Enkele gedachten over ons DOE-rapport over tde CO2-impact op het Amerikaanse klimaa

de CO2-impact op het Amerikaanse klimaat

15-8-2025

Enkele gedachten over ons DOE-rapport over de CO2-impact op het Amerikaanse klimaat

 

Door Roy Spencer.

…wij zijn het “Rode Team”; het “Blauwe Team” heeft sinds eind jaren tachtig zijn zegje gedaan.

VOORWOORD: Wat volgt zijn mijn eigen meningen, die niet zijn ingezien door mijn vier co-auteurs van het zojuist gepubliceerde rapport van het Amerikaanse ministerie van Energie, getiteld ” Een kritische beoordeling van de impact van broeikasgasemissies op het Amerikaanse klimaat” . Vanaf morgen staat het commentaardossier bij het ministerie van Energie open voor iedereen die commentaar wil leveren op de inhoud van dat rapport. Wij, de auteurs, zullen alle commentaren lezen en op de inhoudelijke en serieuze commentaren zullen we serieus reageren.

Waar we fouten in het rapport hebben gemaakt, zullen we die corrigeren. Dat is de formele procedure voor het beoordelen van deze kwesties. Wat de informele procedure betreft, verwacht ik dat we morgen overeenstemming zullen bereiken over hoe we omgaan met verzoeken van de media om te reageren op bezwaren van de weinige “klimaatalarmistische” wetenschappers waar journalisten zich doorgaans tot wenden voor dergelijke commentaren.

Tegen die journalisten zou ik willen zeggen: lees ons rapport, zoals journalisten vroeger deden; u zult misschien verbaasd zijn te horen dat veel van de gepubliceerde wetenschappelijke gegevens niet ondersteunen wat het publiek (door u) is wijsgemaakt.

Ja, de toename van CO2 veroorzaakt een opwarmingstendens in het klimaatsysteem… En wat dan nog?

Mijn ervaring leert dat een groot deel van het publiek verdeeld is over klimaatverandering en een tribale houding aanneemt: ofwel geloven we dat een toename van CO2 (voornamelijk afkomstig van de verbranding van fossiele brandstoffen) geen effect heeft, ofwel geloven we dat het een existentiële crisis veroorzaakt. Er is een kleiner aantal individuen ergens in het midden (klimaatonafhankelijken?).

Maar er is veel ruimte tussen die twee uitersten om de waarheid te vinden. Ons rapport presenteert onder andere het bewijs dat de opvatting ondersteunt dat (1) de opwarming op lange termijn zwakker is dan verwacht; (2) het zelfs niet bekend is hoeveel van die opwarming te wijten is aan de uitstoot van broeikasgassen door de mens; (3) er goede redenen zijn om aan te nemen dat de opwarming en de toenemende CO2-uitstoot op de landbouw tot nu toe gunstiger dan schadelijk zijn geweest voor de mensheid; (4) er geen langetermijnveranderingen in extreme weersomstandigheden zijn geweest die kunnen worden gekoppeld aan de uitstoot van broeikasgassen door de mens; en (5) de enkele tientallen klimaatmodellen die nu worden gebruikt om beleidsmakers te informeren over energiebeleid, niet geschikt zijn voor hun doel.

Deze modellen, zelfs na decennia van verbetering, produceren nog steeds tot wel een factor 3 verschil tussen de modellen met de minste en de modellen met de meeste opwarming (en ALLEMAAL produceren ze meer opwarming in de zomer in de cruciale Amerikaanse Corn Belt dan tot nu toe is waargenomen).

Hoe kunnen modellen die worden aangeprezen als gebaseerd op “fundamentele natuurkundige principes” zo’n breed scala aan reacties op de stijgende CO2-uitstoot veroorzaken?

En er zijn nog veel meer elementen dan die 5 elementen die in ons rapport staan; dit zijn gewoon mijn favorieten terwijl ik hier om 4:30 uur ’s ochtends zit na te denken

Een van de dingen waar we ons niet in verdiepten, waren de kosten versus baten van energiebeleid. Het is duidelijk dat de politiek populaire overstap van alleen wind- en zonne-energie naar energiebronnen grote afwegingen met zich meebrengt. Als dat niet zo was, zou er al een snelle overgang gaande zijn van fossiele brandstoffen naar wind- en zonne-energie. Ja, die “hernieuwbare” bronnen groeien en worden goedkoper. Toch groeit de wereldwijde vraag naar energie snel.

