Is er eigenlijk wel een klimaatcrisis?

 Meeste klimaatvoorspellingen zijn te hoog gebleken

Is er eigenlijk wel een klimaatcrisis?

Meeste klimaatvoorspellingen zijn te hoog gebleken
Dr. Ross McKitrick

SAMENVATTING

• De wereldwijde opwarming gedurende de laatste 200 jaar was traag en beheersbaar              terwijl intussen wereldwijde welvaart en welzijn spectaculair zijn toegenomen.
• Het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) voorspelt dat de                  economische  impact van wereldwijde opwarming de komende eeuw, in vergelijking                  met andere veranderingen, relatief klein zal blijven.
• De meeste voorspellingen voor de toename van CO2-emissies zijn te hoog gebleken                    en er zijn bewijzen dat de klimaatmodellen die gebruikt worden standaard een te                      hoge opwarming geven.
• De meetgegevens over extreme weersomstandigheden ondersteunen geenszins de                    vaak gehoorde claims over een ‘klimaatcrisis’.

Het woord emergency verwijst, net als het woord crisis, naar een situatie die kan                          leiden tot onmiddellijke en ernstige schade, tenzij er snel actie wordt ondernomen.                          Met het woord verandering ligt dat anders.

‘Klimaatverandering’ verwijst naar langzame variaties in belangrijke weergrootheden, zoals          bijvoorbeeld 30-jarige gemiddelden van temperatuur en neerslag. Zulke veranderingen                        kunnen alleen maar vastgesteld worden op tijdschalen van decennia tot eeuwen. Sommige                    veranderingen kunnen gunstig zijn, sommige nadelig. Dat is afhankelijk van hoe de mens                      zich  aanpast. De woorden ‘emergency’ en ‘crisis’ zouden dan ook helemaal niet gebruikt                   moeten worden in verband met het klimaat. Dat is ongeacht of die klimaatveranderingen,                       voor zover ze er wel zijn, natuurlijk zijn of door de mens veroorzaakt worden.

Introductie

Metingen van over de hele wereld laten zien dat het wereldwijde klimaat vanaf ongeveer                          het jaar 1800 licht aan het opwarmen is. Het begin van de 19e eeuw markeert het einde van                      wat de ‘Kleine IJstijd’ genoemd wordt. Deze veroorzaakte, op veel verschillende plekken,                          de koudste periode sinds het eind van de laatste echte ijstijd van 11.000 jaar geleden.                        Voorafgaand aan de Kleine IJstijd zijn er op veel plaatsen lange periodes geweest waarin                          het klimaat warmer was dan vandaag de dag. Zo zijn we eraan gewend dat het Canadese        Noordpoolgebied het grootste deel van het jaar bedekt is met zee-ijs, maar er zijn ook                      periodes geweest voorafgaand aan de Kleine IJstijd van ruim 1000 jaar lang, waarbij de                Beaufortzee (zee ten noorden van Alaska en Canada, red.) vrijwel het hele jaar ijsvrij was.

De opwarming van het klimaat in de afgelopen decennia is dan ook geenszins uitzonderlijk.                    Veel Amerikanen kennen het verhaal dat de Glacier Bay in Alaska in de 19e eeuw heel                            snel opwarmde. In 1923 merkte Professor William S. Cooper op dat deze schilderachtige                        baai onder een dik pak ijs moet hebben gelegen toen Kapitein Vancouver het gebied in                            1794 voor het eerst bereikte. Het ijs begon daarna snel te smelten en rond 1920 (nu meer                          dan een eeuw geleden) had het ijs zich zestig mijl (ongeveer 100 km, red.) landinwaarts                  teruggetrokken. Dat was bijna tot aan de uiteinden van de veraf gelegen fjorden Torr en                        Muir, waar bezoekers ook vandaag de dag nog naartoe gaan om te zien wat er over is van                          die eens zo machtige gletsjers.

Naast opwarming is de wereld sinds 1800 ook veel rijker en gezonder geworden. Het                    gemiddelde inkomen per persoon is gedurende die periode veertien keer zo hoog geworden.                        In 1801 bedroeg de gemiddelde levensverwachting overal ter wereld minder dan veertig                          jaar, terwijl vandaag de dag de levensverwachting in veel landen meer dan tachtig is. Het            wereldwijde jaarlijkse privé-inkomen is sinds 1990 sneller toegenomen dan ooit tevoren,                      terwijl het aantal mensen dat in extreme armoede leeft, gedaald is van 1,9 miljard naar                            650 miljoen.

