"Felrood en knalgroen", maar bovenal naïef roze
6 juni 2022 - Robert Raupach
Afgelopen week presenteerden GroenLinks en PvdA een eerste uitwerking van hun progressieve oppositieakkoord: een gezamenlijke klimaatvisie. Want klimaatbeleid is het onderwerp dat bij uitstek vraagt om felrood én knalgroen, stellen beide partijen. Robert Raupach nam deze visie eens goed tot zich en ontdekte dat er vooral veel door een roze bril moet zijn geschreven.
De, zoals u weet, voornamelijk wat conservatievere en realistische denkers en schrijvers op dit platform krijgen altijd een glimlach op hun gezicht – die vrij snel overgaat in vol ongeloof schudden met het hoofd – als er weer een nieuw klimaatplan, een IPCC-rapport of ander alarmerend product uit monde van de klimaatkerk wordt gepubliceerd. Vorige week dinsdag was het weer raak, een klimaatvisie van de samen optrekkende – maar nog niet gefuseerde – PvdA en GroenLinks. Ik heb voor u het negen pagina’s tellende klimaatmanifest doorgeworsteld en voorzien van kritische aantekeningen bij een aantal ideologische stokpaardjes.
Klimaatpolitiek is sociale politiek
“Echte klimaatpolitiek is sociale politiek. De uitbuiting van mensen en de planeet hebben één en dezelfde oorzaak: een ongetemd kapitalistisch systeem waarin de winst van de aandeelhouder belangrijker is dan het loon van de werknemer en het beschermen van onze leefomgeving.”
Als iets níet sociaal is, dan is het wel klimaatpolitiek. Het is kneiterduur, het is inefficiënt en bovenal is nog maar de vraag of het echt een noemenswaardig effect heeft. Dankzij ons ‘ongetemde kapitalistische systeem’ is Nederland bijvoorbeeld derde op de verkoopranglijst van elektrische auto’s (ook al komt de stroom voor die dingen ook niet uit de lucht vallen, maar dit terzijde) en is er volop geld om te investeren in de heilige zonnepanelen en windturbines. Daarnaast zorgen de duivelse kapitalisten voor steeds meer werkgelegenheid in ‘groene’ banen. Door winst deels te investeren in innovaties wordt de leefomgeving juist verbeterd.
Het alsmaar hameren op stokpaardjes uit de marxistische theorie door dit soort partijen blijft bijzonder, temeer omdat er niet één voorbeeld is van een economisch en duurzaam succesvol socialistisch land. Een voorbeeld dicht bij huis, namelijk van onze oosterburen, over falend beleid waar miljarden in zijn gepompt hebben we wel: de Duitse Energiewende. Een bodemloze put aan gemeenschapsgeld, waar zoveel goeds mee gedaan had kunnen worden voor burgers en leefomgeving, verdween in een zwart-groen gat.
Leefbare planeet achterlaten
“Klimaatpolitiek is keuzes maken. Iedereen wil een leefbare planeet achterlaten voor onze kinderen. Daarvoor moeten we de opwarming van de aarde nú stoppen en ambitieuzer zijn in onze ambities.”
Omdat u in de media volop wordt bestookt met de opwarming van de aarde zal het u waarschijnlijk verbazen dat er 7,5 keer meer mensen op aarde sterven door koude dan door warmte. Vierenhalf miljoen versus zeshonderdduizend jaarlijks, om precies te zijn. Niet welkome feiten? Ook het toeschrijven van meer weersextremen aan klimaatverandering is een subjectieve kwestie: is het feitelijk zo of is het enkel een perceptie die gecreëerd wordt?
Verschillende extremen met regionale, nationale of wereldwijde gevolgen vonden plaats in de periode 1945-77, toen de wereldtemperatuur daalde. De meeste media echter namen niet de moeite om veel van deze gebeurtenissen te melden, omdat ze niet als nieuwswaardig werden beschouwd. In onze huidige tijd is het nou eenmaal veel passender in het narratief van de klimaatalarmpromotie om natuurverschijnselen van over de hele uitgebreid in beeld te brengen en te rapporteren. Natuurlijk willen wij allemaal een leefbare wereld voor volgende generaties, daarom zijn wij ons in de westerse wereld al tientallen jaren bewust van basale zaken als afvalscheiding, duurzaam gebruik van materialen, etc. en handelen daarnaar.
Aanpassing klimaatwet
“Het laatste alarmerende klimaatrapport van het IPCC laat zien dat er echt meer nodig is om de opwarming van de aarde te beperken tot 1,5 graad. Dat vraagt om leiderschap, een duidelijke visie en keuzes voor een duurzame toekomst.”
Met twee onderdelen uit dit hoofdstuk van het manifest ben ik het steevast eens met beide partijen. Aan leiderschap en duidelijke visie is sinds twaalf jaar kabinetten Rutte een chronisch gebrek. Maar terug naar de inhoud van het IPCC-rapport en de klimaatwet. Op dit platform is door vooral Ferdinand Meeus al het één en ander geschreven over de IPCC-rapporten. Ere wie ere toekomt, ik zou niet aan zijn kennis en kunde kunnen tippen, dus lees zijn stukken vooral nog eens na.
