP (Conference Of Parties) evenementen organiseert. Het UNFCC wordt “wetenschappelijk” door het IPCC ondersteund.

Als inleiding is belangrijk dat Christina Figueres als Executive Secretary van UNFCC in 2017 in Brussel de werkelijke reden aangaf voor het broeikasgasverhaal:

Dit is de eerste keer in de geschiedenis van de mensheid dat we ons de taak stellen om opzettelijk, binnen een bepaalde tijdsperiode, het economische ontwikkelingsmodel te veranderen dat al minstens 150 jaar regeert sinds de industriële revolutie.

Met andere woorden, de klimaatopwarming is een drogreden en de ware doelstelling is NIET het stoppen van de opwarming maar een globale herverdeling van de rijkdom.

In 2015 werden tijdens de COP van Parijs afspraken gemaakt rond het beperken van de opwarming van de aarde: liefst onder 2°C ten opzichte van het pre-industrieel tijdperk. De 2°C werd later nog verengd tot 1,5°C. Deze afspraken zijn niet bindend en sancties zijn er niet. De vzw Klimaatzaak vraagt aan de rechter om deze bindend en strenger te maken en indien ze niet gehaald worden, een dwangsom van 1 M€/maand op te leggen. Hiermede treedt de rechter buiten het domein van de trias politica.

Onder invloed van IPCC en de klimaatmodellen wordt de opwarming van de aarde uitsluitend toegeschreven aan de menselijke invloed op de toename van broeikasgassen, algemeen AGW (Anthropogenic Global Warming) genoemd. Activistische middens spreken van CAGW waarbij de C wijst op de term catastrofaal. Dat is ook het geval in deze rechtszaak. Als broeikasgassen werd alleen de CO2 genomen, als uitstoot bij het verbranden van fossiele brandstoffen.

Akkoord van Parijs en toepassing

Dat Akkoord maakt onderscheid tussen 3 groepen van landen:

  1. De opwarming wordt aan de westerse industrielanden toegeschreven en deze moeten de CO2-uitstoot verminderen. Bovendien moeten ze een schadevergoeding van100 miljard per jaar storten in een fonds voor de ontwikkelingslanden
  2. De opkomende landen, inclusief China, worden geen beperkingen van de CO2-uitstoot opgelegd. China is momenteel de grootste CO2-uitstoter.
  3. Dit geldt ook voor de ontwikkelingslanden, maar die ontvangen tevens een vergoeding uit het fonds.

Een aantal landen, waaronder Rusland, hebben het Akkoord van Parijs niet ondertekend.

Door deze indeling schiet het akkoord zichzelf in de voet want momenteel is de CO2-uitstoot nog steeds stijgend: alleen al de groei aan CO2-productie in China is hoger dan de afbouw van diezelfde CO2-uitstoot in de industrielanden.

Dit toont aan dat Parijs een dekmantel is voor het VN-doel: een herverdeling te betalen door het westen.

De rechter dient zich ook daarom in deze zaak onbevoegd te verklaren.

Bijkomende besluitvorming

Het is duidelijk: het klimaat is volgens recente IPCC publicaties een non-lineair chaotisch systeem en bijgevolg niet beheersbaar of stuurbaar door de mens. Het IPCC geeft tevens aan dat broeikasgassen niet de enige oorzaak zijn van opwarming. De meeste wetenschappers schatten het effect rond 1/3.

Dit is dus een wetenschappelijke discussie, met het Akkoord van Parijs als internationale afspraak – zoals hierboven vermeld-, maar zonder sanctionering en met uitzonderingen voor sommige landen. Daardoor ontbreekt de juridische basis voor de aanklacht door Klimaatzaak.

De scheiding der machten gebiedt bovendien dat een rechter zich enkel met de toepassing van de wet bezig houdt en niet in de plaats mag treden van de wetgever.

Vanwege het internationaal karakter van de afspraken van Parijs kan een Belgische rechter geen wijzigingen aanbrengen in de afgesproken regelingen.

Zelfs als we alleen naar het wetenschappelijk aspect kijken, geldt dat veel wetenschappers het betwijfelen dat CO2 de dominante factor is voor de huidige opwarming. Klimaatalarmisten nemen de andere invloeden zoals zon, wolken, tektoniek, interstellair stof en stralingen … niet in rekening.

De klimaatvoorspellingen zijn gebaseerd op computermodellen die onmogelijk valideerbaar zijn voor de toekomst. Deze voorspellingen zijn totaal waardeloos.

