Zoals bekend probeert Elsevier Weekblad sinds begin december 2019 te achterhalen welke ‘journalisten’ en ‘media’ geld aannemen van de Europese Commissie, om hoeveel geld het gaat en wat het doel is van deze subsidies.
Een paar zaken zijn inmiddels opgehelderd. In 2018 en 2019 keerde de Europese Commissie in totaal 165.000 euro uit aan negen Nederlandse gegadigden. Vijf keer is 25.000 euro betaald en vier keer 10.000 euro.
Bijzondere traditie
Jaap Jansen en Pieter Gerrit Kroeger gaven in februari toe dat zij voor hun podcast Betrouwbare Bronnen 25.000 euro uit Brussel hebben gekregen. Het is vooralsnog gissen naar wie de rest van het geld is gegaan.
Dat er in Nederland ‘journalisten’ en ‘media’ zijn die zich laten betalen door autoriteiten en gezagsdragers, moeten we daarvan staan te kijken? Nee. We hebben op dit punt namelijk een bijzondere traditie.
Lees ook: Welke journalisten en media nemen geld aan van Europese Commissie?
Decennialang waren we een verzuild land. Dat gold ook voor een groot deel van de Nederlandse pers. Veel kranten hadden rechtstreekse banden met politieke partijen.
Een paar voorbeelden: tot 1967 benoemde het partijcongres van de PvdA de hoofdredacteur van Het Vrije Volk, destijds de grootste krant van Nederland. Carl Romme, fractievoorzitter van de Katholieke Volkspartij, was tot 1952 ook ‘staatkundig hoofdredacteur’ van de Volkskrant.
Trouw had in de persoon van Sieuwert Bruins Slot een hoofdredacteur die tussen 1956 en 1963 tevens fractievoorzitter was van de protestantse ARP. Lex Stempels combineerde in de jaren vijftig en zestig het hoofdredacteurschap van de NRC (toen nog Nieuwe Rotterdamse Courant) met allerlei politieke activiteiten voor de VVD. Een stemadvies voor die partij was in NRC dan ook vaste prik.
Lees ook van Roelof Bouwman: Wat is er eigenlijk liberaal aan D66?Herdershond voor de eigen zuil
Veel Nederlandse journalisten, schreef Jan Blokker later, functioneerden ten tijde van de verzuiling niet zozeer als ‘luizen in de pels’, maar als ‘herdershond’ voor de eigen socialistische, katholieke, protestantse of liberale kudde. Journalistieke mores als hoor en wederhoor, het scheiden van feiten en opinies en het vermijden van belangenverstrengeling waren ondergeschikt aan de ideologische en machtspolitieke belangen van de elites die de zuilen (en de verzuilde pers) bestuurden.
De neiging tot horigheid en het verlangen om andere dan journalistieke doelen te dienen, is kennelijk nog altijd niet helemaal verdwenen. Waarbij je nog zou kunnen aantekenen dat de situatie ten tijde van de verzuiling ten minste duidelijk was. Niemand hoefde toen te raden naar de (partij)politieke connecties van Het Vrije Volk, de Volkskrant, Trouw, NRC en de andere verzuilde kranten.
Met de ‘journalisten’ en de ‘media’ die zich in het geniep laten betalen door de Europese Commissie ligt dan anders. Het zijn roeptoeters van de macht die zich hebben vermomd als controleurs. Schadelijker bestaat niet.
Luister ook de podcast Brusselse Bobo’s en Baantjesjagers met Jelte Wiersma, met vanaf 33:55 aandacht voor EU-subsidies voor journalisten:
Elsevier
1 reacties :
In Duitsland klapte journalist Udo Ulfkotte eens flink uit de school schreef een boek over het onderwerp en erkende dat in Duitsland bijna iedere journalist is of wordt omgekocht, zowel door de Staat als door andere criminele belanghebbenden(EU, VN, WHO,enz). Denken wij dat het in Nederland anders is? Het is hier minstens zo erg gezien al het nepnieuws dat via overheid of media dag in dag uit over ons heen gestort wordt.
Een reactie posten