Opinie & Debat nr. 55
Wie de bal kaatst kan hem terug verwachten!
Maandag 19 juni 2017
Geschreven door Jurgen Gilsing
Lid zijn van de NLVOW heeft als voordeel dat je kennis en ervaring kunt delen. Je neemt
informatie op van de bestuursleden, die het hele land doorkruisen om belangengroepen
bij te staan, maar tegelijkertijd nemen zij informatie van deze belangengroepen tot zich.
Zo deelde ik het bestuur mede dat ik als voorzitter van de stichting TegenWind(molens)
Netterden en omstreken, verder te noemen 'Stichting', beroep heb ingesteld tegen een
besluit van de Rijksdienst voor Ondernemend Nederland (RVO). De NLVOW vroeg mij
hierover een blog te schrijven want de casus laat pijnlijk zien hoe het is gesteld met de
belangen van omwonenden van ruimtelijke ontwikkelingen in Nederland in het
algemeen en windturbineparken in het bijzonder.
Laat ik beginnen door een aantal feiten te benoemen. De Stichting komt op voor de
belangen van omwonenden in Netterden en het buitengebied van Gendringen. Beide
dorpen liggen in Gelderland op circa 5 kilometer van de grens met Duitsland. Nu is het
een bekend verschijnsel dat windturbineparken, of beter gezegd 'ruimtelijke
ontwikkelingen zonder draagvlak', aan de rand van het grondgebied worden gepland. In
deze casus is dat niet anders. Dat betekent voor Netterden concreet dat het bedreigd
wordt met insluiting door 3 windparken met in totaal 21 windturbines. Twee windparken
staan in productie maar tegen het derde windpark, negen turbines met tiphoogte 195
meter, komt de Stichting inmiddels 6 jaar in verzet.
Nederland staat in brand als het gaat om de aanleg van windturbineparken. Niet vreemd
als je weet hoe de bijbehorende wetgeving in elkaar steekt en de belangen van
omwonenden ernstig worden geschaad. Iedere belangengroep weet inmiddels dat het een
moeilijke, zo niet onmogelijke, zaak is om je gelijk te krijgen bij de rechtbank of Raad
van State. Hoe mooi de woorden van politiek Den Haag ook zijn over burgerparticipatie,
draagvlak en andere van dit soort begrippen, je staat voordat de (juridische) strijd begint
met 3:0 achter. Probeer dan maar eens te winnen met 3:4!
De Stichting is het in mei 2013 en november 2016 echter gelukt om het bestemmingsplan
respectievelijk de omgevingsvergunning van tafel te krijgen. Wat is dan het probleem
zult u denken! Wel, u en ik weten dat zonder subsidie het bouwen van windturbines niet
interessant is. Anders gezegd, een windturbinepark is in financiële zin niet haalbaar en
zal zonder subsidie niet worden gebouwd. Het is reeds vaker gezegd maar desalniettemin
herhaal ik het nog maar een keer. Premier Rutte heeft het in zijn vorige verkiezingsstrijd
reeds gemeld "Windmolens draaien niet op wind maar op subsidie." Hij noemde het
gekscherend "De malle molens". De politiek, de overkoepelende organisatie van
windturbine-exploitanten (NWEA) en diens leden houden echter halsstarrig vol dat
windturbines toch echt niet op subsidie draaien. Hoe kun je dit het beste weerleggen dan
met feiten? Het windpark waar de Stichting tegen strijdt kost volgens de initiatiefnemers
€ 40 miljoen. De subsidiebeschikking die de RVO hen heeft toebedeeld bedraagt €
68.488.500. Natuurlijk, het betreft een beschikking die bijgesteld wordt zodra het
windpark op het punt staat te produceren. Natuurlijk, dit bedrag zal gecorrigeerd worden
voor en door kleine wijzigingen. Maar feit is dat dit een exorbitante beloning is waarvoor
ik geen equivalent zal vinden als het een normale bedrijfsfinanciering betreft.
Deze subsidiebeschikking zou door het vernietigen van het bestemmingplan en de
omgevingsvergunning, los van het feit dat de subsidie in 2014 is verleend en er niet
binnen 1 jaar is gebouwd en los van het feit dat de RVO dit ten onrechte heeft gedoogd,
moeten worden ingetrokken. Als de besluiten zijn vernietigd waar de
subsidiebeschikking op is gebaseerd, dan dient laatstgenoemde te worden ingetrokken.
De RVO weigert de subsidiebeschikking echter in te trekken. Sterker nog, de RVO
weigert het verzoek van de Stichting tot intrekken van de subsidiebeschikking in
behandeling te nemen. De RVO stelt namelijk dat de Stichting niet ontvankelijk is, ook
al is diezelfde Stichting wel ontvankelijk verklaard door de Raad van State en de
rechtbank inzake het bestemmingsplan en de omgevingsvergunning. Gevolg: de
Stichting moet een rechtszaak aanspannen tegen de RVO om diens verklaring van niet
ontvankelijkheid te laten vernietigen. Pas daarna is de RVO aan zet om inhoudelijk op
het verzoek tot intrekken van de subsidiebeschikking te beslissen. De RVO zal dan naar
verwachting het verzoek tot intrekken afwijzen, hoezeer de Stichting ook in het gelijk
staat, waardoor de Stichting ook daartegen weer in beroep moet gaan.
Uiteraard, bij rechtszaken gaat het om de wetgeving en de punten en komma's. Maar
bovenstaande casus laat zien dat het de overheid, waarbij ik hardop durf te zeggen
specifiek inzake windturbineparken, alles maar dan ook echt alles aan gelegen is om
burgers buiten spel te zetten. Is het dan zo vreemd dat inzake windturbineparken het hele
land in brand staat? Is het dan zo vreemd dat er bij ieder nieuw plan verzet komt en
belangengroepen ontstaan? Dacht het niet! Wie de bal kaatst kan hem terug verwachten.
Jurgen Gilsing
Voorzitter TegenWind(molens) Netterden e.o.
0 reacties :
Een reactie posten