“De rek is eruit. Je merkt het aan alles. Als ik naar mezelf kijk, en ik ben eerlijk, dan moet ik toegeven dat ik worstel met heel wat depressieve duistere gevoelens. En misschien is het tijd het daar eens openhartig over te hebben.” Ines van Bokhoven over het mensonterende machtspel dat coronabeleid heet.
20-1-2022
Ik weet, als ik om me heen kijk, dat ik bij lange na niet de enige ben die met duisternis en zwartgalligheid worstelt. Ik zie het aan vrienden, ik lees het op Twitter, ik merk het aan de sfeer in ons land. In de wereld. Mensen zijn aan het lijden. En dat is niet vreemd onder de huidige omstandigheden.
Tools
Nou ben ik iemand die al een leven lang tegen depressies vecht, en ik heb van een goeie therapeut heel wat tools meegekregen om mezelf niet te ver in het moeras te laten zakken. Ik weet wat te doen als deze zwartheid me bekruipt. Maar veel van die tools hebben te maken met normale omstandigheden, met rotsen in de branding waar je je aan vast kunt grijpen, hoe weinig het soms ook betekent. Onze wereld is niet normaal meer. En de mensen die zichzelf de macht over ons welzijn hebben toegeëigend, lijken niet veel te malen om onze geestelijke gezondheid.
Als we nu een overheid hadden die ons het gevoel gaf achter ons te staan, met ons mee te lijden, te voelen wat wij voelen, dan zouden offers zoveel makkelijker te brengen zijn. Dan zouden we ons, in een gevoel van saamhorigheid, er met z’n allen doorheen kunnen slaan in de wetenschap dat we het allemaal even zwaar hebben.
Macht
Maar de mensen die over onze vrijheden, ons welzijn, inmiddels ons hele dagelijkse leven beslissen, varen zelf erg goed bij al deze toestanden. Crisis is kans en onze politici weten dat als geen ander. Kans om macht naar jezelf te trekken als iedereen verbijsterd en in verwarring probeert greep op de zaak te krijgen. Kans om met leugens weg te komen, omdat toch niemand in de chaos weet hoe het zit. Kans om jezelf stevig te wortelen op bepaalde posities en voordeel te halen uit alles waar de burgers zelf kapot aan gaan. We hebben het recht voor onze neuzen zien gebeuren en het gebeurt nog steeds.
Ondermaats zorgsysteem
En het is absurd geworden, de manier waarop ons bestuur geen enkel respect meer heeft voor de mens als individu met een vrije wil en een eigen geest en lichaam. Want het heeft er steeds meer van weg dat ‘doodgaan’ op zich niet bezwaarlijk wordt gevonden door ons OMT en de overheid die hen aanstuurt, zolang het maar niet aan corona is. Alle andere doodsoorzaken worden behandeld met achteloosheid.
Onderzoek naar oversterfte wordt steevast weggewuifd, uitgestelde operaties met dodelijk gevolg door een ondermaats zorgsysteem maken geen enkele indruk, en zelfmoordcijfers onder jongeren, die in 2021 maar liefst 15% hoger waren, zijn geen onderwerp van bezorgdheid. Ons bestuur kijkt alleen maar naar coronacijfers; de rest van de geestelijke en lichamelijke zorg is en blijft een ondergeschoven kind in ons land.
Samenstelling OMT
Ik heb voor de aardigheid eens naar de samenstelling van het OMT gekeken, en de adviesorganen er omheen: een fikse lijst epidemiologen, virologen, microbiologen en zelfs twee communicatieadviseurs – maar niet één psycholoog of psychiater. Niet eentje. Er is in dat team, dat ons hele welzijn op dit moment bepaalt, niemand aanwezig die eens de psychologische gevolgen van dit beleid onder de aandacht brengt. Ik vraag me ernstig af waarom dat is, want ik vind het een gigantisch gat in dit ‘Management Team’, en de gevolgen van dat gat beginnen pijnlijk merkbaar te worden.
Dubbele samenleving
Want niet iedereen wordt depressief van dit soort onderdrukking. Veel mensen reageren erop met agressie – en ook dat is steeds beter zichtbaar. Vooral omdat onze overheid op een criminele wijze in lijkt te zetten op totale verdeling tussen wel of niet gevaccineerde burgers – een spel dat, als er niet uitgekeken wordt, wel eens gruwelijk onmenselijke gevolgen zou kunnen krijgen. De haat liegt er niet om, op de sociale media: er lijkt een dubbele samenleving te ontstaan van twee verschillende soorten mensen, waarbij heel wat leden van de gevaccineerde groep ongegeneerd hun genoegen uiten over het feit dat ongevaccineerde, inmiddels welhaast minderwaardige mensen, worden uitgesloten van normaal sociaal verkeer. Het voelt beangstigend: als deze mensen zo snel en gemakkelijk anderen kunnen zien als tweederangs, als fundamenteel anders dan zij, waar gaat dat soort haat dan eindigen? Geweld jegens ongevaccineerden is iets om serieus rekening mee te houden, met dit beleid.
Angstprogramma
Angst is voor iedereen al zo’n twee jaar een factor, niet in de laatste plaats omdat daar bewust, middels allerlei onderhuidse tactieken, op is gemikt. Doodsbang moeten we zijn, de hele tijd, de hele dag, bij elk nieuwsbericht over corona. Doodsbang voor elkaar ook, want iedereen kan een lopende besmettingsbron zijn en dus zelfs mogelijk een doodsoorzaak. We kunnen elkaar nog maar amper zien door de verplichte mondkapjes die niets uithalen, maar wel een geweldig psychologisch effect hebben. We lijken erdoor in een dystopie te leven, giftig en gevaarlijk. En ik begin te vermoeden dat dat dan ook de enige reden is dat ze verplicht zijn: ze horen bij het psychologische spel dat met ons gespeeld wordt.
