Verlos ons van dit kabinet (2)

Wat er moet gebeuren met asielbeleid en energievoorziening

9 september 2022 - Guus Berkhout

Supranationale organisaties voelen veel voor het vormen van een soort wereldregering. Zo’n situatie wil men bereiken door internationale verdragen te sluiten die nationale wetten overstijgen. De gevolgen zijn verstrekkend, omdat – bedoeld of onbedoeld – nationale parlementen daarmee buitenspel worden gezet. Als deze ontwikkeling zich doorzet gaan nationale regeringen functioneren als zetbazen van een ondoorzichtige globalistische en elitaire toplaag. In deel 1 van dit drieluik is deze stand van zaken geschetst. In dit deel 2 van het drieluik (en in het komende deel 3) beschrijft emeritus hoogleraar Guus Berkhout van de TU Delft wat er dan wél moet gebeuren.

Het streven van allerlei internationale organisaties naar het tot standkomen van een soort wereldregering is een uiterst verwerpelijke ontwikkeling. Niet alleen omdat hiermee nationale kiezers buitenspel worden gezet, maar ook omdat individuele landen grote geografische, economische, sociale en culturele verschillen kennen en dat voor goed bestuur maatwerk essentieel is! Ter illustratie werd in deel 1 van dit drieluik duidelijk gemaakt dat van bovenaf opgelegde one size fits all-verordeningen alleen maar tot armoede onder de bevolking zullen leiden. In ons land zien we dat de top down-eisen om onze energie- en voedselsystemen te vergroenen catastrofale gevolgen hebben: onbetaalbare energie en torenhoge inflatie.

Maar nog absurder voor ons overvolle land zijn de aan ons opgelegde asielimmigratie-verplichtingen. Iedereen die ons land binnenkomt en zegt asielzoeker te zijn, mag niet geweigerd worden. In de afgelopen dertig jaar is de bevolking met zo’n drie miljoen mensen gegroeid, waarvan een aanzienlijk deel bestaat uit reguliere migranten en asielmigranten (daar tel ik niet de onzichtbare groep bij die de illegaliteit is ingedoken). Wist u dat ongeveer de helft van onze bijstandsuitkeringen naar nieuwe Nederlanders gaat met een niet-westerse achtergrond, en dat deze groep naar verhouding viermaal zoveel misdrijven pleegt als de autochtone Nederlanders?

De conclusie van deel 1 is dat we niet alleen een land van onbetaalbare energie- en voedselprijzen zijn geworden, maar ook een overvol land van files en wachtlijsten. En bovenal dat we een land zijn geworden, waarin de saamhorigheid sterk is afgenomen. Wat is hier duurzaam aan?

 

Angst als strategie

Laten we beginnen met te constateren dat Nederland een prachtig land was om apetrots op te zijn. Voor mijn werk heb ik veel gereisd, en in het buitenland keek men vol bewondering naar wat The Amazing Dutch voor elkaar kregen. Hoe is het dan mogelijk dat in ons land de bestuurlijke elites al die jaren hun perverse gang hebben kunnen gaan? Het antwoord is eenvoudig.

Het verleden laat keer op keer zien dat de gemakkelijkste manier om burgers tot volgzame onderdanen te maken, is ze de stuipen op het lijf te jagen. En dit tijdloze basisprincipe is precies waar de bestuurlijke elite nu wederom met groot succes gebruik van maakt.

Het angstverhaal van deze tijd gaat over een aankomende klimaatcatastrofe: “De mens heeft ervoor gezorgd dat de wereld zo snel opwarmt, dat we nu op weg zijn naar een wereldwijde ramp. Het is vijf voor twaalf en we moeten onverwijld handelen.” Door miljarden aan subsidiegelden uit te delen, hebben wetenschappelijke organisaties en de media zich achter het karretje van deze ‘Merchants of Despair’ laten spannen. In de afgelopen decennia zijn hun alarmistische voorspellingen steeds huiveringwekkender geworden. Het gevolg is dat burgers massaal in paniek zijn geraakt. Er zijn nog nooit zoveel depressieve jongeren geweest.

 

Onheilsboodschap

Echter, vele duizenden excellente wetenschappers wereldwijd waarschuwen dat het hier gaat om foute voorspellingen met dubieuze klimaatmodellen. Ze laten zien dat die modellen zijn gemaakt om de onheilsboodschap van de bestuurlijke elite te ondersteunen. Daar komt nog bij dat elke gebeurtenis van extreem weer door de klimaatalarmisten wordt gebruikt om hun gelijk te halen. Helaas wordt het harde feit, dat modelvoorspellingen ver verwijderd zijn van de realiteit, buiten de media gehouden. Van hoor en wederhoor is geen sprake.

