Sigrid Kaag en haar zelfverklaarde plekje in de hel

 Ingestudeerde media-riedels en pijnlijk narcisme

Ines van Bokhoven 21-4-2022

Eindelijk hebben Sigrid Kaag en haar partijvoorzitter gesproken. Na de Paas-onthullingen over ontspoorde seksuele mores binnen D66 en achterhouden van explosieve informatie onthielden ze zich dagenlang van commentaar. Maar vanmiddag was het dan toch zover. Zijn we er iets wijzer van geworden? Nee. Het was een treurige vertoning vol vaagheden, gemeenplaatsen en wederom allemaal mooie beloften, waarvan we inmiddels weten dat die niets voorstellen. “Spreek je uit”, zeiden ze. Dat doe ik dan bij deze, schrijft Ines van Bokhoven.

Wat moeten we nu nog zeggen over D66? Voor wie op donderdag de persconferentie zag waarin Sigrid Kaag en partijvoorzitter Victor Everhardt probeerden te redden wat er te redden viel, moet het nu wel duidelijk zijn: er is niets meer over van de ‘fatsoenscampagne’ die deze partij voerde. Er is niets meer over van Kaags imago als fiere voorvechtster van vrouwenrechten, en er is niets meer over van het vertrouwen dat we horen te hebben in de mensen die ons besturen.

 

Aftreden geen optie

Kaag was duidelijk: aftreden was geen optie, zowel voor haar als het partijbestuur. Ze had het niet overwogen en vond dat we breder moeten kijken naar haar werkzaamheden dan alleen maar haar strijd voor vrouwen – een onderwerp dat ze juist, tijdens de verkiezingscampagne, als een van de speerpunten aanvoerde van wat haar nu werkelijk na aan het hart ligt. Ze bracht dit punt zo agressief onder onze aandacht dat er zelfs dreiging met ‘een plekje in de hel’ bij kwam kijken voor vrouwen die andere vrouwen niet steunen: je reinste emotionele chantage.

Nu ineens is dat hele onderwerp ‘maar een van de vele dingen die zij doet’ en moeten we niet van haar verwachten dat ze achter de veilige rug van het partijbestuur tevoorschijn stapt om haar geweten te laten spreken. Het partijbestuur vertelde haar wat ze moest doen – en ze deed het klakkeloos. En dat was, in grote lijnen, haar enige excuus. Tien keer tijdens een persconferentie zeggen dat je jezelf dat aanrekent komt dan niet heel erg geloofwaardig meer over, achteraf, als anderen deining moesten maken over wat jij zelf naliet aan het nemen van verantwoordelijkheid.

Nog treuriger waren de antwoorden van Everhardt, de partijvoorzitter: de man klampte zich wanhopig vast aan zijn script. Rechtstreekse antwoorden op vragen vermeed hij door welhaast elke keer te beginnen met “Wij hebben…” en dan een ingestudeerde media-riedel af te steken – iets wat de aanwezige journalisten steeds ergerlijker leken te vinden. Voor mij bereikte hij zijn dieptepunt toen hem gevraagd werd of D66 mee wilde werken aan een geheel nieuw, onafhankelijk onderzoek: nee, dus. De partij houdt het bij het rapport van Bing.

 

Niks is veranderd

Kort samengevat: al langer weten we dat die ‘nieuwe bestuurscultuur’ dat ons beloofd is, nooit gaat komen. Het is oude wijn in dezelfde oude zakken – er is niets veranderd en er gaat niets veranderen. En nu moeten we geloven dat een van de grootste spelers van die ‘oude wijn’-politiek intern de zaken zo gaat vernieuwen dat de hele seksuele cultuur binnen die partij aangepakt gaat worden. Vergeef me dat me dat een luid lachsalvo opleverde, dat antwoord. Want ik geloof er geen woord van, en tijdens die persconferentie overtuigde niets me van het idee dat D66 ook maar iets heeft geleerd van deze affaire. Zelfs het ‘straatje schoonvegen’ wilde dit keer niet echt meer lukken.

