De briefbezorger belt altijd twee keer (zeker als hij van FDF komt)

 De zondagse beschouwing van Jan van Friesland.

17-12-2025

De briefbezorger belt altijd twee keer (zeker als hij van FDF komt)

De deurbel gaat. Niet één keer, maar nu met die dwingende toon die belooft dat er iets belangrijks staat te gebeuren. Geen boek van Bol, geen vergeten jurkje van Zalando: dit is een aangetekende brief, bezorgd door de deurwaarder. Een nieuw soort fenomeen: het boerenprotest heeft de voordeur bereikt van volksvertegenwoordigers. De Farmers Defence Force heeft weer toegeslagen in hun strijd tegen klimaat- en milieubeleid! Geen trekker op de snelweg dit keer, geen hooibalen voor het provinciehuis — maar een keurige aangetekende brief aan de statenleden en het gebruik maken van spreekrecht tijdens de statenvergadering.

De aangetekende brief — het is de diplomatieke variant van het knipperende zwaailicht van de landbouwtrekker.

Het is gewoon vreselijk allemaal. Politici van partijen als D66 en GroenLinks-PvdA klommen natuurgetrouw hoog in de boom deze week: kwalificaties als ‘intimiderend’ en ‘bizar’ deden de ronde, er werd een gezamenlijke aangifte overwogen door partijen en men verliet de statenzaal toen er werd ingesproken. Ook BBB-minister Wiersma was ontstemd. Lidewij de Vos (FvD) stak de protesterende boeren een hart onder de riem.

Maar eerlijk is eerlijk: het is qua actie briljant. Waar volksvertegenwoordigers immuun lijken voor de noodkreet van burgers, boeren & buitenlui, huiveren ze kennelijk als er een brave briefbezorger aanbelt en vraagt om een handtekening voor ontvangst. De aangetekende brief — het is de diplomatieke variant van het knipperende zwaailicht van de landbouwtrekker.

We leven in tijden waarin ‘iets aan de deur krijgen’ is geworden tot een blijmakend dagelijks ritueel. De bezorger kent de naam van de hond, weet waar je reservebel zit en is vaker bij je aan huis dan je schoonfamilie. En ergens tussen de flitsbezorger en de pakketdienst schuift nu de keurige deurwaarder aan: ‘Ik kom even iets brengen namens de boeren.’

Er schuilt iets ontroerends in de eenvoud van dit gebaar. In een tijd waarin communicatie digitaal, vluchtig en anoniem is, kiest FDF voor de brief — tastbaar, formeel, bijna ouderwets-hoffelijk. Geen scheldkanonnade op X, geen luidruchtige trekkerstoet, maar een ouderwetse handtekening voor ontvangst.

De macht van de brief lijkt terug. Dus als de bel gaat — open gerust. Want het zou zomaar een stukje ouderwetse democratie kunnen zijn, aangetekend en wel afgeleverd bij de voordeur.

***