Verlos ons van dit kabinet (3)

 Actiepunten voor herstel van ons land

11 september 2022 - Guus Berkhout

De funeste invloed van het gedachtengoed van globalistische elites op nationale regeringen kwam aan bod in deel 1 van dit drieluik. In deel 2 werd beschreven hoe de burgers tot volgzaamheid worden gedwongen door ze klimaatangst aan te jagen en werd een aantal actiepunten geformuleerd, gericht op klimaat- en asielbeleid en beter bestuur. In dit derde en laatste deel van dit drieluik gaat prof. Guus Berkhout in op de noodzaak van integratie van bodembeheer en watermanagement met klimaat- en natuurbeleid, verhoging van de arbeidsproductiviteit en vermindering van de bureaucratie.

Nationale regeringen functioneren meer en meer als zetbazen van een ondoorzichtige globalistische en elitaire toplaag die niet veel op heeft met nationale soevereiniteit van landen. In het openingsdeel van dit drieluik is deze ondemocratische stand van zaken geschetst.

 

Angstverhaal

In deel 2 van dit drieluik is ingegaan op de gemakkelijkste manier om burgers tot volgzame onderdanen te maken: ze de stuipen op het lijf te jagen. Het verleden heeft dat keer op keer laten zien. Het angstverhaal van deze tijd gaat over een aankomende klimaatramp. Dat heeft tot dusver buitengewoon goed gewerkt. Burgers zijn massaal in paniek geraakt. Extra verontrustend is hierbij dat er nog nooit zoveel depressieve jongeren zijn geweest.

Vele duizenden excellente wetenschappers waarschuwen desondanks wereldwijd dat het hier gaat om foute voorspellingen, die gebaseerd zijn op dubieuze klimaatmodellen. Die modelvoorspellingen zijn ver verwijderd van de realiteit. Inderdaad, de aarde warmt op, maar er is geen sprake van een klimaatcrisis. Klimaatangst is dus geenszins gebaseerd op feiten. Het is een moderne vorm van bijgeloof met een enorme impact op de samenleving.

 

Onsamenhangend bestuur

Ook kwam in deel 2 aan de orde dat het besturen van ons land onsamenhangend gebeurt en dat rigide regeerakkoorden volledig uit de tijd zijn. In de actiepunten 1 en 2 werd beschreven hoe hier een eind aan kan worden gemaakt. Ook liet ik zien wat deze nieuwe bestuurlijke aanpak betekent voor de twee meest belangrijke beleidsvelden van ons land: energievoorziening en asielimmigratie. In het nieuwe energiebeleid moeten onze eigen gasvoorraden per omgaande gaan bijdragen aan het verlichten van de energiecrisis. Bovendien moeten we met de inkomsten voortvarend gaan investeren in onze toekomstige energie-infrastructuur van moderne kerncentrales (denk hierbij aan de centrale in het Zeeuwse Borssele, die de betrouwbaarste, goedkoopste en schoonste energie van ons land levert).

Verder heb ik aangegeven dat een waarlijk duurzaam vluchtelingenbeleid niet zonder opvang in de regio kan. Actiepunt 4 betrof het opzetten van introduceerden we een netwerk van regionale opvangcentra, elk met de naam ‘Camp Holland’. Die Nederlandse centra geven vluchtelingen een menswaardig bestaan en bereiden ze voor op terugkeer naar hun thuisland. Een andere aanpak van de energievoorziening en asielimmigratie zijn doorslaggevend voor de toekomst van ons land. Als we met die twee beleidsvelden bestuurlijk blijven klungelen, dan heeft het weinig zin om de andere beleidsterreinen aan te pakken.

In dit derde deel van mijn drieluik komen de actiepunten 5 tot en met 8 voor de overige belangrijke beleidsvelden aan bod.

 

Actiepunt 5: Stop met foute klimaat- en natuurmodellen

De huidige klimaatmodellen zijn nog uiterst gebrekkig. Bovendien is de gewenste maakbaarheid van het klimaat een illusie. Niet maakbaarheid met een simpele CO2-knop, maar tijdige aanpassing (adaptatie) aan extreme weersgebeurtenissen moet de hoogste prioriteit krijgen. Ook het huidige natuurbeleid – dat sterk leunt op een simpele stikstofknop – is louter een hobby van natuurdrammers. De kosten voor de samenleving voor het in stand houden van de vele kunstmatige natuurgebieden (ons kleine land kent 162 Natura 2000-gebieden) moeten zakelijk afgewogen worden tegen de baten van deze natuurparken.