 

Beerput

En Kaag begrijpt het weer eens niet, waarom dit nu zo’n gedoe geeft. “Ophef om de ophef” noemde ze het; wat is dat toch met onze hoogopgeleide en van zichzelf overtuigde bestuurders, dat ze zo weinig feeling hebben met wat er in onze samenleving omgaat? Want het is helder wat zoveel mensen woedend maakte over wat de Volkskrant schreef: het verschil tussen wat Kaag preekt en wat ze in de praktijk doet kan niet groter zijn. Een vrouw die zich zegt in te zetten voor vrouwen en ondertussen zo’n stinkende beerput aan misogynie schuilhoudt: dat is niet meer recht te praten.

 

“Laat niemand vallen”

Want zoals ik al eerder betoogde: sommige slogans maakt Kaag wel degelijk waar. Haar “Laat niemand vallen” vindt genoeg weerklank bij de leden: iedereen die in hun ogen een ‘niemand’ is – en dat is iedereen die niet meewerkt aan de glorie van D66 – wordt door D66’ers behandeld als minderwaardig en het liefst buitenspel gezet.

Zoals ook de vrouwen die binnen de partij aandacht probeerden te krijgen voor hun misbruik merkten: dat paste niet binnen het plaatje dat de partij nu juist zo driftig via alle denkbare media aan het verkopen was, dus dat mocht gewetenloos onder een kleed. De partij liet die vrouwen ijskoud vallen. Negentien zaken binnen deze partij zijn trouwens voor Kaag geen aanleiding om dat ‘structureel’ te noemen. Je vraagt je af hoeveel zaken voor haar wel genoeg zijn.

Als je je vrouw-zijn misbruikt om politieke winst te scoren door slogans in de strijd te gooien als “Een speciaal plekje in de hel voor vrouwen die andere vrouwen niet steunen”, en je bent in staat tot vier keer toe een aangevraagd gesprek van een vrouw in nood (binnen de organisatie waar jij leiding aan geeft) te weigeren, dan ben je de grenzen van het hypocriete zelfs voorbij. Dan ben je diep-narcistisch. Zeker als je inmiddels weet dat dat gesprek het topje van de ijsberg is van een probleem dat misselijkmakend is, zowel in aard als in omvang. Kaag had het slachtoffer om toestemming kunnen vragen het vertrouwelijke deel van het rapport in te mogen zien – ze deed het niet. Ze zat veilig achter het partijbestuur en bleef daar.

 

Groter probleem

Maar het is niet noodzakelijk een D66-probleem. Het is groter dan dat. Al jaren verbaas ik me over de manier waarop links met vrouwen en hun rechten en veiligheid omgaat: achteloos. De zaak van de perschef bij GroenLinks staat ook nog velen helder bij, hoe hard GroenLinks het zelf ook, nog steeds, weg probeert te zwijgen en de media hen daarbij helpen. En ook over het Oxfam-Novib-schandaal, het grootscheepse misbruik van meisjes door nota bene een ontwikkelingshulp-organisatie, hebben we het niet meer als we kijken naar GroenLinks, terwijl er toch twee prominente leden van de partij bij betrokken waren: Tom van der Lee en Farah Karimi. Het is wonderlijk hoe onze media het ene schandaal in leven weten te houden en er steeds weer op terugkomen, en het andere met plezier in de vergeethoek duwen.

 

Jole

En het spijt me, maar ik ga er nu toch echt ook nog eens Francisco van Jole bijslepen. Deze activistisch-linkse deugerd die bekende een vrouw te hebben aangerand – nadat hij er niet meer omheen kon, uiteraard – is nog altijd hoofdredacteur van de linkse website Joop.nl en krijgt daar alle ruimte om, alsof er niets gebeurd is, over anderen de meest vernietigende morele oordelen te vellen. Voor zover ik weet heeft niemand in zijn redactie, ook de vrouwen niet, moeite met het feit dat hij een aanrander is. Ook de leden van de omroepen VARA en BNN, die achter de website zitten, schijnen het allemaal wel best te vinden.