Wetenschapsontwikkeling is echter gebaseerd op voortschrijdend inzicht en een rechter met onvoldoende wetenschappelijke kennis kan enkel potten breken.

Indien de rechter Klimaatzaak volgt, worden elk jaar opnieuw nutteloos miljarden uitgegeven. Dit heeft niet enkel verstrekkende geopolitieke gevolgen, maar ook het sociaal klimaat zal er onder lijden: met andere woorden de remedie is erger dan de (niet bewezen) oorzaak.

Meer zelfs: in tegenstelling tot een wet die vrij vlot kan aangepast worden door het parlement is een rechterlijke uitspraak eeuwigdurend, tenzij er een gerechtelijke dwaling vastgesteld wordt en een andere rechter een nieuw oordeel kan vellen. Dergelijke procedure is moeilijk, ingewikkeld, tijdrovend en duur. Een foute uitspraak kan het land voor decennia in de ellende storten.

Daar komt nog bij dat de haalbaarheid van de eisen van Klimaatzaak nergens aangetoond zijn en dat er geen risicoanalyse beschikbaar is, terwijl het decarboniseren nochtans grotere nadelen kan vertonen dan nu bekend is.

Verdere ondersteuning en toelichting

Klimaatmodellen zijn waardeloos als voorspeller: het na-ijleffect

Klimaatzaak surft op de huidige hype gevoerd door de klimaatalarmisten die door de media ondersteund wordt. Een groep wetenschappers en recent ook het IPCC zijn het er niet mee eens dat de aarde enkel en alleen opwarmt door de antropogene broeikasgassen en stellen dat de invloed van die gassen op het klimaat veel lager is dan voorspeld door klimaatmodellen.

Deze modellen gaan uit van het feit dat enkel de broeikasgassen de oorzaak zijn van de temperatuurstijging. Experimenteel blijkt er inderdaad een correlatie te zijn tussen temperatuur en CO2, zowel op korte als op lange termijn. Daarbij ijlt CO2-uitstoot echter altijd na op de temperatuur. Bijgevolg is de temperatuur de drijvende kracht/oorzaak en CO2 het gevolg.

De causaliteit hiervan wordt beschreven door de wet van Henry die zegt dat de oplosbaarheid van gassen in een vloeistof daalt met stijgende temperatuur. Aangezien water 70% van het aardoppervlak uitmaakt is er een enorme uitwisseling tussen CO2 en zeewater. In een evenwichtstoestand zal bij een stijging van de temperatuur van het zeewater, dit meer CO2 afgeven – of minder CO2 opnemen – waardoor de CO2 concentratie in de atmosfeer stijgt. Voor meer details, zie hier 

Klimaatmodellen hebben geen toekomsvoorspellende waarde: de onmogelijke validatie

Het klimaat is zo ingewikkeld dat zelfs het IPCC het chaotisch noemt. Het is dan ook onmogelijk om het met computerprogramma’s perfect te beschrijven. Het meest duidelijk is het volgende: de huidige weersvoorspellingen halen met moeite twee weken. Klimaat wordt echter gedefinieerd als het weer geïntegreerd over 30 jaar of langer. Klimaatvoorspellingen voor 2100 waarop de Klimaatzaak steunt zijn totaal onmogelijk.

Willis Eschenbach is een nerd in modelleren en schrijft in “There Are Models And There Are Models” :

Computerklimaatmodellen maken deel uit van een bepaalde klasse van modellen die ‘iteratieve’ computermodellen worden genoemd. In deze klasse van modellen wordt de uitvoer van de ene tijdstap teruggevoerd naar de computer als de invoer van de volgende tijdstap. Deze modellen zijn bijzonder nukkig, onstabiel, vatbaar voor interne instabiliteit en gaan over het algemeen in de fout. Ze moeten meestal op de een of andere manier kunstmatig ‘ingeperkt’ worden om te voorkomen dat ze uit de hand lopen.

En verder:

“Het feit dat een klimaatmodel het klimaat uit het verleden perfect kan nabootsen, betekent NIET dat het een nauwkeurige weergave is van de werkelijkheid. En in het bijzonder betekent het NIET dat het de toekomst nauwkeurig kan voorspellen.”