Tijdens de afgelopen 200 jaar is de wereld iets warmer geworden, maar er heeft ook een            spectaculaire groei plaatsgevonden in inkomen en levenstandaard. Voor die economische en                sociale voorspoed was de beschikbaarheid van goedkope energie afkomstig van fossiele brandstoffen          essentieel. De daarmee gepaard gaande emissies van broeikasgassen hebben weliswaar iets          bijgedragen aan de opwarming, maar dat heeft ons er niet van weerhouden toch heel wat                        beter af te zijn. Er is dan ook geen enkel historisch bewijs voor het idee dat de opwarming                        die we nu  meemaken tot een crisis of een ‘noodtoestand’ zal leiden.

Hoe zit het met de toekomst?

In 2013 deed het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) een uitgebreide studie                    naar de verwachte gevolgen van de opwarming van de Aarde binnen de context van                    ontwikkeling en economische groei. De studie concludeerde dat er reële gevolgen verwacht              worden, maar dat die klein en beheersbaar zullen zijn, in vergelijking met allerlei andere          veranderingen die in de lijn der verwachting liggen:

“Voor de meeste economische sectoren zullen de gevolgen van klimaatverandering relatief              klein blijven in vergelijking met andere invloeden. Veranderingen in bevolking, leeftijd,                  inkomen, technologie, prijzen, levensstijl, wet- en regelgeving, bestuur, en andere aspecten                      van sociaaleconomische ontwikkelingen zullen een veel grotere invloed hebben op vraag en                      aanbod van diensten en goederen dan de gevolgen van klimaatverandering.” Aldus het IPCC.

Samenvattend: net zoals tijdens de afgelopen 200 jaar, zal er in de komende eeuw veel                 vooruitgang geboekt worden in de wetenschap, de technologie, het inkomen, en in de               levensstandaard. De effecten van klimaatverandering zijn in vergelijking daarmee gering. 

Worstcasescenario’s overheersen

Studies over de toekomstige impact van klimaatverandering baseren zich op           langetermijnverwachtingen van CO2-emissies. Helaas blijken in recente jaren duizenden       studiesgebaseerd te zijn op een emissiescenario dat bekend staat als “RCP8.5”, waarvan                    inmiddels bekend is dat het een sterk overdreven toekomstbeeld schetst van de te                          verwachten uitstoot. Sommige wetenschappers hebben er al bij collega’s op aangedrongen                daarmee te stoppen, of als alternatief daarvoor een waarschuwing aan die studies toe te                      voegen die duidelijk aangeeft dat de conclusies niet meer zijn dan speculaties voor een        worstcasescenario. Toch wordt er nog steeds met de regelmaat van de klok naar die                          scenario’s verwezen, suggererend dat deze zich daadwerkelijk zullen gaan voordoen. Het                      enige dat dit nog zou kunnen tegenhouden, is ons flink, snel en tegen zeer hoge kosten                    inspannen om de emissies terug te dringen. Dat is pure misleiding. De daadwerkelijke                      emissies van de afgelopen paar decennia zitten zelfs helemaal onderaan de                          emissiescenario’s die door al die wetenschappers gebruikt blijven worden in de                    klimaatmodellen.

De voorspellingen die gebaseerd zijn op emissiescenario’s die wel kloppen met de                        historische veranderingen, wijzen in het geheel niet op een crisis. In plaats daarvan                            suggereren ze een gestaag en beheersbaar tempo van veranderingen. Ze ondersteunen de                      IPCC-conclusie dat de gevolgen van klimaatverandering voor de komende eeuw relatief                        klein zullen blijven, in vergelijking met de snelheid van alle andere ontwikkelingen in de          samenleving.

Voorspellen klimaatmodellen een ‘noodtoestand’?

