Kamp Pijnacker cr590Kamp is willige vazal van Brussel

Gisteren kwam het Energierapport uit, de toekomstvisie van minister Kamp op de energietransitie in Nederland.
Zoals te verwachten was, neemt Kamp de volstrekt utopische doelstellingen van Brussel (100% duurzame energie in 2050, en een 80% tot 95% reductie van de CO2 uitstoot) integraal over en worden deze ingevuld met de gebruikelijke potpourri aan groen-duurzame hobby’s van wereldvreemde dromers en slimme zakkenvullers. Achterin het rapport is een lijst opgenomen van alle behoeftes uit de kamer die Kamp moest bevredigen.
Zijn ambtenaren hebben dat meesterlijk gedaan in een stuk dat op het oog nog geloofwaardig overkomt ook. De utopische aannames worden zelfs bijna allemaal ook weer sterk genuanceerd. Maar dan wel ver van de passage waar zo’n aanname als volstrekt realistische beleidsoptie wordt opgevoerd. Zo creëer je enerzijds de suggestie dat alles gewoon kan, en anderzijds dat je heel genuanceerd bent en best ziet wat er niet kan.
De goed geïnformeerde lezer concludeert echter: utopische prietpraat.
De kosten
In het hele rapport wordt amper iets gekwantificeerd, en nergens worden er kosten vermeld bij maatregelen. Maar dan valt opeens uit de hemel dat dat allemaal tot 2050 maar 10 miljard per jaar gaat kosten.
Pag 135:
Geschat wordt dat de directe meerkosten in Nederland van een koolstofarme energie­voorziening in 2050 ten opzichte van de referentie situatie ongeveer 10 miljard euro per jaar bedragen
Dat is slechts €2.350 per vierpersoonsgezin per jaar. Koopje toch? Amper meer dan uw vakantiegeld, maar een tent in de tuin is ook best leuk.
Dat vindt misschien de 18% van de Nederlanders die een probleem ziet:
Pag 137:
Het gevoel van urgentie over het energievraagstuk is nog relatief laag: slechts 18% van de Nederlanders plaatst het energievraagstuk in zijn top 5 van te adresseren maatschappelijke onderwerpen.
Ik betwijfel ernstig of de rest van Nederland zoveel over heeft voor Kamp’s duurzame wanen.
Maar het is nog veel erger: dit bedrag is volstrekt uit de lucht gegrepen.
De kosten van het huidige energieakkoord (levert zo’n 13% duurzaam en minder dan 20% CO2 reductie op) zitten in 2020 al op 6,5 miljard per jaar. Als je naar 16% in 2023 wilt, wat ook regeringsbeleid is, kom je in 2023 al bijna op 10 miljard per jaar uit, want de extra maatregelen zijn extra duur.
Tegen 2030 (40% CO2 reductie, 27% duurzaam) zit je al ver boven de 10 miljard per jaar, en zit je ook aan je taks met wind en zon, die kunnen niet groeien boven de 25% aandeel zonder enorme kostenverhogingen. Dus de kosten van de volgende 40% CO2 reductie zijn per procent veel duurder dan de eerste 40%. Elke procent méér wordt moeilijker en duurder.
Zelfs als je uitgaat van een constante prijs per extra procent, kom je in 2050 richting de 40 miljard per jaar. Dat is €9000 per vierpersoons gezin per jaar. En het is dus bijna zeker nog veel meer.
Maar volgens Kamp zijn die tweede 40% dus gewoon gratis.
Wie zou er gelijk hebben, Kamp of ik?
Geschiedenisles en kosten-autoriteit
Minister Kamp heeft helaas een heel slechte reputatie op gebied van kostenvoorspellingen.
Even uw geheugen opfrissen.
Het begon in 2013. Het rapport dat Kamp aan de kamer gaf bij de beslissing over het energieakkoord sprak over 13 tot 17,7 miljard aan kosten. Dat bedrag is door Kamp maar ook door Wiebe Draaijer SER) nog lang aangehouden, ook nadat de opsteller van het rapport (ECN) allang schriftelijk aan ons had toegegeven dat dat de kosten waren tot 2020, en het grootste deel van de kosten na 2020 zou vallen.
Later moest Kamp toegeven dat de wind op zee alleen al 18 miljard was (Fred Udo had 19 miljard uitgerekend).
En nog later verklapte Ed Nijpels opeens zomaar dat het EA 50 miljard ging kosten. Maar even later begonnen hij en Kamp opeens te roepen dat het juist geld opleverde. Ook de concrete vraag van René Leegte: Wat kost het energieakkoord? werd door Kamp beantwoord met “Minder dan het regeerakkoord”.
Het is aan u om te beslissen wie u gelooft over de kosten van een bijna complete decarbonisatie.
De misleidende suggesties
1. De betaalbaarheid.
Op grote afstand aan kop!
Dit beleid is absoluut onbetaalbaar. Terwijl het rapport regelmatig en zeer nadrukkelijk claimt dat de regering per se een betaalbare energievoorziening eist.
Pag 138:
Tijdens de Energiedialoog houdt het kabinet vast aan drie randvoorwaarden voor de CO2-arme energievoorziening in 2050, te weten borging van:
de veiligheid van winning tot gebruik van energie;
de zekerheid van de energievoorziening;
de betaalbaarheid van energie.
Maar er is niet of bar slecht aan de kosten gerekend. De doelstellingen van Brussel en Parijs worden klakkeloos overgenomen, zonder kosten/baten- of haalbaarheidsanalyse, en de arme ambtenaren krijgen de opdracht om gewoon te doen alsof het kan en überhaupt betaalbaar is.
