De opwarming als gevolg van door de mens veroorzaakte toename van kooldioxide zal waarschijnlijk niet de impact hebben die de EPA in haar Endangerment Finding uit 2009 suggereert.

Door David R. Legates.

Een recent artikel in The New York Times beschreef een belangrijk rapport van de National Academies of Sciences, Engineering, and Medicine. Het rapport specificeerde dat kooldioxide, methaan en andere broeikasgassen die de planeet opwarmen, de menselijke gezondheid bedreigen. De toon ervan suggereert dat dit het sterkste bewijs tot nu toe is. Maar is dat ook zo?

In 2009 vaardigde de Environmental Protection Agency (EPA) een regel uit, en een bijbehorend rapport, waarin werd gesteld dat broeikasgassen een bedreiging vormen voor de volksgezondheid en het welzijn en daarom gereguleerd zouden moeten worden onder de Clean Air Act. Gewapend met deze hamer stelden zowel de regeringen van Obama als Biden strikte beperkingen in voor de uitstoot van broeikasgassen door auto’s, energiecentrales en de industrie. Sindsdien worden we geconfronteerd met mandaten voor elektrische voertuigen, de sluiting van kolencentrales en de noodzaak om enorme hoeveelheden zeldzame aardmetalen, zonnepanelen en onderdelen van windturbines te importeren om de overgang naar zogenaamde ‘hernieuwbare’ wind- en zonne-energie mogelijk te maken – energie die noch schoon noch groen is.

Dat rapport is inmiddels 16 jaar oud. Er werd een nieuw rapport geschreven voor de EPA, maar directeur Lee Zeldin besloot het te negeren. Het ministerie van Energie vroeg om een ​​rapport, geschreven door vijf vooraanstaande klimatologen en economen: John Christy, Judith Curry, Steve Koonin, Ross McKitrick en Roy Spencer. Maar dat rapport werd aangevochten door de Union of Concerned Scientists en het Environmental Defense Fund, die beweren dat de aanstelling van de vijf wetenschappers in strijd was met de Federal Advisory Committee Act. Vervolgens besloot minister Chris Wright de werkgroep op te heffen.

Zoals gebruikelijk is alles wat u in de media leest gebaseerd op partijpolitiek. De New York Times stelt dat het oorspronkelijke rapport uit 2009 correct was en dat de voorspellingen voor een sombere toekomst met stijgende temperaturen en milieurampen inderdaad zijn uitgekomen. De klimaatmodellen zijn vrijgesproken, beweert de Times, en klimaatverandering is nu inderdaad veel gevaarlijker dan in 2009, toen de EPA ontdekte dat broeikasgassen het leven van iedereen op aarde in gevaar brachten.

Maar ik heb zowel het originele rapport uit 2009 als het rapport van het ministerie van Energie gelezen. De Times doet alsof het DoE-rapport simpelweg de partijlijn van de Trump-regering napraat. Integendeel, het DoE-rapport staat vol met citaten uit de hele literatuur. Dit is het smerige geheimpje over klimaatverandering: je krijgt te horen dat de wetenschap vaststaat en dat de literatuur één stem heeft over klimaatverandering. De waarheid is echter dat er in de gepubliceerde, door vakgenoten beoordeelde literatuur veel onzekerheden en kanttekeningen te vinden zijn. De zogenaamde “consensus” bestaat simpelweg niet. Zoals Steven Schneider in 1989 al opmerkte:

We hebben brede steun nodig om de verbeelding van het publiek te prikkelen. Dat vereist natuurlijk veel media-aandacht. We moeten dus angstaanjagende scenario’s opperen, simplistische, dramatische uitspraken doen en nauwelijks aandacht besteden aan eventuele twijfels die we zouden kunnen hebben… Ieder van ons moet beslissen wat de juiste balans is tussen effectief zijn en eerlijk zijn.

Dus, laat me je mijn mening geven over die 16 jaar oude Endangerment Finding.