Er zijn veertig grote onderzoekscentra wereldwijd die klimaatsimulaties kunnen uitvoeren.                      Hun modellen voorspellen van alles. Het is relatief eenvoudig een klimaatmodel te                              bouwen dat een crisis kan genereren, zoals uit de hand lopende opwarming of het                            afsmelten van de Antarctische ijskap. Dat betekent nog niet dat dergelijke voorspellingen                        ook uit zullen komen. Voordat we dergelijke voorspellingen blindelings accepteren, zullen                        we eerst moeten kijken welke modellen beter in staat zijn de trends van de afgelopen                          veertig jaar te reproduceren. Deze zouden dan gebaseerd moeten zijn op de belangrijkste          veranderingen die aan het licht zijn gekomen in de betekenisvolste klimaatparameters,                          zoals daar zijn de intensiteit van de zon, de broeikasgassen, luchtverontreiniging en ook                            het landgebruik. 

Wetenschappers die dergelijke studies uitvoerenzijn tot de conclusie gekomen dat vrijwel                        alle modellen meer opwarming veronderstellen dan er is waargenomen. Veel modellen                      simuleren op zijn minst twee keer zoveel opwarming als geconstateerd. De nauwkeurigste                modellen registreren minder veranderingen in broeikasgassen, en laten daarbij ook minder                toekomstige opwarming zien. Dit draagt bij aan het onafhankelijke bewijsdat modellen met            resultaten die het meest overeenkomen met de temperaturen in de 20e eeuw, het minst                    ‘gevoelig’ zijn voor broeikasgassen.

De nauwkeurigste modellen voorspellen dan ook geen klimaatcrisis. In plaats daarvan                            laten ze gematigde opwarming zien en een lichte economische groei, vooral voor de                        komende dertig jaar. Zelfs in het onwaarschijnlijke geval dat het extreme RCP8.5 scenario                          uit zou komen, is de voorspelling dat dit een netto economische verlies op zou leveren van                      niet meer dan 7% van het wereldwijde BBP, in het jaar 2100. Rekening houdende met                              een 2% jaarlijkse groei, houdt dat in dat de wereldwijde economie in de periode tussen                          2020 en 2100 in plaats van met 388%, met 354% gegroeid zal zijn. Zelfs het slechtst                       denkbare scenario is dan ook nog steeds geen crisis.

Hoe zit het met droogtes, overstromingen, orkanen en ander extreem weer?

Het is belangrijk op te merken dat het IPCC in haar meest recente rapport - daterend uit                          2012 - bij de analyse van de langetermijntrends van extreem weer, geen duidelijk verband                      vond tussen klimaatverandering en de meeste weerextremen, en dat sommige trends, zoals                        die van het voorkomen van droogte, aan het afnemen zijn. Om een voorbeeld te noemen                            dat voor veel Amerikanen actueel is, het aantal bosbranden neemt wereldwijd af, iets dat                      regelrecht in tegenspraak is met wat algemeen verondersteld of ook gesuggereerd wordt. 

Conclusie

De wereldwijde COVID-19 pandemie heeft laten zien hoe een wereldwijde crisis eruit ziet. Klimaatverandering staat daarmee in scherp contrast. Het is een probleem waar we                          aandacht aan moeten besteden, dat we in de gaten moeten blijven houden, maar er zijn                              een aanwijzingen dat er sprake is van een op hande zijnde ‘crisis’. Beleid dat als reactie                              op ongefundeerde retoriek over klimaatverandering de mondiale ontwikkeling en                        economische groei zou remmen, zou veel meer kwaad dan goed doen en dient dan ook                      resoluut van de hand gewezen te worden.

◀ Ross McKitrick is Hoogleraar Economie, University of Guelph maar publiceert                             geregeld in de wetenschappelijke literatuur over klimaatverandering. Zo onderzocht en                    bekritiseerde hij samen met Stephen McIntyre de roemruchte hockeystickgrafiek. Daarnaast           publiceerde McKitrick over ‘vervuiling’ van de wereldwijde temperatuurdatasets door             verstedelijking en industrialisatie. Op zijn website rossmckitrick. com zijn al zijn                           publicaties en opiniestukken te vinden. Marcel Crok won in 2005 de Glazen Griffioen                             voor zijn artikel over de hockeystickgrafiek waarin het werk van McIntyre en McKitrick                 uitgebreid besproken werd.

Het oorspronkelijke artikel inclusief referenties kan gelezen worden op                                       clintel.org/is-there-a-climate-emergency

Artikel uit De Andere Krant Klimaat (maart 2020).