Ze horen bij het angstprogramma, bij het doorlopend herinnerd worden aan het feit dat we in een gevaarlijke tijd leven.
Het probleem met angst is dat je het steeds weer moet voeden, anders zwakt het af. Dat wordt op vrij geraffineerde wijze met ons gedaan: elke keer als we dreigen onverschillig te worden, lakser worden met de regels, duikt er ineens een nieuwe variant op en begint het bangmaakspelletje weer van voren af aan. We zitten nog steeds in een totaal overbodige lockdown, omdat onze overheid geen andere oplossingen voor ons heeft – behalve dan een idioot plan om onze wereld volledig op z’n kop te zetten.
Achterstand
Er zijn kleine kinderen die de wereld amper anders kennen dan met mensen wier gezicht maar half zichtbaar is. Kinderen die dus opgroeien met een ernstige achterstand: het leren herkennen van en omgaan met gezichtsuitdrukkingen is meer dan een beetje belangrijk, zeker als je beseft dat ruim 90% van onze communicatie non-verbaal gebeurt. Via gezichtsuitdrukkingen, gebaren en lichaamshoudingen dus. Een hele generatie kinderen groeit nu op met een gat in hun ontwikkeling. Vreemden, zoals mensen in de kassarij of in de trein, zijn mensen zonder gezichtsuitdrukking, want die dragen een mondkapje.
Emotionele blauwdruk
Op de PABO leerde ik dat kinderen tussen vier en zeven jaar een ‘emotionele blauwdruk’ ontwikkelen: je voorkeuren en angsten krijgen in die periode redelijk stevig vorm. Je empathie ontwikkelt zich, je wordt je bewust van jezelf en de overeenkomsten tussen jou en de rest van de mensen om je heen – maar ook de verschillen. Je leert met conflicten en sociale conventies omgaan, maar ook met jezelf en je eigen emoties. Daarvoor heb je een omgeving nodig die jou, als kind, de ruimte biedt dat te doen.
Die ruimte is er niet in de wereld van coronabeleid: kinderen groeien op in abnormale communicatieve en sociale omstandigheden. En dan zwijg ik nog over de angst – daar is-ie weer. Wat doet het met een kind om op te groeien met de angst dat het opa of oma dodelijk besmet, dat anderen gevaarlijk zijn, dat de toekomst altijd onzeker is en elke dag het plan weer kan veranderen? Wat doet het met een kind om in onvrijheid op te groeien en zich daarin te moeten ontwikkelen?
Stress
Maar het OMT zit er niet mee, met al die toch wel belangrijke vragen over onze jeugd: geen ontwikkelingspsycholoog of pedagoog in dat team. En het is, terugkijkend op de afgelopen twee jaar, ook niet een factor geweest die een rol van betekenis heeft gespeeld. Sterker nog: het RIVM waarschuwde ons op zeker moment zelfs voor al te innig contact met onze huisdieren. Het is te onmenselijk voor woorden. Dit OMT lijkt werkelijk niet te begrijpen hoe de menselijke geest werkt, en hoe belangrijk bepaalde dingen zijn.
Want een depressief, gespannen of angstig mens is een ongezond mens. Stress doet gevaarlijke dingen met een lichaam, als het gaat om de manier waarop het zich openbaart. De meest voor de hand liggende is nog wel het klassieke hartinfarct: iedereen weet dat stress slecht voor je is. Je kúnt simpelweg niet met gezondheid bezig zijn en geen oog hebben voor het psychologische, emotionele deel van wie we zijn als mens. Ons OMT is niet alleen aan het vastlopen op het staren naar modellen waar de voorspellingen zelden van uitkomen en die voorspelbaar panisch en beangstigend zijn, maar het ziet minstens de helft van wie wij zijn en wat ons gezond houdt niet eens.
2G
En zo zakt dit land weg in wat straks een geweldige golf aan klachten en noodzaak aan zorg gaat opleveren – maar wat nu nog niet zichtbaar is. En de angst en stress worden erger, nu blijkt dat Frankrijk 2G gaat invoeren, Oostenrijk het al heeft gedaan, Canada een premier heeft die ongevaccineerden persoonlijk lijkt te haten en Australië meer lijkt op de strafkolonie die het ooit was, dan een vrije en gelukkige natie. Wat komt er op ons af?
Smerig spel
Het smerige spel van ons bezweren dat bepaalde dingen echt, helemaal nooit, echt niet, we gaan ervoor liggen niet zullen gebeuren – en dan uiteindelijk toch doorgaan, is een spel dat heel veel mensen de kast op heeft gejaagd van stress en angst. We kunnen eenvoudigweg niets meer geloven wat ons verteld wordt, en de toekomst is volkomen onzeker. We hebben vrijwel niets meer te zeggen over onze levens, en de toekomst is volkomen onzeker. We zien andere landen overgaan tot de meest draconische, mensonterende maatregelen – en de toekomst is en blijft volkomen onzeker. En onze overheid doet er alles aan die onzekerheid zo lang mogelijk in stand te houden, terwijl ze in niets laat blijken achter ons te staan of voor ons op te komen. Waarom?
Omdat het macht oplevert.
Het is tijd om dit te stoppen, voordat we helemaal gesloopt zijn.
- Ines van Bokhoven
0 reacties :
Een reactie posten