vrijheid van meningsuiting.....
Jan Dijkgraaf 25-4-2022
Briefje van Jan… aan de anoniempjes
Beste anoniempjes,
Nu de steenrijke zakenman Elon Musk van Twitter weer een plek lijkt te gaan maken waar de vrijheid van meningsuiting belangrijker is dan overheidsmanipulatie, heb ik goede hoop dat internet nog niet helemaal verloren is.
Daarom is dit een prima moment dat wij het eens gaan hebben over jullie zelfgekozen ‘anonimiteit’ op social media.
Stel: jullie bellen aan bij mijn huis. Ik ken jullie niet. Maar jullie willen wel een verhaal aan me kwijt. Normale mensen stellen zich dan eerst even netjes voor. Jullie doen dat niet. Het ligt aan mijn beleefdheid of nieuwsgierigheid of ik desondanks naar jullie verhaal ga luisteren. Wat nu als jullie verhaal mij niet aanstaat? Ik meld dat ik geen interesse heb en maak een einde aan het gesprek.
Wat nu als jullie verder gaan dan wat geleuter en onvriendelijk tegen me doen? Antwoorden van me eisen? Tegen me gaan lopen zeuren? Misschien zelfs gaan schelden? Nou, dan meld ik niet eens dat ik geen interesse heb, maar pleur ik de deur voor jullie neus dicht.
Als jullie je wel eerst netjes hadden voorgesteld (en jullie waren geen Jehova’s Getuigen die met hun rechtervoet tussen de voordeur huisvredebreuk pleegden), was dat misschien anders geweest.
Zo ben ik.
Ik ben bekend met de excuses die anoniempjes zoals jullie opvoeren voor hun zelfgekozen anonimiteit (niet in de laatste plaats omdat ze altijd boos worden als je iets zegt van die anonimiteit en het gaan lopen uitleggen).
“Ik wil mijn werk niet verliezen”, is de meest gebruikte smoes. Snap ik op zich. Je moet de hypotheek of huur betalen, het gezinnetje moet eten, de auto rijdt niet op water, enzovoort, enzovoort.
“Als mijn baas leest wat ik allemaal op social media schrijf, heb ik een probleem”, volgt meestal als nadere uitleg. Eerlijk gezegd vind ik dat een heel slechte smoes. Je kunt ook gewoon alleen dingen op social media zetten die géén reden zijn voor ontslag. Zeg maar: je als een fatsoenlijk mens gedragen. En als je dat doet, hoeft het per definitie niet anoniem. Het zou heel wat vullis schelen…
Krijg je ondanks fatsoenlijke bijdragen op social media tóch gezeur met je werkgever (of opdrachtgever), dan moet je je misschien afvragen of je wel voor zo iemand wilt werken. Je gaat toch niet een substantieel deel van je leven werken voor iemand die ook wil bepalen wat jij allemaal in je vrije tijd doet? Daar word je toch niet gelukkig van?
Naast angst voor de werkgever, hoor ik vaak ‘veiligheid’ als argument van anoniempjes. “Anders komt Die-en-die langs”.
Negen van de tien keer moet ik lachen om dat argument. Het getuigt doorgaans vooral van zelfoverschatting (of een rijke fantasie) als mensen denken dat ze belangrijk genoeg zijn om een ‘crimineel’ zover te krijgen dat-ie op reis gaat, een steen meeneemt, die steen door de ruit gooit en daarmee bereid is het risico te lopen om uit nijd om een tweetje of een Facebook-post een tijdje in het gevang te belanden (voor langskomen met een fakkel staat tegenwoordig zes maanden).
Áls er al iets gebeurt, is het online schelden (schelden doet geen zeer) of een dreiging om langs te komen (wie daarmee dreigt, komt nooit).
Ook een mooi argument van anoniempjes: “Het gaat er niet om wie het zegt, het gaat om wat ik zeg”.
De filosofische benadering.
Strikt formeel klopt dat natuurlijk. Er zijn bijvoorbeeld mensen geneigd om allerlei kolder over het klimaat van weerman (dus niet: klimaat-expert!) Gerrit Hiemstra eerder te geloven dan heel verstandige dingen van een Jan Doedel die eens een keer een extreem helder moment heeft.
Wat mij betreft gaat het echter voorbij aan het gegeven dat je liever met een ‘mens’ communiceert, dan met een chatbot.
En een nog veel belangrijker punt: anoniempjes die beweren dat het gaat om wat ze zeggen en niet wie het zegt, blinken over het algemeen bepaald juist níet uit in verstandige uitspraken. Integendeel. Het is zogezegd een k*tsmoes. Misschien wel omdat ze zich als beroepswerklozen niet kunnen beroepen op een werk- of opdrachtgever en een ander logisch klinkend argument hebben gezocht voor hun lafheid.
Oh ja, want dat bedoel ik eigenlijk: ík vind anoniempjes vooral laf. Als je niet onder je eigen naam voor je mening durft uit te komen, weet ik ook niet zeker hoe stevig je ruggengraat is als – bij wijze van spreken – de Duitsers weer komen.
En ik realiseer me dat ik met dit standpunt geen vrienden maak.
Maar eerlijk gezegd zal me dat worst wezen.
Is het dan niet erg als Elon Musk straks over je naam en een foto van je (deels onleesbaar gemaakte) identiteitsbewijs beschikt?
Nou, eerlijk gezegd vertrouw ik hem meer dan de Twitterpolizei in Brussel.
Kortom: kom uit de kast, lafbekjes!
Groet,
JanD
0 reacties :
Een reactie posten