 

Genderterreur

Sinds we zuchten onder extreemlinkse woke-terreur krijg ik soms zelfs de indruk dat men vrouwen haat. De manier waarop de veiligheid van vrouwen in gevaar wordt gebracht door mannen, die zichzelf voor het gemak een vrouw noemen en toegang krijgen tot onze kleedhokjes en toiletten, plekken waar vrouwen zich juist veilig zouden moeten voelen, is volkomen onverschillig tegenover ‘biologische’ vrouwen, die van al deze gevaarlijke dwang vaak terecht boos worden, en zich – die groep wordt steeds groter in ons linkse land – ongehoord voelen met hun bezwaren.

In landen waar deze transgender-‘vrouwen-met-penis’ zijn geplaatst in vrouwenafdelingen van gevangenissen gaat het al vreselijk mis: de verkrachtingszaken zijn talrijk. En dit is maar één artikel: wie de moeite neemt de woorden rape, transgender en prison in te voeren bij Google schrikt zich rot van het aantal stukken en zaken.

 

Vrouwenrechten in gevaar

Opnieuw benadruk ik dat ik geen enkel probleem heb met transgenders en hun redelijke rechten – wel met de manier waarop in ons tijdsbestek wordt omgegaan met de hierdoor veroorzaakte dilemma’s en de onredelijke rechtenverdeling. De zwemsters die het tegen Lia Thomas op moesten nemen durfden niet te protesteren uit angst voor uitsluiting van deelname aan de wedstrijd, en daarmee hun kansen op een plekje in de betere teams. En dat geldt niet alleen voor deze vrouwen: het lijkt verboden te zijn op te komen voor je rechten als vrouw. Er staan soms ernstige consequenties tegenover.

Links, dat zich al decennia opwerpt als dé voorvechters van vrouwenrechten, lijkt de bezwaren van ‘biologische’ vrouwen ten opzichte van hun woke-dromen niet te willen zien of horen. Men is onbenaderbaar. Vrouwen worden vervangen door mannen, en men lijkt het de normaalste zaak van de wereld te vinden. Dit stuk van Nieuwspaal.nl is satirisch bedoeld, maar voelt niet eens zo gek ver van de waarheid af. De snelheid waarmee Kaag naar het buitenland vertrok: het lijkt een patroon te worden. Elke keer als zij eens langs de morele meetlat moet, schijnen er uiterst dringende buitenlandse afspraken in haar agenda te staan.

 

Ondergang

Het valt te hopen dat dit toch wel Kaags politieke ondergang wordt; ik ben niet haatdragend, maar deze vrouw brengt andere vrouwen in gevaar door zichzelf en de partij waarvan ze hoopt dat die haar premier gaat maken doorlopend centraal te stellen, en met haar verder onverschillige beleid vrouwenrechten in gevaar te brengen. Zover zelfs dat ze bereid is emotionele chantage te plegen via slogans waarvan ze weet dat ze die zelf absoluut niet bereid is na te leven, en beloftes te doen over dingen als ‘nieuw bestuur’ terwijl ze weet dat het inhoudsloze woorden zijn.

 

Narcistisch

Narcisten scoren graag ‘voor de bühne’, zodat iedereen blij is en de narcist het stralende middelpunt. Dat zagen we vandaag weer terug op de persconferentie: veel beloftes, veel spijtbetuigingen – veel woorden die makkelijk uit te spreken zijn, net als in verkiezingscampagne. Maar of die woorden voor deze mensen zelf ook inhoud hebben – we moeten er maar op hopen. Want deze politici vinden (hoe verrassend) zelf dat ze niet weg hoeven en dus ons het risico mogen aandoen dat er nog veel meer schade veroorzaakt gaat worden. Zodat het vertrouwen in onze politiek nog verder zinkt, zo onderhand in de min-regionen belandt, en men met goede moed – want onaantastbaar – door kan gaan steeds meer mensen buitenspel te zetten, zoals men nu al tijden doet.

Nee, er is geen plekje in de hel voor vrouwen die andere vrouwen niet steunen. En da’s maar goed ook: het oordeel hoort hier en nu te komen, niet strakjes in een of ander hiernamaals. We horen zelf te dealen met de onderdelen van onze samenleving die ons welzijn ondermijnen. De manier waarop links vrouwenrechten aan het slopen is: het wordt echt tijd dat we de ogen openen en zien dat men aan die kant vrijwel geen grenzen kent.

Kaag heeft in één ding gelijk: we moeten ons blijven uitspreken.