“Computermodelleerders, waaronder ikzelf soms, zijn allemaal onderhevig aan een bijna onweerstaanbaar verlangen om de Modelwereld met de echte wereld te verwarren. Ze zeggen dingen als “We hebben vastgesteld dat klimaatfenomeen X wordt veroorzaakt door Y te forceren”. Maar een echte verklaring is: “We hebben vastgesteld dat in ons model het gemodelleerde klimaatfenomeen X wordt veroorzaakt door onze gemodelleerde forcering Y”. Helaas zijn niet alleen de modelbouwers in dit proces voor de gek gehouden.”

“Veel series klimaatmodellen worden verticaal geklasseerd omdat ze niet overeenstemmen met de overtuigingen, opvattingen, verkeerde ideeën en misverstanden van de bovengenoemde programmeur. Ze zullen ons alleen de resultaten laten zien van de modelruns waarmee ze het eens zijn, niet de resultaten van de runs waarbij het model ontspoorde”.

“Als gevolg van al deze overwegingen leeft iedereen die denkt dat de klimaatmodellen iets kunnen ‘bewijzen’, ‘vaststellen’ of ‘verifiëren’ wat vijfhonderd jaar geleden of over honderd jaar zal gebeuren, in een paradijs voor dwazen. Deze modellen zijn op geen enkele manier geschikt voor die taak. Ze bieden ons misschien inzichten, of laten ons nadenken over nieuwe ideeën, maar ze kunnen alleen dingen ‘bewijzen’ over wat er in de modelwereld gebeurt, niet in de echte wereld”.

Het IPCC over klimaatvoorspellingen

In een TAR 14-rapport van 2018 wordt in het zesde punt van de executive summary aangegeven:

Het klimaatsysteem is een gekoppeld niet-lineair chaotisch systeem en daarom is het niet mogelijk om op lange termijn toekomstige klimaattoestanden te voorspellen.” Daarmee wordt toegegeven dat het klimaat per definitie oncontroleerbaar en onstuurbaar door de mens.

In een 2018 SPM document  staat onder punt A2:

Opwarming door antropogene emissies van de pre-industriële periode tot heden zal eeuwen tot millennia aanhouden en zal verdere lange termijn veranderingen in het klimaatsysteem blijven veroorzaken, zoals zeespiegelstijging, met bijbehorende effecten (uitspraak met hoge waarschijnlijkheid), maar deze emissies alleen veroorzaken waarschijnlijk geen opwarming van de aarde met 1,5 °C (uitspraak met gemiddelde zekerheid). (Figuur SPM.1) {1.2, 3.3, Figuur 1.5}.

Dit is de essentie van de klimaatdiscussie en daarom is een rechtszaak absurd

Het is even absurd als het verantwoordelijk stellen van een regering omdat die niets doet en kan doen aan de baan van de planeten, de geofysische activiteit van de aarde met zijn onderzeese vulkanen, de El Niños en La Niñas, het magnetisme van de zon de kosmische straling en hun impact op wolkenvorming met albedo-effecten, de jaarlijkse natuurlijke emissies van CO2 door oceanen en de carboncyclus van flora en fauna die het twintigvoud is van de emissies van de mens, etc …

Een politieke zaak: IPCC

IPCC = Intergovernmental Panel on Climate Change. Dat is in de feiten geen wetenschappelijk orgaan. De naamgeving zelf, namelijk ”Intergovernmental”, duidt op een politieke dimensie en ”Climate Change” wil zeggen dat men uitgaat van een onnatuurlijke klimaatverandering, dit alles in opdracht van het hoger genoemde UNFCCC waar het voor werkte. De UNFCCC wil klimaatverandering via conferenties.

Dat betekent dat niet de wetenschap maar de politiek centraal staat in de organisatie. De agenda van de organisatie wordt door de administratie vastgelegd en zij bepaalt wat wel en niet mag besproken worden. De verslaggever heeft vergaande bevoegdheden en schrijft een verslag dat voorgelegd wordt aan de vergadering van de SPM (Summary for Policy Makers). Dit is een groep van afgevaardigden van de deelnemende landen, zeker geen wetenschappers, en zij “bespreken lijn per lijn aanpassingen tot er overeenstemming is”. Daarna gaat de SPM terug naar de groep wetenschappers met de opdracht hun teksten “in lijn te brengen met de SPM”.

Duidelijker kan niet blijken dat wetenschap gemanipuleerd wordt. Vandaar dat veel vroegere enthousiaste wetenschappers inclusief een Nobelprijswinnaar dit orgaan de rug gekeerd hebben.

Meer details in Dwarsliggers.

Gezien de vooringenomenheid van het IPCC is het duidelijk dat Klimaatzaak in hen een bondgenoot ziet en zich lovend uitspreekt zoals in deel 3 van de aanklacht onder “De bijzondere status van IPCC-rapporten”.

