Jodenhaat en afkeer van het Westen als resultaat
15 oktober 2023 - Ines van Bokhoven
Eindeloos is onze samenleving islamitische nieuwkomers ter wille geweest en hebben we hun wensen en eisen ingewilligd. Het resultaat? Een zee van Palestijnse vlaggen, Jodenhaat en afkeer van het Westen. Wij zijn te laf om op te komen voor onze waarden, voor zover we nog weten wat die waarden zijn. We denken humaan en verlicht te zijn door politics of appeasement te bedrijven. Maar daar verlies je altijd mee, schrijft Ines van Bokhoven.
Een simpele vraag aan mijn samenleving en mijn regering: wat ging er mis met de integratie van islamitische nieuwkomers in ons land? Waarom is die integratie niet eens ‘mislukt’ te noemen – hoe kan iets mislukken waar je nooit aan bent begonnen?
Was er ooit in Nederland een werkelijke poging moslims te laten integreren in onze westerse cultuur? Dan hoor ik graag van die poging, want ik heb er niets van meegekregen. En deze week lijkt, niet voor het eerst maar wel voor het eerst zó massaal, het bewijs geleverd te worden voor die ‘mislukte’ integratie: zoveel moslims haten ons, onze wereld, onze vrienden, onze manier van leven, onze cultuur. Ze lijken ons tot op het bot te haten en steken dat niet meer onder stoelen of banken.
Vriendinnen
Ik heb twee lieve Marokkaanse vriendinnen die er gelukkig anders in staan. En zij merken vaak genoeg op hoe knettergek ze ons land vinden: dat wij geen eisen stellen aan nieuwkomers en dat wij, zoals zij het zelf omschrijven, ‘tuig uit Marokko importeren’, dat wij bezig zijn onszelf in de uitverkoop te gooien als cultuur. Ze begrijpen het niet. Deze twee vrouwen, moeders van een aantal zoons, lieten geen van hun kinderen op straat spelen in de wijk waar ze woonden: “Allemaal Marokkaans tuig,” zeiden ze dan, “en wij willen niet dat onze kinderen crimineel worden en lid worden van een of andere bende.” De zoons in kwestie zijn inmiddels volwassen, harde werkers die ik nog bijles Nederlands gaf, en ze hebben mooie diploma’s op zak. Leden van onze samenleving waar we wat aan gaan hebben.
Beroerd
Het vreemde is dat ik juist door mijn vriendschap met die vrouwen ben gaan zien hoe beroerd de integratie in Nederland verliep. Want ik herinner me nog de woede van een van hen toen in de krant ooit stond dat de gemeente Utrecht een loket ging openen in een moskee. ‘Om mensen beter te kunnen bereiken,’ was de achterliggende gedachte. Mijn vriendin vond het een belediging: “Waarom behandelen ze ons als kleine kinderen? We hebben de weg uit Marokko hierheen weten te vinden – denken ze niet dat we dan dat ene loket ook wel weten te vinden?”
Maar ook de vlotheid waarmee de hoogbegaafde zoon van een van die twee naar het MBO werd gestuurd viel me op – na veel bemoeienis van positieve mensen is de knul inmiddels een afgestudeerd advocaat. Voor deze twee gezinnen hoefde het kruisje niet verwijderd te worden op de mijter van Sinterklaas, en ook het kerstfeest mocht van hen gewoon zo blijven als het was. Zij respecteerden die cultuuruitingen van ons, vonden het interessant, probeerden er zelf een draai aan te geven.
Vlaggen
Inmiddels begrijp ik dat deze twee gezinnen een zeldzame uitzondering zijn. Want gistermorgen zag ik het onderstaande kleine filmpje op X. En bij mij knapte er iets. Ik ben nu echt kwaad aan het worden, waar ik nog erg lang hoop had, met mijn vriendinnen in het achterhoofd. Maar die vrouwen hebben gelijk: we hebben onze cultuur in de uitverkoop gegooid en nu betalen we een fikse rekening.
Want ik vind het niet meer uit te leggen, op geen enkele manier, dat we nu al een week lang, sinds de geweldsexplosie in Israël, tegen honderden, duizenden Palestijnse vlaggen aankijken, in binnen- en buitenland, terwijl deze vrouw Joodse demonstranten moet waarschuwen, omwille van hun eigen veiligheid, die Israëlische vlag toch maar liever op te vouwen en onzichtbaar te maken tijdens de tocht naar huis. Ik zat er bij te knarsetanden van woede.
Offers
De offers die we de afgelopen decennia hebben moeten brengen voor de lieve vrede met islamitische medelanderszijn groot geweest. Bijna elke groep heeft zaken in moeten leveren die belangrijk waren. Van christelijke feestdagen die ineens in naam en uiting moesten worden aangepast omdat ze anders kwetsend zouden kunnen zijn voor ‘andere gelovigen’ tot aan het je steeds meer bedreigd voelen van onze Joodse landgenoten: onze samenleving is fundamenteel veranderd om die ene groep tevreden te houden.
