Van alle doemvoorspellingen is er niet eentje uitgekomen

Toch gaat de klimaathysterie ongehinderd door

16 juni 2023 - Ines van Bokhoven

Het einde van de wereld is al vaak aangekondigd. Eerst vooral vanuit religieuze hoek, later door de eco- en klimaatdoempredikers. De lijst van doemvoorspellingen is eindeloos. Gaan we er niet met z’n allen aan door overbevolking en hongersnood, dan vriezen we wel dood, en nu is verdrinken door de stijgende zeespiegel vanwege de opwarmende aarde populair. We zouden beter moeten weten dan in deze hysterische voorspellingen te geloven, maar de klimaatleugens gaan ongehinderd door, schrijft Ines van Bokhoven.

De Amerikanen hebben een beroemde en gevleugelde uitspraak: Fool me once, shame on you – fool me twice, shame on me. De betekenis is helder: als iemand je een keertje voor de gek houdt, is dat niet jouw fout, maar slaagt iemand er voor een tweede keer in, dan moet je toch echt eens naar jezelf kijken, omdat je zo stom bent er opnieuw in te trappen. Voor de meeste mensen is dit een gegeven: je laat je niet twee keer bedotten door dezelfde bedrieger. En zeker geen drie keer, of nog vaker.

 

Verslaafd aan slecht nieuws

Zo niet voor de klimaatalarmisten. Die lijken verslaafd te zijn aan slecht nieuws waar ze mee bedonderd worden: het kan niet doemdenkerig genoeg. Ze lijken er op te gedijen, want vertel een klimaatangstige maar eens dat het nieuws goed is en dat er heel wat wetenschappers zijn die de paniekzaaierij van het IPCC naar de vuilnisbak verwijzen. Ze zullen over het algemeen afwijzend reageren, de een wat agressiever dan de ander, maar geen van hen zal op z’n minst hoopvol opkijken en zeggen: “Dat moet ik toch eens verder gaan onderzoeken, want stel dat die lui gelijk hebben?”

Helaas niet. Het denken van deze mensen lijkt gehersenspoeld te zijn, ik kan er geen ander woord voor bedenken. Geen enkel rationeel argument dringt door. Alles is defaitisme en een onontkoombaar feit: we zijn op weg naar absolute verdoemenis en niets kan dat nog afwenden, behalve de meest ontwrichtende, ingrijpende maatregelen – die de bangerds zelf overigens ook niet weten na te leven, gezien hun eigen vlieg- en ander vervuilend gedrag.

Nou is het niks nieuws, het aankondigen van het einde van de wereld. Sterker nog: de lijst op Wikipedia is vrij lang, als het gaat om doempredikers en hun boodschap – en de data waarop zij meenden dat de wereld zou eindigen. Maar die lijst houdt zich voornamelijk bezig met religieus geïnspireerde doemdenkers. Zoals we inmiddels weten zijn er ook heel wat seculiere doemprofeten die hun apocalyptische voorspellingen de wereld ingooien, met alle gevolgen van dien – want zoals zo vaak gebeurt worden ze veel te serieus genomen.

 

Paul Ehrlich

Zo’n seculiere doempreker was Paul Ehrlich, een Amerikaanse bioloog die, inhakend op de naoorlogse geboortegolf die een hele generatie als ‘babyboomers’ de geschiedenis in heeft doen gaan, in 1968 een waarschuwend boek schreef: The Population Bomb. Het boek voorspelt niets dan rampen die vooral in de jaren ’70 zouden plaatsvinden, en die direct te maken hadden met de manier waarop wij de planeet vervuilden en de weerslag daarvan op het klimaat dankzij overbevolking.

 

Wildly inaccurate

Zelfs Wikipedia geeft toe dat de voorspellingen van de man wildly inaccurate waren, maar hij zette er een trend mee. Toen in 1970 de eerste Earth Day werd georganiseerd, was hij een prominente spreker. De voorspellingen voor de nabije toekomst die hij daar deed waren inderdaad spectaculair inaccuraat. Hij had in zijn boek wereldhonger aangekondigd, die al in de jaren ’70 zou moeten beginnen, maar op die bijeenkomst deed hij er nog een paar schepjes bovenop. In 1975 zou de honger in de wereld al van ‘ongelooflijke proporties’ zijn, en tussen 1980 en 1989 zouden vier miljard mensen omkomen in wat hij The Great Die-Off noemde. Denis Hayes, advocaat en klimaatactivist en de belangrijkste organisator van die Earth Day, verkondigde doodleuk dat het al te laat was om massahonger te voorkomen. George Wald, een Nobelprijs-winnende neurobioloog, claimde dat onze beschaving binnen 15 tot 30 jaar verdwenen zou zijn.