De werkelijkheid is dat de bewering van het IPCC als zou alle literatuur ‘peer reviewed’ zijn, absoluut geen steek houdt. Integendeel: er zijn wel degelijk een groot aantal schandalen bekend. Meest bekend is “Climategate” rond manipulatie van temperatuurregistraties en prof Mann die de “Hockey stick” gecreëerd heeft. Toen hij in 2001 als icoon van het IPCC optrad, domineerde hij de klimaatconferentie van Marrakesh. Intussen is prof. Mann door de rechtbank veroordeeld voor het niet willen/kunnen overhandigen van de berekeningswijzen die tot de hockey stick leiden, en vermijdt het IPCC nu de hockey stick.

Over de dagvaarding

Op het internet circuleren zowel de SYNTHESE CONCLUSIES van het advocatenkantoor EQUAL die zeer uitgebreid zijn als de DAGVAARDING door KLIMAATZAAK. Enkel deze laatste wordt hier verder besproken.

Dit betoog wordt zoals hoger werd aangehaald inhoudelijk gevoerd en er wordt niet ingegaan op de juridische aspecten. Enkel de zogenaamde feiten uit de aanklacht worden hierna op hun waarde beoordeeld.

Voor de leesbaarheid wordt verder de gebruikte nummering bij “de feiten” vanaf blz.6 en verder in de dagvaarding behouden.

8. Antropogene klimaatverandering.

Hierin wordt gesteld dat

De causaliteit tussen menselijke activiteiten en klimaatverandering is volgens de laatste wetenschappelijke bevindingen onbetwistbaar.” “IPCC, AR5, WG1, SFP”), 15: “Het is extreem waarschijnlijk dat menselijke invloed de dominante oorzaak is geweest van de vastgestelde opwarming sinds midden 20ste eeuw.

Echter het IPCC ondersteunt dit niet meer, in een meer recente Summary SPM for Policymakers report 2018 version Jan 2019 staat onder punt A2 (zoals hoger al vermeld):

Opwarming door antropogene emissies van de pre-industriële periode tot heden zal eeuwen tot millennia aanhouden en zal verdere lange termijn veranderingen in het klimaatsysteem blijven veroorzaken, zoals zeespiegelstijging, met bijbehorende effecten (hoog vertrouwen), maar deze emissies alleen veroorzaken waarschijnlijk geen opwarming van de aarde met 1,5 °C (gemiddelde zekerheid). (Figuur SPM.1) {1.2, 3.3, Figuur 1.5}

Antropogene emissies (inclusief broeikasgassen, aerosolen en hun precursoren) tot op heden zullen waarschijnlijk geen verdere opwarming van meer dan 0,5 ° C veroorzaken in de komende twee tot drie decennia (hoge zekerheid) of op een tijdschaal van een eeuw (gemiddeld vertrouwen). {1.2.4, figuur 1.5}

Zie ook Prof. Van Broekhoven Klimaatopwarming koelt af en Heibel om IPCC.

9. Vastgestelde stijging 0,8°C.

De gevolgen daarvan zijn duidelijk zichtbaar in de wereld,…. alsook de schadelijke gevolgen van deze veranderingen voor de mens ….., EPA) in 2009 CO2 aangeduid als “air pollutant”.

Het tegendeel is waar. Meer mensen sterven door koude dan van warmte, tevens heeft de temperatuurstijging positieve effecten, zo is het aandeel bruikbare grond toegenomen, getuige de steeds stijgende graanproductie die nodig is om de steeds groeiende bevolking te voeden. Anderzijds is CO2 geen vervuiler noch giftig, maar een plantenmeststof, met als gevolg dat volgens de NASA is de vegetatie index met 10% gestegen tussen 2000 en 2021. De aarde is groener geworden wat ten goede komt aan de bevolking en biodiversiteit.

De vastgestelde temperatuurverhoging van 0,8°C bestaat enkel voor de klimaatmodellen maar niet bij temperatuurmetingen. Tevens is de temperatuur afhankelijk van de meetplaats en bestaat een temperatuur van de aarde fysisch niet.

Voorbeelden

Hier een voorbeeld van de divergentie tussen klimaatmodellen en de metingen met twee verschillende technieken. Dit toont aan dat klimaatmodellen als beslissingsbasis momenteel nog steeds waardeloos zijn.

blondeel

10. Cumulatie van CO2 in de atmosfeer. .

De wetenschap heeft vastgesteld dat CO2-moleculen pas na vele honderden jaren verdwijnen uit de atmosfeer, maar intussen hun opwarmende eigenschappen behouden. De huidige (40% hogere) CO2-concentratie in de atmosfeer is dus in feite een optelsom van antropogene CO2-emissies sinds 1750.

