Open brief aan staatssecretaris Eric van der Burg
4 juni 2023 - Lettie Verburg
Een kat in het nauw maakt rare sprongen. De ultieme rare sprong van het kabinet-Rutte 4 was het indienen van de zogenaamde spreidingswet om gemeenten te dwingen asielzoekers op te nemen. Voor iedereen is duidelijk dat Nederland niet van elastiek is en overlopen wordt door nieuwkomers, die we niets meer te bieden hebben. Wanneer dringt dit ook eens tot staatssecretaris voor Asiel en Migratie Eric van der Burg door? Een open brief van Lettie Verburg.
Beste Eric,
Wij moeten eens praten. Ja, ik weet dat je tijd kostbaar is want jij bent een drukbezet man, maar ik vraag toch even je aandacht. Vandaag schoot me een variant op een gedicht van Marsman door de geest toen ik nog eens de tekst van de spreidingswet doorlas:
”denkend aan Holland
zie ik stromen migranten
traag door een boordevol laagland gaan”.
Want het worden er een beetje veel, nietwaar? Ik weet het, jouw credo is: ”hoe meer asielzoekers hoe beter”, maar wordt het niet tijd om eens na te gaan denken…?
Om te beginnen beaamde je recentelijk zelf al dat het niet allemaal asielzoekers zijn. ”Velen komen voor onze voorzieningen”. En die ”velen” presenteren zich nu aan onze grenzen in aantallen die niet meer te behappen zijn. Die kennen jouw credo namelijk ook. En geef ze dan eens ongelijk dat ze zich hier melden.
Slecht beleid
Je hebt het inmiddels toegegeven: er is slecht beleid gevoerd. Afgewezen asielzoekers worden niet uitgezet en de regering houdt zich niet meer aan de Dublinverordening. Dus asielzoekers worden niet teruggestuurd naar het land waar ze zich hadden moeten melden. De Conventie van Genève wordt niet nageleefd, maar – zoals Ahmed Aboutaleb mooi verwoordde – gebruikt als doorgeefluik voor miljoenen mensen. En Nederland verleent veel ruimhartiger asiel dan de omringende landen. ”We hebben het niet op orde”.
Het resultaat laat zich raden: een puinhoop. Het COA en de IND hobbelen krakend in hun voegen achter de feiten aan. En als zure kers op de taart komt daar nog bij dat er in Nederland geen huis meer te krijgen is, voor niemand. Statushouders kunnen dus niet doorstromen en het hele opvangsysteem zit hopeloos verstopt. Overal in het land begint dan ook gemor te ontstaan; burgers schrijven petities, lokale overheden schrijven brandbrieven en in je eigen VVD borrelt het al lang.
Kat in het nauw
Kortom: de staatssecretaris is een Kat In Het Nauw. En die maakt nu eenmaal rare sprongen. Begon het met het inzetten van lege kantoren en rijkspanden als opvangplaatsen, inmiddels zijn er grote tenten verrezen, liggen er cruiseschepen aan de kades en het COA huurt tientallen hotels; ik wil niet weten wat dat de belastingbetaler kost. Voorrang voor statushouders bij huisvesting en dat volle grasveld vorig jaar in Ter Apel waarmee de gemeenten tot medewerking gechanteerd werden, zullen we het daar maar even niet over hebben, Eric?
Spreidingswet
De ultieme Rare Sprong was natuurlijk het indienen van de wet ”gemeentelijke taak mogelijk maken asielopvangvoorzieningen”. De spreidingswet. Een demagogische benaming, want er wordt niets mogelijk gemaakt. Jij gaat gemeenten gewoon dwingen. Het Rijk gaat iedere twee jaar vaststellen hoeveel opvangplaatsen gemeenten moeten leveren. Een bovengrens wordt daarbij niet genoemd; blijkbaar denk jij dat Nederland van elastiek is.
Het wetsontwerp wordt door alle partijen bekritiseerd: te ingewikkeld en het ingebouwde bonussysteem is pervers. Jij stelt de kritiek te begrijpen, maar voegt daar aan toe: ”ik heb liever een wet die door de Tweede en Eerste Kamer komt, dan een wet waarvan iedereen zegt: fantastisch, maar die niet door de Tweede Kamer komt”.
Besef je eigenlijk wat je daar zegt, Erik? Duidelijker kon je het niet verwoorden: voor jou en je kompanen in het kabinet is de burger er voor de politiek; de politiek is er niet (meer) voor de burger.