 

Naderende ijstijd

Enfin, een nieuwe vorm van activisme was geboren: die van het grootscheeps en theatraal overdrijven, en van het mensen werkelijk doodsbang maken met horrorachtige voorspellingen. En dat is sindsdien niet minder geworden, al is de inhoud van de boodschappen wel geregeld bijgesteld. Want het was niet global warming dat ons in eerste instantie leek te bedreigen in ons voortbestaan, het was global cooling dat we te vrezen hadden. En men wist het zeker, net zo zeker als dat men later wist dat het niet zo was. In de jaren ’70 van de vorige eeuw werd een naderende ijstijd als rampscenario gebruikt om mensen bang te maken. Want het pakijs in de zeeën rond IJsland was ongewoon dik (!) en de armadillo (reuzengordeldier) migreerde naar het zuiden, en zo waren er nog meer belangrijke signalen, schreef Time Magazine.

Daarnaast toonden satellietbeelden het aan, las men in The Guardian, dus er was geen twijfel mogelijk. De New York Times schreef in 1978 met overtuiging dat er nog geen einde in zicht was van die vreselijke afkoeling. Dat weerhield ze er niet van om krap een jaar later de noodklok te luiden over de opwarming van de aarde en het smelten van de Noordpool. Uiteraard zonder terug te verwijzen naar hun vergissing van een jaar eerder – alarmisme dat dus onzin bleek te zijn. Maar zwijgen, zo weten alle activisten en wereldverbeteraars, is beter dan ergens op ingaan en het ontkennen. Gewoon zwijgen en doen alsof het niet bestaat. Bloedende neuzen alom.

 

Stijgende zeespiegel

En het ging maar door met het gegil: de Malediven zouden verdwenen zijn in een jaartje of dertig (nu, dus) – de eilandengroep ligt er nog prima bij en men heeft er zelfs een nieuw vliegveld aangelegd. In zee. Maar geen nood: ze mogen het over dertig jaar nog eens proberen. De NY Times citeerde in 1982 Mostafa Tolba, hoofd van het UN Environment Programme, die ijskoud beweerde dat we, dankzij milieu- en klimaatproblemen, in het jaar 2000 in een wereld zouden leven die er erger aan toe zou zijn dan na een nucleaire holocaust – en dat was dan ook nog eens onomkeerbaar. In 1989 deelde de Associated Press ons mee dat ‘als we nu niet in actie komen’ hele naties door de stijgende zeespiegel weggevaagd zouden zijn tegen het jaar 2000. Het jaar 2000 was een nogal magisch getal in die hoofden, blijkbaar.

 

Eindeloos veel doemvoorspellingen

En inderdaad: vooral vanaf het jaar 2000 werd het echt krankzinnig. In rap tempo volgden de doemvoorspellingen elkaar op. In datzelfde jaar riep The Independent, een Britse krant, dat sneeuwval in Groot-Brittannië al snel iets van het verleden zou zijn, en dat de volgende generaties sneeuw dus nog enkel van plaatjes zouden kennen. In het VK sneeuwt het nog altijd elke winter, vooral in de noordelijke gebieden.

The Guardian joeg iedereen schrik aan door in 2004 te melden dat een geheim rapport van het Pentagon waarschuwde voor een nucleaire oorlog die voort zou komen uit massale honger, die weer voort zou komen uit klimaatverandering; we hadden er nu middenin moeten zitten, in al die honger en destructie. De stad Adelaide, in Australië, had al sinds 2009 zonder water moeten zitten. Het is zomaar een klein greepje uit een grote berg van nooit uitgekomen, maar ferm waarschuwende doemvoorspellingen die je vindt als je ernaar gaat zoeken.