Klimaatangst is ondertussen doorgedrongen in alle onderdelen van het overheidsbeleid. Het klimaat krijgt overal de schuld van. De hele samenleving moet ‘klimaatneutraal’ worden. Het gevolg is dat alles waar we in uitblinken, niet wordt gekoesterd maar kapot wordt gemaakt. Dat kan niet zo doorgaan. We moeten problemen radicaal anders gaan aanpakken. Ons land moet voortaan geregeerd worden zonder klimaatangst en met een visie voor de toekomst. Hier volgen de eerste vier actiepunten voor een nieuw begin. Meer actiepunten volgen in deel 3 van dit drieluik dat zondag 11 september op OpinieZ.com wordt gepubliceerd.

 

Actiepunt 1: Regeerakkoord alleen op hoofdlijnen

Gedetailleerde en rigide regeerakkoorden zijn volledig uit de tijd en maken goed bestuur onmogelijk. Het regeerakkoord moet zich uitspreken over de toekomst van ons land, over wat de regeerploeg concreet wil bereiken en wat de manier van aanpak zal zijn. Vervolgens vragen de bereikte resultaten en de dynamiek in de samenleving om voortdurende aanpassingen. Daarbij is de interactie met de samenleving (‘de nationale werkvloer’) van essentieel belang.

Dan is er nog een belangrijk feit. De veranderingen in de maatschappij gaan in de moderne samenleving met een steeds hoger tempo. Dat komt door de snelle ontwikkelingen in de technologie en de snelle veranderingen in de mondiale interacties. Heel lang overleggen om tot een regeerakkoord te komen en dan afspreken dat wat er in het akkoord staat in beton gegoten is, laat een stuitend gebrek aan realiteitszin zien. Hier moet het precies andersom. Kort overleg over hoofdlijnen in de aanpak, en bij uitvoering je snel aanpassen aan onverwachte veranderingen.

Samenvattend: het regeerakkoord zal zich op hoofdlijnen moeten uitspreken over hoe we ons overvolle land gaan inrichten, waar we ons geld mee gaan verdienen, hoe we van die verstikkende bureaucratie af kunnen komen en wat voor een inspirerend perspectief we aan de jongeren gaan bieden.

 

Actiepunt 2: Collegiaal kabinet

Bewindslieden moeten opereren als een collegiaal team, waarin nauw wordt samengewerkt en iedereen zich verantwoordelijk voelt voor het eindresultaat. Bovendien moet de grote hoeveelheid kennis en ervaring in de samenleving worden gebruikt om ervoor te zorgen, dat wat er in de maatschappij gebeurt niet wordt versimpeld tot onafhankelijke processen met één regelknop. Datzelfde geldt voor de natuurgebieden. Daarnaast moeten de bestuurlijke processen juist wél sterk worden vereenvoudigd. Dat is het tegenovergestelde van wat er nu gebeurt.

Wat er allemaal in onze maatschappij gebeurt, wordt bepaald door de economische, sociale en culturele processen die daarin plaatsvinden. Die processen vertonen een sterke samenhang. Dat maakt de moderne maatschappij een complex systeem. Hetzelfde geldt voor wat er allemaal in onze natuurgebieden gebeurt. Hier bepalen het lokale klimaat, de samenstelling van de atmosfeer en de gesteldheid van de bodem met elkaar hoe de flora en fauna er aldaar uitzien en functioneren.

Voor beide systemen geldt, dat ingrijpen in één onderdeel – hoe nobel de bedoelingen ook mogen zijn – grote ongewenste gevolgen kan hebben in de andere onderdelen en daarmee in het totaal. Nemen we ook nog mee dat beide systemen (maatschappij en natuur) elkaar beïnvloeden, dan zien we het beeld van een zeer complexe samenleving en is grote bescheidenheid bij ingrijpende bestuurlijke maatregelen geboden.

Uit het bovenstaande volgen twee ernstige waarschuwingen bij bestuurlijke interventies. In de eerste plaats, het denken dat we met één factor een complex systeem naar onze hand kunnen zetten, is verregaand naïef. Voorts, het land besturen met bewindslieden die strikt onafhankelijk van elkaar opereren, leidt tot een kakafonie van acties die problemen nooit kunnen en zullen oplossen. Let wel, pleisters plakken zullen ‘oplossingen’ alleen maar ingewikkelder maken.

Als we beide onsamenhangende manieren van besturen combineren, dan komen we tot een cultuur waarin niemand meer overziet wat er gebeurt en bestuurlijk ingrijpen niets oplost. Integendeel, het leidt onvermijdelijk tot een crisis. Dat is precies wat we nu in alle sectoren zien gebeuren. Maatschappelijke en natuurlijke processen worden versimpeld en bestuurlijke processen worden ingewikkeld gemaakt, terwijl het precies andersom moet.