Dieptepunt
In feite is dit wetsontwerp een dieptepunt in de politieke geschiedenis. De asielpuinhoop is ontstaan omdat kabinet en parlement bestaande regels en verordeningen aan hun laars gelapt hebben. En met deze wet de gemeenten willen dwingen om die puinhoop op te lossen. Maar als onze eigen regering zich niet aan wetten en regels houdt, waarom zou de burger dat dan wél moeten doen? Waarom zouden wij dan een wet naleven die ons dwingt het falen van onze overheid op te lossen?
Het is maar een vraag, Eric.
De cijfers
En dan: iedereen die naar de aantallen asielzoekers die zich bij ons melden kijkt, begrijpt dat de wet het probleem niet op zal lossen. De cijfers zijn voldoende bekend, maar ik noem er één: het COA heeft becijferd 77.089 opvangplaatsen nodig te hebben op 1 januari 2024. De prognoses voor volgende jaren liggen nog hoger. Waar wil je zoveel plaatsen realiseren terwijl nu alles al uitpuilt..? Wellicht kun je in de marge nog wat plaatsen creëren met enig lateraal denken, maar wanneer je in alle hotels asielzoekers en statushouders hebt gezet zonder dat vooraf aan de burgemeester mede te delen, houdt het op. Ons aantal hotels is niet oneindig. Je zou natuurlijk evenementen kunnen verbieden, dat levert een paar terreinen op voor tenten. Je zou mensen de sport kunnen ontzeggen, dan heb je weer een paar sporthallen en velden erbij. Wanneer die ook vol zijn, komen de kippenhokken en de vuurtorens in beeld.
Bezit vorderen
Verder durf ik er een lief ding onder te verwedden dat jij en de andere kabinetsleden in de Trêveszaal al lang de mogelijkheid hebben besproken om bezit van particulieren te gaan vorderen. Dat jullie artikel 2c en 4 van de Wet verplaatsing bevolking hebben afgestoft, is niet voor niets. Juristen waarschuwen al dat de wet op deze manier oneigenlijk gebruikt gaat worden, want asielzoekers behoren (nog) niet tot de bevolking. En uiteraard is die wet bedoeld als instrument bij dreigende situaties en niet om een bestuurlijke puinhoop op te lossen, Eric.
Het Haarlems Dagblad plaatste een paar maanden terug een bericht dat een projectteam in Haarlemmermeer op zoek was naar panden van ondernemers en particulieren die geschikt zouden zijn voor het huisvesten van statushouders. In het geheim. Jij deed alsof je neus bloedde toen je daar vragen over kreeg, maar een krant zuigt zoiets natuurlijk niet uit zijn duim.
En o ja, in september belanden ook nog een paar duizend Oekraïners in de reguliere asielprocedure. Dan zullen hoogstwaarschijnlijk de dassenburchten er aan moeten geloven, maar dan zijn je opties toch echt verbruikt.
Het zal nooit genoeg zijn
Zie het onder ogen, Eric. In hoeveel bochten je je nog gaat wringen, ook al leg je het hele IJsselmeer vol met cruiseschepen, ook al dien je drie dwangwetten in en ga je mensen hun bezit afpakken, voor iedere tien nieuwe opvangplaatsen melden zich aan onze grenzen honderd mensen.
Wat je ook doet: het. zal. nooit. genoeg. zijn.
Bovendien zou je even verder moeten denken dan je neus lang is. De mensen die je nu binnenlaat, betreden een land dat overlopen wordt. De Duitse journalist Oskar Scholl-Latour schreef het ooit: ”Wer halb Kalkutta aufnimmt, rettet nicht Kalkutta, sondern der wird selbst Kalkutta”.
Geen huizen
Er is in Nederland geen huis meer te krijgen. En de nieuwe huizen van Hugo de Jonge blijven uiteraard luchtkastelen. Drinkwaterbedrijven waarschuwen al: bij verdere bevolkingstoename kunnen ze geen drinkwater meer voor iedereen garanderen. De ANWB waarschuwt voor een dreigend permanent verkeersinfarct, zowel op de weg als in het openbaar vervoer. Recreatiegebieden worden overstroomd. We komen om in de stikstofproblemen; nog meer mensen betekent nóg meer stikstof. Ruimte om te wonen, werken en recreëren? Hebben we niet meer. Kortom: Nederland heeft nieuwkomers niets meer te bieden. Wanneer je ze dan toch binnenlaat, handel je niet humaan, integendeel.
Toen mijn nicht twee jaar oud was, probeerde ze ooit een groot puzzelstuk in een klein gaatje te stoppen. Na vijf minuten draaien, passen en meten, blikte ze me ernstig aan en zei: ”Past niet”.
Soms is iets te groot om het ergens in te stoppen. Mijn nicht begreep dat al toen ze twee jaar was.
Nu jij nog, Eric.
0 reacties :
Een reactie posten