 

Noordpool

Maar niets spant zo de kroon bij klimaatgekkies als voorspellingen over de Noordpool. Dat lijkt een hoogtepunt in klimaatangst-beleving te zijn: het speculeren over wanneer dan toch eindelijk die vermaledijde Noordpool eens ijsvrij gaat zijn. En de speculaties zijn al jarenlang niet van de lucht. Een van de eerste was al in 1972: het jaar 2000 (daar is-ie weer) werd toen genoemd als fatale datum. Maar het zijn er inmiddels lachwekkend veel meer.

Want zelfs in 1954 hield men het hart al vast: 2004 was toen het jaar van keuze. Maar ook 2008, 2012, 2013, 2015, 2016… Het wordt saai, hè? Maar opnieuw: geen nood, want dat ijs gaat verdwijnen, hoor. National Geographic, niet gehinderd door de wetenschap dat er al een lange lijst aan mislukte voorspellingen in hun huisorgaan is afgedrukt, kraait nog maar eens paniekerig dat de Noordpool ‘al zo vroeg als 2035’ ijsvrij zou kunnen zijn. Gelukkig maar.

 

De klok tikt

Het doorgeslagen alarmisme zou hilarisch zijn om op terug te kijken, als het niet nog steeds gaande was en zo gevaarlijk is. Wat te denken van Gordon Brown die tijdens zijn premierschap beweerde dat we ‘minder dan 50 dagen’ hadden om de wereld te redden? En dat was in 2009. Prins Charles (toen nog wel) gaf ons in datzelfde jaar een tikje meer tijd: 96 maanden. En anders game over. Greta Thunberg heeft inmiddels de tweet verwijderd waarin ze schreef: ‘Een top-klimaatwetenschapper waarschuwt dat klimaatverandering de mensheid zal wegvagen tenzij we in de komende vijf jaar stoppen met het gebruik van fossiele brandstoffen’ – maar de website Extinctionclock, die bijhoudt welke klimaatvoorspellingen tot nu toe zijn uitgekomen, geeft haar op hun aftelpagina nog 6 dagen en 13 uur (op het moment dat ik dit schrijf) om de voorspelling alsnog uit te laten komen.

 

Niets uitgekomen

En die pagina (en vele, vele andere pagina’s) toont dan ook acuut aan wat de meesten van ons allang weten: niet één van de hysterisch wereldkundig gemaakte voorspellingen van de klimaatvrezers is ooit uitgekomen. Niet eens bij benadering: het is in grote lijnen keer op keer niets anders gebleken dan een morbide vorm van wensdenken, van het bijna hopen op rampen en ellende. De zeeën zijn amper gestegen, er is geen massale honger uitgebroken, we leven (nog niet) in een dystopische nachtmerrie. Zowel Noord- als Zuidpool zijn nog goed bedekt met ijs, en Amersfoort ligt nog lang niet aan zee.

Het ‘waarom’ van die negativiteit is mij een raadsel; ik begrijp niet waarom mensen het, in een tijd van zoveel welvaart en vrijheid, nodig hebben gevonden zichzelf op te sluiten in een wereld van angst. Van mij mogen ze, maar het grote probleem is dat die angsthazen besloten hebben dat iedereen net zo bang en negatief over de toekomst dient te worden als zij nu al decennia zijn – en dat ze er inmiddels zelfs de macht toe hebben om anderen ertoe te dwingen. Om de bangmakers te subsidiëren en hen alle ruimte te geven in de media om hun idiote angstreligie te prediken.

 

Klimaatleugens gaan door

En zo krijgen we dus, met onvermoeibare inzet, alweer te horen dat we er binnen afzienbare tijd aan gaan met z’n allen als we ‘nu niks doen’. Herhaalt men zonder enige schaamte dezelfde leugens, zoals men nu al een halve eeuw doet, en waarom ook niet? Geen journalist die er eens pittige vragen over stelt, geen talkshow die de feiten eens op een rijtje zet, geen diepgaand stuk onderzoeksjournalistiek dat de leugens eens categorisch aantoont. De heersende media, in handen van overheden en grote ondernemingen die ook de klimaatangst aanjagen, hebben het concept ‘objectieve verslaggeving’ al lang geleden bij het oud vuil gezet en eren nu het gegeven dat men nu eenmaal het woord spreekt van de broodgever.

En dus zullen de leugens nog wel even doorgaan, vrees ik.