Een bijdrage van Jeroen Hetzler.
Betekenis ‘crisis’:
Cri·sis (de; v; meervoud: crisissen, crises) 1 gevaarlijke toestand: een crisis doormaken 2 (economie) periode van slapte en werkloosheid: een crisis bezweren.
Ik krijg de indruk dat het begrip crisis sinds de uitvinding van het voorzorgprincipe en de CAGW-hypothese (vermeend door mensen veroorzaakte catastrofale opwarming) door ecologisten, ideologen, grootverdieners, het IPCC, Al Gore en vele anderen aan hyperinflatie onderhevig is.
Elk politiek ideologisch nuttig, lees: correct, ongelukje wordt steevast verheven tot een ramp, synoniem catastrofe. Neem Fukushima. Daar telde men 0 (1?) stralingsdoden. Door het lage stralingsniveau was de evacuatie onnodig. Dus is het woord kernramp misplaatst. De gevolgen van die evacuatie waren funest en vooral onnodig. 600 doden door stress (ook daar zijn hogere cijfers genoemd). De ruim 20.000 slachtoffers van de tsunami waren daarentegen wel een catastrofe. Alleen, nooit meer iets over gehoord, want politiek ideologisch niet van nut.
Bhopal was een chemische ramp in India in 1984 met tienduizenden doden en een half miljoen gewonden. Alleen, ook hierover hoor je niets meer, want politiek ideologisch niet van nut. De chemische industrie is immers niet aan dusdanige veiligheidseisen onderworpen dat investeren in chemische industrie onbetaalbaar is geworden zoals met kernenergie wel het geval is. Hoe komt dit verschil? Kernenergie, dat is wat namelijk gedemoniseerd moet blijven, want kernenergie draagt bij tot een oplossing voor CO2-vrije, stroomopwekking. Alleen, de ecologistische planeconomische ideologen, grootverdieners en NGO’s – het Eco Industrieel Complex- willen geen oplossing. Dit is wat hen verenigt. Inferieure energiedragers als wind, zon en bio garanderen het uitblijven van een ‘oplossing’. Het ging immers van meet af aan niet om een oplossing maar het in stand houden van de raison d’être en planeconomische macht. Met wetenschap heeft het niets te maken.
De o.b.v. het Voorzorgprincipe, opgevoerde veiligheidskosten voor kern en ook het vergankelijke (halfwaardetijd) kernafval zijn weinig meer dan doorzichtige gelegenheidsargumenten. Potentieel veel gevaarlijker zwaar chemisch afval immers dat gewoon ondergronds wordt opgeslagen, kent halfwaardetijd noch dezelfde extreme op het Voorzorgprincipe gebaseerde veiligheidskosten als bij kernenergie. Maar protesten tegen die opslag? Hier is dus sprake van willekeur.
Nogmaals, het gaat niet om de oplossing van het, overigens imaginaire, klimaatprobleem, maar om het bevorderen van inferieure energiedragers opdat er nooit een oplossing kán komen. Het doel is immers de beoogde ecologistische hegemonie te vestigen die al van meet af aan door o.a. Maurice Strong werd gepropageerd en leidde tot de oprichting van het IPCC.
Tja, men gaat ver om dit doel te bereiken, als het moet zelfs over lijken kennelijk. Men gebruikt hier het genoemde handige instrument bij, het Voorzorgprincipe. Dit quasi zorgzaam humaan principe dat alles wat een 0-risico niet kan uitsluiten op voorhand tot potentiële crisis bestempelt teneinde via wet- en regelgeving ‘legitiem’ een eigen alarmistische agenda door te drukken. Dit gaat hand in hand met de LNT-rekenmethode die tot bizarre EU-wet- en regelgeving leidt teneinde elk theoretisch risico uit te sluiten. Gemene deler is dat rupsje-nooit-genoeg zijnde de milieubeweging, Greenpeace en Milieudefensie bijv., pas stopt als het laatste politiek ongewenste molecuul of de laatste micro-Sievert is verboden. Alles wat dit niet garandeert krijgt nu het etiket (potentiële) crisis opgeplakt met veel PR-tamboereren om er het cachet van wetenschappelijkheid en maatschappelijk belang aan te geven. Baarlijke nonsens. Zo zitten we nu opgezadeld met een imaginaire stikstof- en PFAS-crisis. Beide zijn non problemen en berusten op LNT-willekeur, dan wel het in stand houden van een onnatuurlijke situatie.
Ditzelfde geldt voor de klimaat’crisis’ die slechts in de verbeelding bestaat. Immers, geen projectie van klimaat gerelateerde rampen is uitgekomen. Het verschil met Bhopal is dan ook duidelijk. Deze industriële ramp deed zich daadwerkelijk voor. Ook het corona-gevaar is meetbaar. Klimaatcrisis daarentegen? Wanneer dan? Waar dan? Niemand die ook maar iets rampzaligs bespeurt, behalve de gehersenspoelde burger en zij die bestaan bij de gratie van het klimaatalarmisme zoals Timmermans. Lees de factcheck van Rosling: Feitenkennis.
Dit contrast tussen holle klimaatagitprop en de realiteit heeft geleid tot toenemend hyperbolisch, om niet zeggen hysterisch, taalgebruik binnen de EU. Onlangs nog werd de klimaatnoodtoestand uitgeroepen.
Europees Parlement roept klimaatnoodtoestand uit. Het Parlement vindt dat EU-landen hun bijdragen aan het internationale Groene Klimaatfonds minstens moeten verdubbelen. De EU-lidstaten zijn de grootste publieke klimaatfinancieringsbronnen en de begroting van de EU moet volledig in lijn zijn met haar internationale verplichtingen. De EP-leden wijzen er ook op dat de toezeggingen van de ontwikkelde landen niet volstaan om de collectieve doelstelling van 100 miljard USD per jaar vanaf 2020 te behalen.
Van enige motivatie/onderbouwing? Geen spoor. Of wat dacht u van de inzet van een tierend Zweeds pubermeisje? Als ik haar afzet tegen de wetenschappelijke verhandelingen van Lindzen en wijlen Singer, dan zie ik toch wel enig contrast. In dit licht verbaas ik mij over de aan psychose grenzende hysterie van ettelijke proponenten van de CAGW-hypothese. Je vraagt je als weldenkend mens af wat deze lieden bezielt. Op hol geslagen amygdalae? Onderontwikkeld onderscheidingsvermogen? Het zijn lieden die niet in een normale gedachtewisseling thuishoren; wel bij de psychiater.
Al met al, de klimaathoax is een planeconomisch nivelleringsproject dat natuurlijk niet eindeloos kan doorgaan maar een economische ineenstorting zal bewerkstelligen à la dat van de USSR.
Onder invloed van de klimaathoax vervallen EU-leiders in diezelfde fout.
Het verschil tussen de klimaathoax en de huidige reële corona-crisis moge evident zijn. Deze laatste immers is reëel en zorgwekkend omdat er nog geen vaccin tegen is. Wie dus in het licht van de door het IMF verwachte economische krimp van een ongekende 7,5% spreekt over alsnog voortzetting van de uitvoering van de Klimaatwet, heeft alle maatschappelijke verantwoordelijkheidsgevoel verloren. Het ware te hopen dat lieden met meer verantwoordelijkheidsgevoel het beleid bepalen en wél begenadigd zijn met rede en het vermogen crisis van flauwekul te onderscheiden. Het huidige beleid ontbeert dit onderscheidingsvermogen vooralsnog.
Ceterum censeo Legem Climae delendam esse.
(Overigens ben ik van mening dat de klimaatwet moet worden vernietigd).