2. De technische haalbaarheid
Voortdurend worden bij alle onderwerpen als alternatief voor fossiel de bekende wind, zon en biomassa/biobrandstof uit de kast getrokken. Alles wordt elektrisch of biobased, probleem opgelost!
Maar op andere plekken wordt er nadrukkelijk toegegeven dat de inpassing van een groot aandeel wind en zon zonder baanbrekende innovaties op gebeid van grootschalige seizoenopslag niet mogelijk is. Dus is het niet mogelijk, heel simpel, zoals ik u al lang geleden voorrekende. Bij 25% aandeel houdt het financieel op, bij 35 % ook technisch. Bij een veel groter aandeel van elektriciteit in het energiegebruik en een maximale bijdrage van duurzame stroom van 25% houd je een erg grote 75% niet groene energie over!
Ook wordt aan het einde netjes opgemerkt dat er grote vraagtekens zijn bij de beschikbaarheid van voldoende biomassa
Pag 122:
Daarmee is Nederland al snel aangewezen op import van biomassa. Het wereldwijde potentieel van duurzame biomassa is groot, maar behoorlijk onzeker. Deze onzekerheid hangt af van de wereldwijde ontwikkeling van de voedselconsumptie, landbouwproducti­viteit, de benutting van marginale landen, ontwikkelingen in de bosbouw, technologie­ontwikkeling (van bijvoorbeeld bio-raffinage) en de toepassing van recycling en cascade­ring. De prijs van biomassa (voor energietoepassingen) is hierdoor ook erg onzeker.
Deze beide nuanceringen schoppen simpelweg de voornaamste poten onder het rapport uit.
3. Gebruik van restwarmte
Veel wordt verwacht van warmtenetten. Dat is terecht, daarmee is heel zinnig en goedkoop energie te besparen en CO2 te reduceren. Maar de beste manier van restwarmtegebruik is WKK. En die is nou juist door het energieakkoord de nek omgedraaid.
4. Behouden van de industrie en een gezonde economie
Er worden extreem heftige reductie-eisen opgelegd aan de industrie. Anders is het onmogelijk om ook maar in de buurt te komen van de gewenste doelen.
Die bedrijven moeten dus maar geheel nieuwe installaties bouwen en van gas op duurzame elektriciteit overstappen.
Pag 85:
Als er ook grotere stappen gezet worden, kan volgens de meeste studies tot circa 50% efficiëntieverbetering gerealiseerd worden. Daarvoor is het nodig dat industriële processen heel anders worden ingericht. In veel gevallen zullen fabrieken en installaties vrijwel geheel vernieuwd moeten worden.
Dus deze industrie moet een hele nieuwe, duurdere fabriek bouwen om aan de wensen van Kamp te voldoen, en kiest dan natuurlijk voor Nederland, in plaats van een land dat lak heeft aan CO2 reductie. Ja natuurlijk!
En op een handjevol West-Europese landjes is er niemand in de wereld die serieus deze doelen gaat nastreven. Dus keuze te over, en onze bedrijven worden overal met open armen ontvangen!
Het utopisch gehalte van het rapport lijkt voor een groot deel afkomstig van Raad voor de leefomgeving en infrastructuur, ECN, en het Planbureau van de leefomgeving, waar vaak aan gerefereerd wordt. Die zijn nou niet direct de hele dag bezig met het in stand houden van een bloeiende Nederlandse economie helaas, wat veel verklaart.
Selectief luisteren naar Parijs
Uiteraard heeft het rapport ook veel aandacht voor COP21, wat volgens Kamp een juridisch bindende overeenkomst is, die iedereen gaat nakomen, om de opwarming tot 1,5 a 2 graden te beperken.
Geen woord over het feit dat als iedereen die afspraken na zou komen (wat wederom een utopie is, het woord blijft maar vallen in dit blog) de opwarming van de aarde volgens de IPCC sommetjes niet 2 a 2,5C maar 0,17C minder zal stijgen (Lomborg). Onmeetbaar weinig dus. Honderd miljard door het putje.
Ook geen woord over de persconferentie in Parijs van James Hansen en drie andere vooraanstaande klimaatwetenschappers die tot de conclusie zijn gekomen dat een substantiële CO2 reductie met de groene bronnen pure utopie is en alleen een grootschalige inzet op 4e generatie kernenergie ooit fossiel zal kunnen verdringen.
Ook geen verwijzingen naar Bil Gates en Google die tot dezelfde conclusie kwamen na twee jaar onderzoek met onbeperkte funding: HET KAN GEWOON NIET!
Inmiddels heeft Bill Gates met zijn Terrapower trouwens gekozen voor de ontwikkeling van een gesmoltenzoutreactor die op kernafval draait, en heeft de DOE er al miljoenen voor beschikbaar gesteld.
Innovatie
Om met een positieve noot te eindigen: als er één positief signaal uit het rapport is te halen, is het wel dat er zowat op elke pagina wordt toegegeven dat er innovatie nodig is om de doelen te gaan halen, en dat de regering van plan is die krachtig te gaan stimuleren en faciliteren. Op alle niveaus, dus ook wetenschappelijke R&D.
Zelfs de thorium MSR wordt opgevoerd, waarbij wordt aangegeven dat de regering research in deze richting steunt:
De overheid steunt het onderzoek naar innovaties, zoals gesmolten-zout reactoren en andere generatie IV reactoren, die op termijn een rol zouden kunnen spelen in de energievoorziening.
Zo komt het allemaal hopelijk uiteindelijk toch nog goed!