Hieronder zullen we laten zien wat dit concreet betekent voor de twee belangrijkste beleidsvelden: energievoorziening en asielimmigratie. Als we die niet per omgaande op orde krijgen, blijven investeringen in de andere beleidsvelden slechts druppels op een gloeiende plaat.

 

Actiepunt 3: Gebruik het Groningse gas

Ons land moet razendsnel de bestaande Nederlandse gasvelden optimaal gaan exploiteren en nieuwe gasvelden in productie brengen. Van de opbrengsten (vele tientallen miljarden) moeten de Groningers ruim worden gecompenseerd voor wat ze is aangedaan en kunnen we volop investeren in moderne kerncentrales, waar we volledige zeggenschap in hebben.

Een betrouwbaar en betaalbaar energieaanbod is beslissend voor de welvaart in ons land. Als er iets mis is met het energiesysteem (schaarste, black-outs), dan zijn er grote problemen in alle sectoren. Een wijs Hollands spreekwoord zegt: “Je moet nooit oude schoenen weggooien voordat je nieuwe hebt”. Het is onvergeeflijk dat in de afgelopen jaren onze schone kolencentrales dicht moesten en gasvelden moesten sluiten, terwijl we nog lang geen adequate vervanging voor deze goed functionerende energievoorzieningen hadden en hebben.

Grootschalige bossenkap voor brandstof is de meest vervuilende vervanging die er is. Toch is het volgens de EU een duurzame oplossing. Ervaring laat ook zien dat zon- en windenergie totaal ongeschikt zijn voor ons land (onbetrouwbaar, onbetaalbaar en ruimte verslindend). We zullen nog vele decennia fossiele brandstoffen hard nodig hebben. Met onze vele gasvelden en schone energiecentrales is dat geen enkel probleem. Wist u, dat met de huidige gasprijs van meer dan €2 per m3, een jaarlijkse productie van 25 miljard m3 elk jaar meer dan €50 miljard aan inkomsten oplevert?

Daarmee kan Nederland in hoog tempo de schandelijke behandeling van de Groningers goed maken en volop investeren in de energiebron van de toekomst, moderne kerncentrales, zonder commerciële banken daarbij enige rol te laten spelen. Daarmee stapt Nederland een nieuw tijdperk in, waarbij wij 100% eigenaar zijn van de kerncentrales en ons land weer volle zeggenschap gaat krijgen over zijn eigen energievoorziening.

 

Actieunt 4: Opvang in de regio

Een waarlijk duurzaam vluchtelingenbeleid kan niet zonder opvang in de regio. Daarvoor moet Nederland in een aantal regio’s, met name delen van het Midden-Oosten en Afrika, een ‘Camp Holland’ vestigen waarin vluchtelingen niet alleen worden opgevangen, maar ook via scholing worden voorbereid terug te keren om een bijdrage te leveren aan de ontwikkeling van hun land. De kosten van opvang, scholing en ontwikkeling moeten gefinancierd worden uit de kas van ontwikkelingshulp.

Het huidige asielbeleid is in al zijn bizarre facetten het tegenbeeld van duurzaamheid, mede doordat het gebaseerd is op een totaal gedateerd Vluchtelingenverdrag uit 1951. Dat verdrag moet worden opgezegd met een voorstel voor een nieuwe versie, die past bij de realiteit van nu. In overweging nemend dat nog miljarden jonge mannen plannen zullen maken om naar het (vooralsnog) welvarende Westen te komen, en kijkend naar de onoverbrugbare verschillen tussen westerse en niet-westerse culturen, is de enige duurzame oplossing ‘opvang in de regio’.

Vergeet niet dat ons land vroeger vluchtelingen uit naburige landen gastvrij opving en dat nu weer doet met de hartverwarmende ontvangst van vluchtelingen uit Oekraïne. Vergelijk deze succesvolle regionale oplossing met de totale mislukking bij de opvang van niet-westerse asielzoekers, al decennialang (zie hierover ook deel 1).

In het slotdeel van dit drieluik (publicatie op OpinieZ.com zondag 11 september) komen actiepunten op het gebied van klimaatbeleid, bodembeheer, watermanagement en arbeidsproductiviteit aan de orde. Tevens kom ik met een vergaande maatregel om de verstikkende bureaucratie in ons land met wortel en tak uit te roeien. Het drieluik wordt op zondag 18 september gevolgd door een concreet voorstel van mijn hand voor de samenstelling van een herstelkabinet.