Maar er zijn praktische problemen die ideeën zoals “Netto nul emissies” vrijwel onmogelijk maken. Misschien verandert dat in de verre toekomst, wie weet? Persoonlijk maakt het me niet zoveel uit waar onze energie vandaan komt, zolang het maar overvloedig aanwezig is, beschikbaar is waar het nodig is en kosteneffectief is. Maar ik koop pas een elektrische auto als ik er in de winter 1480 kilometer mee kan rijden in 14 uur.

Maar ik dwaal af. Ja, de recente opwarming is waarschijnlijk grotendeels te wijten aan de toename van CO2 in de atmosfeer. Maar is dit per definitie slecht? Koud weer doodt veel meer mensen dan warm weer. De toename van CO2 veroorzaakt wereldwijde vergroening en draagt bij aan hogere landbouwopbrengsten. Dit zijn zaken die onderdeel moeten zijn van het nationale debat, en zaken waar ons rapport een begin mee maakt.

Vrijwel iedereen op aarde heeft het hele jaar door te maken met enorme weersveranderingen, met temperatuurschommelingen tot wel 54 graden Celsius. Kunnen we ons echt niet aanpassen aan een jaarlijkse gemiddelde temperatuurstijging van 2 of 3 graden?

Natuurlijk, als we het “probleem” kunnen “oplossen” zonder ons terug te sturen naar de Steentijd, dan moeten we dat doen. Maar het publiek is ernstig misleid over wat dat zou betekenen in termen van menselijk lijden (energie is nodig voor letterlijk alles wat we doen), en ze zijn ernstig misleid over hoeveel klimaatverandering er daadwerkelijk heeft plaatsgevonden. Lees het rapport .

Waarom zou de klimaatwetenschap bevooroordeeld zijn ten opzichte van een specifieke uitkomst?

Ik ben oud genoeg om me te herinneren dat klimaatverandering de wereldwijde afkoeling betekende als gevolg van fijnstofvervuiling in de atmosfeer. En die vervuiling was er tot in de jaren 70 nog volop. In de jaren 60, tijdens autoritten van mijn familie tussen Iowa en Pennsylvania, was elke doortocht door Gary, Indiana, een gevreesde aanblik. Je kon misschien wel een of twee stratenblokken verderop kijken, want er was zoveel industriële vervuiling. Ik kon me niet voorstellen hoe iemand onder zulke omstandigheden kon leven.

Toen werd in 1970 de EPA opgericht. De rommel werd opgeruimd, op het land, in de lucht en in onze waterwegen. We kwamen tot de overtuiging dat elk milieuprobleem dat we veroorzaakten, opgelost kon worden.

Toen kregen we de angst voor de aantasting van de ozonlaag. Met het Montreal Protocol, ondertekend in 1987, kwamen landen wereldwijd overeen om de productie van gechloreerde verbindingen, waarvan wordt aangenomen dat ze de beschermende ozonlaag in de stratosfeer aantasten, geleidelijk af te bouwen.

Uiteindelijk kwam de grote klap van de door de mens veroorzaakte vervuiling: koolstofdioxide en de angst voor opwarming van de aarde. Eind jaren tachtig richtte de VN het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) op om de wetenschap rond broeikasgassen en hun invloed op het klimaatsysteem te evalueren. Grote bedragen aan federale fondsen werden geïnvesteerd in dit nieuwe wetenschappelijke gebied.

Begin jaren negentig bezocht ik Robert (Bob) Watson in het Witte Huis, Al Gore’s wetenschappelijk adviseur voor milieuzaken. Bob, een stratosferisch chemicus, speelde een belangrijke rol bij de totstandkoming van het Montreal Protocol van 1987. Tijdens die bijeenkomst zei Bob over de oprichting van het IPCC iets in de trant van: “We reguleren nu ozonafbrekende chemicaliën, en koolstofdioxide is de volgende stap.”

Ik was verbijsterd dat het beleidsdoel al was vastgesteld en dat we nu alleen nog maar voldoende wetenschap hoefden te financieren om dat doel te ondersteunen. Zo interpreteerde ik zijn uitspraak.

In de beginjaren was het IPCC relatief onbevooroordeeld in zijn beoordelingen en waren de conclusies voorlopig. Alle wetenschappers, of het nu klimaatalarmisten of sceptici waren, mochten deelnemen. Maar naarmate de jaren verstreken, werden degenen met sceptische standpunten (zoals John Christy) niet langer uitgenodigd om deel te nemen als hoofdauteur van hoofdstukken in het IPCC-rapport.

Andere wetenschappers besloten eenvoudigweg te stoppen met hun deelname, omdat hun wetenschappelijke bevindingen verkeerd werden weergegeven (bijvoorbeeld Chris Landsea van het National Hurricane Center, die van mening was dat de orkaangegevens geen menselijke invloeden ondersteunden).