Voor een gewone man als ikzelf blijft het vooral verbazingwekkend, dat extreem slimme mensen in groten getale denken dat we de wereldtemperatuur met een soort denkbeeldige thermostaat kunnen regelen of door middel van een Klimaatwet. Temperatuurschommelingen, ijstijden en warmteperioden, zoals in de Middeleeuwen toen de Vikingen in Schotland wijn verbouwden, zijn van alle tijden. Aan de mensheid de uitdaging om daarmee om te gaan en niet om geforceerd en onmogelijk proberen die cyclus van de aarde te beïnvloeden.
Klimaatbeleid betaalbaar voor iedereen
“Ambitieus klimaatbeleid gaat alleen lukken als het ook eerlijk is. Klimaatbeleid moet voor iedereen en juist voor lage- en middeninkomens duurzame oplossingen bieden.”
Zolang het verduurzamen van een woning gemiddeld naar de 30.000 euro schiet, zal het voor de groep waar GL en PvdA over spreken onhaalbaar zijn om mee te doen met dit luxe speeltje van de hogere inkomens. En ook al strooi je met Boeings boven Nederland subsidiegeld uit, uiteindelijk zal dit weer door diezelfde mensen terugbetaald moeten worden, linksom of rechtsom.
Maar in linkse kringen gelooft men waarschijnlijk nog steeds in het sprookje van gratis geld. Tussen de negen suggesties die de partijen doen in dit hoofdstuk is er maar één die concreet geld oplevert, namelijk het claimen van de overwinsten die bedrijven hebben gemaakt vanwege de Oekraïne-oorlog. Niet echt een structurele oplossing natuurlijk en toonzettend voor het feit dat men wel iets roept, maar totaal geen idee heeft hoe dit dan te realiseren.
De vervuiler betaalt
De schade aan de natuur en het klimaat heeft nog steeds geen eerlijke prijs. De veroorzakers van de bulk van de broeikasgassen betalen daar nauwelijks voor, terwijl huishoudens juist relatief veel betalen.
In deze context wordt vaak een CO2-belasting geopperd, wederom in deze klimaatvisie van beide partijen. Los bezien van het feit dat het nogal arbitrair is welke schade nou exact ontstaat en hoe die dan te becijferen is, zal een eventuele CO2-belasting door het bedrijfsleven afgewenteld worden op zijn klanten en de huishoudens, die daardoor juist nog meer gaan betalen. Daarnaast zorgt zo’n belasting alleen maar voor verplaatsing van uitstoot als bedrijven eventueel of uiteindelijk naar het buitenland vertrekken.
Maar bovendien geeft zo’n belasting het signaal af dat vervuilen prima is zolang je er maar flink voor betaalt, terwijl het doel van beide partijen juist minimaliseren van uitstoot moet zijn. Als ik dan voor heel even deels meega in de visie van GL en de PvdA, dan zouden geleidelijke afbouwnormen van uitstoot veel slimmer zijn om te voorkomen dat het mantra ‘de vervuiler betaalt’ geen ‘de betaler vervuilt’ wordt.
Mensen en klimaat boven marktwerking
“Onze duurzame toekomst kan niet worden overgelaten aan de vrije markt. Bedrijven mikken op korte termijn-winst voor hun aandeelhouders, niet op welzijn voor alle inwoners.”
Het kan niet uitblijven dat deze makke van het linkse denken ook nog van stal wordt gehaald. Naar communistisch voorbeeld willen zij zelfs dat de overheid allerlei industrieën van enige betekenis overneemt (de overheid als “mede-eigenaar) en boerenbedrijven opkoopt. Realiseren de idealisten zich wel dat bedrijven winst moeten maken om te kunnen investeren in innovatie? Natuurlijk zijn er bedrijven die streven naar winstmaximalisatie (good for them!), maar door maatschappelijke behoeften zijn er steeds meer ‘sociale ondernemers’ met een grootse missie.
Alleen: zonder geld komen zij niet heel ver hè in het bereiken daarvan. Ook al vinden veel innovaties en uitvindingen hun oorsprong op universiteiten of publieke instituten; uiteindelijk heb je het vliegwiel en de schaalgrootte van grote bedrijven nodig voor betaalbare efficiënte massaproductie. Een voorbeeld hiervan is de commercialisering van zonnepanelen, die pas van de grond kwam toen Exxon (één van ’s werelds grootste bedrijven) instapte om een efficiënt en naar verhouding goedkoop zonnepaneel te ontwerpen. Dus bedrijven: maak vooral veel winst en investeer deze deels weer in innovatie.
Tot slot
De klimaatvisie van deze linkse clubs is de zoveelste vol met ideologie doorspekte poging om zoveel mogelijk gemeenplaatsen op papier te krijgen, zonder een daadwerkelijk plan. Men weet vooral heel erg wat er moet gebeuren, maar bij het hoe stokt het proces.
0 reacties :
Een reactie posten