Hoe intensiever wetenschappers het aardse klimaat onderzoeken, des te meer ze onder de indruk raken van de complexiteit daarvan en des te meer ze met verwondering kijken naar de cyclische veranderingen, die plaatsvonden in de afgelopen miljoenen jaren. We weten nog bitter weinig over de oorzaken van die veranderingen. Dat klimaatmodellen zo slecht met de werkelijkheid overeenkomen is dan ook geen verrassing. En denken dat we het klimaat naar onze hand kunnen zetten door aan een CO2-knop te draaien is gênant naïef.

Op dezelfde manier wordt gedacht dat we met de stikstofknop de natuur naar onze hand kunnen zetten. Maar net als bij het klimaat gaat het in de natuur om de interactie tussen vele factoren, waarbij bodemgesteldheid een hele belangrijke is. Naast het falende stikstofbeleid is het bijvoorbeeld ook heel leerzaam om te kijken hoe het nu gaat met de Oostvaardersplassen. Ook daar laat de realiteit zien dat het achterliggende natuurmodel van die plassen veel te simpel was en is.

Bedenk wel, dat als we de natuur haar gang laten gaan er heel iets anders uitkomt dan de Natura-2000 ontwerpers wensen. De mens wikt, de natuur beschikt. Zowel het klimaat- als het natuurbeleid moeten veel meer evidence-based.

 

Actiepunt 6: Innovatief bodembeheer en watermanagement

Bodembeheer en watermanagement moeten een integraal onderdeel worden van ons innovatieve landbouwbeleid. Daarmee kunnen we met maatwerk de hoeveelheid stikstof in de bodem van natuurgebieden en agrarische percelen regelen. Samen met plantenveredeling (waar we ook in uitblinken) kunnen we op een duurzame manier de productiviteit in onze agrarische sector verder verhogen. Niet inkrimpen dus!

Onze agrarische sector wordt wereldwijd als schoolvoorbeeld gebruikt van intensief boeren op een steeds duurzamere manier. Als we naar de laatste vijfentwintig jaar kijken, dan zien we een aanhoudende hogere productiviteit en een gestaag lagere uitstoot van stikstof (zo’n 70%). Petje af voor onze boeren. Ronald Plasterk verzucht in één van zijn columns: “Als al die uitstoot van de afgelopen jaren zo fataal zou zijn voor de natuur, hoe stond het dan met die natuur 25 jaar geleden?”

Nieuwe ontwikkelingen in onze landbouw moeten zich vooral concentreren op innovatieve productveredeling (als onderdeel van klimaatadaptatie) en duurzaam bodembeheer (als onderdeel van natuurbeleid). Wist u dat in een gezonde, vochtige bodem ammoniak door bacteriën wordt omgezet in het onschuldige stikstofgas (‘denitrificatie’)? Dat geldt voor zowel natuurgebieden als agrarische percelen. Watermanagement – bovengronds en ondergronds – is derhalve een belangrijk onderdeel van landbouwbeleid en natuurbeheer. Net zoals geldt voor de verlaging van CO2-uitstoot bij klimaatbeleid, is verlaging van NH3-uitstoot bij natuurbeleid maar een klein onderdeel van de stikstofoplossing.

In het verleden was binnendijks watermanagement er vooral op gericht om overvloedig wateraanbod zo snel mogelijk naar zee af te voeren. Maar nu ziet men in dat het overvloedige aanbod van zoet water moet worden opgeslagen (als oppervlakte- en grondwater) om daar in droge tijden gebruik van te kunnen maken. Het moet een integraal onderdeel worden van ons landbouwbeleid.

 

Actiepunt 7: Hogere arbeidsproductiviteit

We moeten de arbeidsproductiviteit gaan verhogen door ons onderwijs weer naar de internationale top te brengen, door vakopleidingen te stimuleren voor beroepsgroepen die slimme machines en producten kunnen maken met een hoge toegevoegde waarde, en door creatief ondernemerschap de ruimte te geven. Daarbij moet de overheid wetenschap en technologie ruimhartig financieren en verre blijven van subsidies aan industriële productie. Het nieuwe doel moet niet alleen verhoging van productiviteit zijn, maar ook minimalisering van het netto gebruik van energie, water en grondstoffen.

Nederland dankt zijn welvaart aan de hoge inkomsten uit de export. We konden rekenen op een goed opgeleide beroepsbevolking met een hoge arbeidsproductiviteit. Als we welvarend willen blijven, moeten we dat zo houden of liefst versterken. En hier zitten de grote knelpunten. Zoals we in deel 1 uitgebreid lieten zien, worden we overstroomd met laagopgeleide migranten met een totaal andere culturele achtergrond (drie miljoen sinds 1990) en neemt de kwaliteit van onze opleidingen op alle niveaus (van primair tot universitair onderwijs) zorgelijk af.