Tegenwoordig is de opwarming van de aarde big business. Volgens Grok heeft de Amerikaanse overheid sinds 1990 $ 120-160 miljard uitgegeven aan onderzoek naar klimaatverandering. Als een van de NASA-instrumentleiders op “Mission to Planet Earth” heb ik ook van die financiering geprofiteerd, en het grootste deel van mijn financiering is in de loop der jaren afkomstig geweest van klimaatgerelateerde subsidies.

Dus waarom is de klimaatwetenschap bevooroordeeld? Ten eerste, toen we besloten dat in principe 100% van de onderzoeksfinanciering door de overheid zou komen, hebben we politici (en daarmee beleidsmakers) direct of indirect verantwoordelijk gemaakt voor die financiering.

Ten tweede financiert het Congres alleen problemen die bestudeerd moeten worden… geen non-problemen . Zoals president Eisenhower ons in zijn afscheidsrede van 1961 waarschuwde, zouden deze krachten kunnen leiden tot een situatie waarin “het overheidsbeleid zelf de gevangene zou kunnen worden van een wetenschappelijk-technologische elite”.

Dat is nu gebeurd. We hebben nu een marcherend leger wetenschappers (inclusief ikzelf) wier carrières afhangen van die klimaatfinanciering, en mogelijk biljoenen dollars aan infrastructuur voor hernieuwbare energie in de private sector, afhankelijk van de grillen van overheidsregulering en -mandaten. Als de klimaatveranderingsdreiging zou verdwijnen, zouden ook de overheidssubsidies, -regulering en private investeringen verdwijnen.

Zoals ze zeggen: volg het geld.

Ik zei altijd dat er twee soorten wetenschappers in de wereld zijn: mannen en vrouwen. (Nu mag ik dat waarschijnlijk niet eens meer zeggen). Mijn punt was dat wetenschappers gewone mensen zijn. Ze hebben hun eigen meningen en wereldbeelden. Ik ben de wetenschap ingegaan omdat ik dacht dat de wetenschap antwoorden had . Wat naïef van me. Ik had ingenieur moeten worden. In de klimaatwetenschap (en vele andere wetenschappen) kunnen twee onderzoekers naar dezelfde data kijken en tot totaal tegenovergestelde conclusies komen. Je data kunnen perfect zijn, maar wat de data betekenen in termen van oorzaak en gevolg is vaak niet duidelijk. Met techniek werkt het of niet.

We hebben dit oorzaak-gevolg-raadsel al in 2011 bewezen in de context van klimaatfeedbacks (positieve feedbacks versterken de klimaatopwarming, negatieve feedbacks verminderen deze) in dit artikel . We lieten zien dat natuurlijke variaties in wolken, als er geen rekening mee wordt gehouden, het klimaatsysteem erg gevoelig kunnen laten lijken (veel opwarming), terwijl het in feite ongevoelig is (weinig opwarming).

De ochtend dat het (peer-reviewed) artikel in het tijdschrift Remote Sensing verscheen , bood de redacteur van het tijdschrift publiekelijk zijn excuses aan voor het toestaan van de publicatie en werd hij (naar onze mening) gedwongen af te treden. Wie heeft hem gedwongen? Nou, uit de Climategate-e-mails krijgen we een hint: zoals onthuld door een van de “poortwachters” van klimaatpublicaties: “[naam door mij geredigeerd] en ik zullen ze er op de een of andere manier buiten houden – zelfs als we opnieuw moeten definiëren wat peer-review literatuur is!”

Diezelfde ochtend werd ik gebeld door een deeltjesfysicus die al dit nieuws hoorde en zoiets zei als: “Wat is er mis met jullie klimaatvrienden? We hebben mensen die in de snaartheorie geloven en mensen die dat niet doen, maar we werken toch samen.” We lachten allebei om de verdeeldheid die de klimaatwetenschap zaait in vergelijking met andere wetenschappen.

Dat geeft aan dat er meer bij het meningsverschil betrokken is dan wetenschap – en zelfs meer dan geld. Elke milieuwetenschapper die ik ooit heb ontmoet, gelooft dat de natuur kwetsbaar is. Dat is geen wetenschappelijke visie, maar het is een visie die kleur geeft aan hoe ze gegevens interpreteren en vervolgens wat ze milieujournalisten vertellen wanneer die aan het publiek worden doorgegeven.

Zou iedereen niet graag willen werken aan iets dat een verschil kan maken in de wereld? En welke hogere roeping zou er kunnen zijn dan de Aarde te Redden?

***