Ten eerste moet worden opgemerkt dat kooldioxide direct verantwoordelijk is voor een verbeterde plantengroei, een verhoogde landbouwproductiviteit en een wereldwijde vergroening van de planeet, die volgens NASA neerkomt op een equivalent van twee keer het bladoppervlak van de continentale Verenigde Staten. Bovendien leidt een verhoogde koolstofdioxideconcentratie tot een dramatische stijging van de optimale groeitemperatuur en zorgt ervoor dat planten wereldwijd waterzuiniger groeien.

Kooldioxide is ook een broeikasgas dat leidt tot opwarming van de atmosfeer, met name in de lagere en middelste troposfeer. Recente studies hebben echter aangetoond dat het effect van een verdubbeling van de koolstofdioxideconcentratie in de orde van 1 tot 1,5 °C opwarming ligt, niet de 1,8 tot 5,7 °C die de meeste modelstudies suggereren. Klimaatmodellen overschatten de historische en toekomstige opwarming grotendeels vanwege (1) hun overgevoeligheid voor een temperatuurstijging als gevolg van een toename van de kooldioxideconcentratie en (2) hun gebruik van te onrealistische – sterker nog, overdreven – kooldioxide-emissiescenario’s die de toekomstige kooldioxideconcentraties bepalen.

De kernvraag die beantwoord moet worden is:

“Hoe zal koolstofdioxide veranderingen veroorzaken in klimaatprocessen die leiden tot het grootste verlies aan mensenlevens en de meeste economische schade veroorzaken?”

Langetermijngegevens laten geen significante veranderingen zien in extreme weersomstandigheden in de Verenigde Staten, waaronder droogtes en overstromingen, orkanen, tornado’s en bosbranden. Bovendien zijn er geen aanwijzingen dat een van deze gebeurtenissen waarschijnlijk aanzienlijk zal toenemen als gevolg van een toename van kooldioxide. De zeespiegelstijging is sinds het einde van de laatste ijstijd doorgegaan, waarbij eerdere stijgingen de huidige snelheid ver overtroffen. Verwacht wordt dat de zeespiegel de rest van deze eeuw in hetzelfde tempo zal blijven stijgen als in de 20ste eeuw, aangezien er geen significante versnelling is waargenomen.

Het beoordelen van kleine trends en patronen in klimaatvariabelen is een lastige uitdaging. Het klimaat varieert om tal van redenen, waaronder natuurlijke processen, zonneactiviteit en chaotische turbulentie. Ons observatienetwerk is hopeloos bevooroordeeld, met meer observaties op gematigde breedtegraden, lagere hoogten, in nattere klimaten, dicht bij het aardoppervlak en grotendeels daar waar mensen wonen.

Bovendien is dit netwerk in de loop der jaren veranderd, met nieuwe instrumentatie en platforms (bijvoorbeeld satellieten en radar); stations die zijn opgestart, opgeheven en verplaatst; en variaties in observatietijden en -procedures. Klimaatmodellen kampen met een groot aantal problemen die verband houden met hun onvermogen om een ​​onbekend en complex klimaatsysteem adequaat te beschrijven, dat varieert op ruimtelijke en temporele schaal en dat het model simpelweg niet kan oplossen.


Dit leidt tot de conclusie dat opwarming als gevolg van door de mens veroorzaakte toename van kooldioxide waarschijnlijk niet de impact zal hebben die wordt gesuggereerd door de Endangerment Finding van de EPA uit 2009. Aanpassing is te verkiezen boven dure en potentieel nutteloze of, erger nog, schadelijke mitigatie, vooral omdat stijgende kooldioxideconcentraties waarschijnlijk een potentieel gunstig effect op het klimaat op aarde zullen hebben.

***

Over de auteur

David R. Legates, Ph.D. (Klimatologie), em. hoogleraar klimatologie aan de Universiteit van Delaware, is directeur Onderzoek en Onderwijs voor de Cornwall Alliance for the Stewardship of the Creation en mede-redacteur van Climate and Energy: The Case for Realism (Regnery, 2024).

***

Bron hier.
Meer van deze auteur.

***

Deel dit bericht a.u.b.