Nog bedreigender is de voortgaande de-industrialisatie. Het aantal opleidingen en banen dat gebakken lucht verkoopt, neemt in een verontrustend tempo toe. Wat een verspilling van alle jonge talenten, die zulke opleidingen kiezen. De toegevoegde waarde van al die modieuze beroepen is sterk onder de maat. We zien dan ook dat ons BBP/inwoner in de afgelopen tien jaar niet meer is gegroeid. Daarbij is wél onze afhankelijkheid van het industriële China sterk toegenomen.

We moeten in plaats van al die gebakken-lucht-banen weer de nadruk op échte beroepen gaan leggen. Beroepen die ingenieuze machines en producten opleveren met een hoge toegevoegde waarde. Kijk niet alleen naar bedrijven als ASML, Boskalis en ADL, maar ook naar de talloze kleinere pareltjes, zoals Nedap en Rijk Zwaan. En we moeten ook veel van wat we nu uitbesteden, terughalen naar ons land. Leve het vakmanschap, leve onze proces- en maakindustrie, leve ‘made in Holland’.

 

Actiepunt 8: Minder ambtenaren, minder bureaucratie

Bureaucratisering loopt de spuigaten uit. De nieuwe regeerploeg moet bij de bron beginnen en het aantal ambtenaren dat zich met nieuwe regelgeving bezighoudt halveren. Andere maatregelen hebben geen schijn van kans. Vervolgens moet de ‘werkvloer’ in alle sectoren met concrete voorstellen komen over hoe bestaande regels kunnen worden vereenvoudigd en welke moeten worden afgeschaft. Het rondpompen van financiële middelen moet per ommegaande stoppen en werken moet weer veel aantrekkelijker worden dan niet werken. De arbeidsmarkt moet op de schop.

De regelzucht in ons land heeft gigantische proporties aangenomen. Ondernemers en werknemers bezwijken onder de bureaucratie van de Haagse bubbel. Het motto binnen de overheid is: ‘Verboden om na te denken, we werken uitsluitend met parafen, protocollen en afvinklijsten’. Die robotcultuur wordt nu ook opgedrongen aan iedereen die buiten de overheid werkt. De samenleving wordt geteisterd door een paarse krokodillenplaag. Niets kan en mag meer. Ondernemers en burgers worden er helemaal gek van!

Met name in cruciale sectoren als het onderwijs en de zorg besteden onderwijzers en zorgverleners ongeveer de helft van hun tijd aan bureaucratische rompslomp. Dit betekent niet alleen een gigantische verspilling van vakmanschap, het vergalt ook alle werkplezier. We zien dan ook het ziekteverzuim toenemen en de kosten oplopen. Meer geld erbij (een standaard reflex van de politiek) maakt de situatie alleen maar erger.

 

Rondpompmachine

Maar de meest absurde situaties worden gecreëerd door de gigantische rondpompmachine van de overheid. Niemand die dit financiële circus van innen en herverdelen nog overziet. Het resultaat is onder meer dat het voordeliger is om niet te werken dan wel, of om minder te werken dan meer. De arbeidsmarkt is volledig verziekt door de bemoeizucht van de overheid. Bij elk initiatief van ondernemend Nederland steekt de overheid een spaak in het wiel. Eigenlijk zou de arbeidsmarkt volledig op de schop moeten.

Maar denk ook aan de toeslagenjungle in het huurbeleid. Daar gaan miljarden aan belastinggeld naar een sector, waarin particuliere investeerders en huisjesmelkers een grote vinger in de pap hebben. De woningverhuurmarkt vraagt nu dringend om een nieuwe aanpak, met als uitgangspunt dat eigen woningbezit moet worden gestimuleerd (dus een kleinere huursector). Daarmee wordt ook gewerkt aan het verminderen van de grote vermogensverschillen in ons land. Daarbij mag nooit gebeuren dat de politiek de eigen woning, waarin zelf wordt gewoond, als vermogen gaat belasten.

De enige juiste conclusie van al deze bureaucratische ellende is dat zolang er ambtenaren zijn die achter hun bureau regels verzinnen volgens de beginselen van de maakbare samenleving, de bureaucratie zal blijven toenemen.

Een eminent actieplan voor een nieuw landsbestuur is onmisbaar, maar zonder een excellente regeerploeg met kennis van zaken zullen successen alsnog uitblijven. In de Epiloog van dit drieluik op OpinieZ.com (publicatie op zondag 18 september a.s.) laat ik zien hoe een herstelkabinet er concreet uit moet zien en wordt ook beschreven hoe dat kabinet te werk moet gaan.