Deze bewering is onterecht, uitgaande van de wet van Henry wordt permanent CO2 opgenomen door het koude water aan de polen en afgegeven aan de evenaar. Er is bijgevolg een permanente transport en opslag van CO2 in zeewater, naast de opname door plantengroei aan land.

Jenifer Marohasy analyseerde in 2009 36 peer review publicaties die aantonen dat het IPCC-standpunt in rood aangegeven in onderstaande grafiek niet door de wetenschap gedeeld wordt.

blondeel

Het IPCC is hier eigenzinnig maar de hoge waarde is nodig om het (overdreven) effect van CO2 op de temperatuur met de klimaatmodellen aan te tonen.

Bij de start van de industriële revolutie bevond de CO2-concentratie zich op 280 ppm (parts per million). In 2013 bevindt de CO2-concentratie zich op het niveau van 400 ppm en met de huidige mondiale uitstoot verwacht de wetenschap dat de CO2-concentratie met meer dan 20 ppm per decennium toe zal nemen en rond 2030 op het niveau van 450 ppm zal zijn gekomen. Dit concentratieniveau beantwoordt aan een gemiddelde temperatuurstijging op aarde van 2 graden Celsius.

Hier wordt genegeerd dat het effect van de broeikasgasconcentratie op de temperatuur een logaritmische wet volgt. Dit betekent dat naarmate de concentratie hoger is, het effect van de temperatuurtoename daalt. Er bestaat een saturatie effect.

De onderstaande Fig. 6 van Equal is dan ook totaal onwetenschappelijk en misleidend.

blondeel 03

De vermelde stijging van 2°C volgt uit modellen. Maar hoger werd aangetoond dat modellen geen enkele voorspellende waarde kunnen hebben.

Hier wordt gesuggereerd dat 2°C temperatuurstijging

… een gevaar is voor de mondiale samenleving ….. nemen ook de schadelijke effecten voor de ecosystemen en de mensheid toe. Bovendien neemt de kans op zelfversterkende processen toe die op menselijke tijdschalen onomkeerbaar zijn (zogenaamde ‘positieve feedback’- effecten).

Dit zijn onterechte beweringen. In het verleden zijn de temperaturen meermaals hoger geweest, getuige de landbouwnederzettingen op IJsland en de aanwezigheid van bomen in gletsjers.

De zelfversterkende processen doen zich zoals hoger beschreven enkel voor bij de klimaatmodellen, maar zijn in het aards bestaan nog nooit voorgekomen. De aarde is in het verleden doorheen meerdere ijstijdcycli gegaan die zich perfect herhaalden. Er is dan ook geen enkel bewijs uit het verleden dat een onomkeerbaar effect zou kunnen plaatsgrijpen. Dit is puur een (ongewenst) effect in de klimaatmodellen dat fout gecommuniceerd wordt.

13. Sluipend en sluimerend schadebeeld

Hier wordt beweerd dat de antropogene klimaateffecten pas met vertraging cumulatief zichtbaar worden omdat het klimaatsysteem vertraagd reageert op broeikasgasemissies en de effecten pas op 30-50 jaar zichtbaar zijn.

De werkelijkheid is omgekeerd. Alle metingen tonen aan dat de CO2 na-ijlt op de temperatuur. Eerst is er de temperatuur daarna de CO2. Een toename van bijvoorbeeld de temperatuur is het gevolg van energie-absorptie door landmassa’s en vooral zeewater waarbij de temperatuursverandering vertraagd doorkomt t.o.v. de energietoename.

Abdussamatov heeft de zon bestudeerd en hij geeft aan dat de tijdsvertraging tussen veranderingen op de zon en de aarde 30+/-11 jaar is. Dit heeft op de aarde in het verleden nooit voor de aarde zelf tot aantoonbare schadelijke effecten geleid. Wel waren er de effecten zoals de kleine ijstijden die voor de bevolking tot erbarmelijke toestanden hebben geleid, met koude en voedselschaarste. Hij en ook Valentine Zharkova, deze laatste ook met als belangrijkste studiegebied de zonneactiviteit, voorspellen een temperatuurdaling (Solar Minimum) met een minimum binnen 20 à 30 jaar…