Alle homo’s in de grote steden weten ondertussen: niet hand in hand lopen op straat, niet zoenen in het openbaar, geen affectie tonen – want je krijgt niet mis te verstane klappen als je niet uitkijkt. Rapporten erover verdwijnen in lades en worden doodgezwegen.
Vrouwen in ons land weten, zeker sinds de massale komst van ‘vluchtelingen’: loop maar een straatje om als je zo iemand ziet, liever het zekere voor het onzekere nemen – want de kranten staan inmiddels bol van de berichten over seksueel geweld, alweer in binnen- en buitenland, als het gaat om de ‘testosteronbommen’ (Wilders) die nu met tienduizenden per jaar Europa binnenkomen.
En het drama rond het Joodse restaurant HaCarmel bleek een voorbode van het rap toenemende antisemitisme in ons land – niet dat de gemeente Amsterdam dat werkelijk wilde erkennen: verder dan ‘Het lijkt erop’ kwam Halsema niet. Want we mogen nog geen seconde denken dat de nieuwkomers iets te verwijten valt – zelfs al is dat wel zo.
Integratie
En wat voor offers heeft die bevolkingsgroep zelf gebracht? Wat hebben moslims veranderd aan hun bestaan nu ze hier zijn, om ons een beetje tegemoet te komen? Ik zag onlangs een poster van een zoveelste integratie-actie in België, waarin het alweer de autochtoon was die bestraffend werd benaderd: “Houdt mijn hoofddoek jou tegen om mij aan te spreken?” De eerste vraag die in mijn kop opkwam was: “Houdt die hoofddoek jou soms tegen om met mij in gesprek te gaan?”
Mijn geduld met alle schaamte, straf en boete van de afgelopen jaren is simpelweg op. Integratie dient van twee kanten te komen en daar is in onze cultuur gewoon geen sprake van geweest. En we naderen het punt waarop er weinig meer aan onze kant in te leveren valt zonder dat we de fundamenten van onze cultuur gaan afbreken – en dat gaat me te ver. En niet alles wat fout gaat tussen allochtoon en autochtoon ligt aan de autochtoon.
Gedonder
Een onschuldig schilderijtje in een kliniek in Leerdam met een varkentje erop: gedonder. En dus verdween het. Alcohol op tafel tijdens een talkshow als er een imam langskomt: gedonder. En dus verdween het. Het kruis op de mijter van Sinterklaas: gedonder. Waarbij het verwijderen om rekening te houden met een bepaalde religie als normaal wordt gezien, en de protesten van een andere religie gewoon worden genegeerd. Blijkbaar is de ene religie belangrijker dan de andere? Of wellicht gevaarlijker?
Haat
In zo’n beetje alles kwamen en komen we die ene groep tegemoet, en men lijkt verdomd weinig terug te geven naast ontzettend veel maatschappelijke problemen – en nu dus ongebreidelde haat jegens Joden, jegens het Westen, jegens eigenlijk alles wat zij zien als ‘vreemd’. Is dat gek, als we weten dat er al decennia door radicale imams wordt gepreekt over jihad en martelaarschap in de moskeeën? Is dat gek, als we bedenken dat we ooit een minister van Justitie hadden die vond dat de sharia best kon worden ingevoerd als daar een meerderheid voor was? Is dat gek, als wij zo sterk uitzenden dat onze cultuur ons niets waard is en we amper bereid zijn ‘m te beschermen?
Kwetsend
En het allerergst is nog wel het feit dat we ons aanpassen zonder dat er een aanleiding toe is, omdat het misschien, wellicht, je weet maar nooit, zou zo maar kunnen, kwetsend zou kunnen zijn voor moslims: ons Paasfeest heet ineens ‘Lentefeest’ en Kerstmis, het feest waarbij we de geboorte vieren van de man wiens overtuigingen en lessen het absolute fundament vormen van onze christelijke samenleving, is gedegradeerd tot nietszeggend ‘Winterfeest’. Stukje bij beetje offeren we alles op wat we hebben. En heeft het zin? De kloof tussen ons en woedende, gevaarlijke, hatende (vooral jonge, opgezweepte) moslims lijkt elke dag groter te worden, net zoals de spanning.
Laf
En nu zijn we dus zo ver dat burgemeesters geen Israëlische vlaggen durven op te hangen uit angst voor de reacties van de moslims in hun gemeentes. Het is niet onlogisch om te concluderen dat deze groep het dus voor het zeggen heeft. En dat ze ons gevangen hebben in een greep van angst, omdat ze dondersgoed begrijpen dat wij te laf zijn om op te komen voor onze waarden: we weten niet eens meer wat die waarden zijn, zo verlopen en verwaarloosd is onze cultuur inmiddels. We denken humaan en verlicht te zijn door politics of appeasement te bedrijven. En geloof me: daar verlies je altijd mee.
Zie ook onze geschiedenis. Of kijk om je heen.
Vond je dit artikel goed? Steun Ines van Bokhoven via inesvanbokhoven.backme.org
0 reacties :
Een reactie posten