Bijkerk achtergrond Spencer tropical
Een gastbijdrage van André Bijkerk.

Bestaat er overtuigend bewijs dat CO2 tot global warming leidt? Een alarmist zien we dit al gauw beamen, ja hoor, kasten vol overstelpend bewijs. Wat is eigenlijk geen bewijs? Uitstervende ijsberen. IPCC-rapporten, smeltende gletsjers, zeespiegelstijging, 97% consensus, constant herschreven temperatuurseries, alles is bewijs. Hoewel … Spencer Weart, een klimaatalarmistisch historicus die zich in de geschiedenis van het klimaatonderzoek heeft gespecialiseerd, ziet dat toch anders:
And in this short article I have certainly not been able—any more than the IPCC in its lengthy reports—to present a convincing case, based on logic and observations, of why anyone should believe the consensus statements.
Zou hij dan begrepen hebben dat iets dat niet is gebaseerd op logica en observaties, niet in de categorie wetenschap valt? Nee hoor, als je het volledige artikel leest, wordt het duidelijk dat alles wat hier hebben is een uit zijn verband gerukt citaat. Weart pleit ervoor dat wanneer de wetenschap tekort schiet dat consensus dan ook goed is, comité-consensus noemt hij dat, je moet alleen het publiek op een betere manier weten te overtuigen.
Hoe anders was het bijvoorbeeld vroeger gesteld met de wetenschap. In de tijd van Karl Popper gold het falsificatieprincipe dat door Albert Einstein treffend werd samengevat:
No amount of experimentation can ever prove me right; a single experiment can prove me wrong.
De wetenschappelijke methode voor empirische wetenschappen berust op het empirisch proces.
1- observatie: het waarnemen en verzamelen van empirische feiten;
2- inductie: het formuleren van een algemene veronderstelling op basis van observaties; van specifiek naar algemeen;
3- deductie: formuleren van specifieke toetsbare hypotheses; van algemeen naar specifiek (van theorie naar hypothese);
4- toetsen: het toetsen van de hypothese door middel van een experiment;
5- evaluatie: de resultaten van het experiment waarnemen en evalueren door middel van falsificatie of verificatie.
Nu zou je kunnen denken dat bij gebrek aan ‘a convincing case, based on logic and observations’ je een dergelijke zaak juist moet gaan opbouwen voor ‘global warming’. Als ‘global warming’ waar is, dan moet een sluitende empirische cyclus zomaar voor het grijpen zijn, bijvoorbeeld de tropische troposfeer.
1- observatie: We meten/ontdekken dat CO2 een broeikasgas is dat Infraroodstraling (IR) kan absorberen en weer uitzenden (Arrhenius et al);
2- inductie: Als CO2 in de atmosfeer toeneemt, zal meer IR worden geabsorbeerd waardoor de atmosfeer warmer wordt, het meeste daar waar de meeste IR straling is, in de tropen;
3- deductie: Het beschrijven van de veronderstelling in mathematische modellen, die toetsbare predicties doen over de relatie tussen temperatuur van de tropische atmosfeer als functie van de concentratie van CO2;
4- toetsen: Komen de voorspellingen  van de modellen overeen met de actueel gemeten waarden over een voldoende lange periode om statistisch significant te zijn, in de tropische atmosfeer. De inmiddels overbekende grafiek;
5- evaluatie: Het moge duidelijk zijn dat uitkomst Einstein’s uitspraak aardig illustreert: ‘No amount of experimentation can ever prove me right; a single experiment can prove me wrong.’ Met andere woorden:
The great tragedy of Science — the slaying of a beautiful hypothesis by an ugly fact.
Thomas Huxley
Maar wat moet je nu daarmee op de top van de klimaatramp? Hadden we niet zulke geweldige oplossingen die fondsen, erkenning en prijzen opleveren voor de onderzoekers; populariteit, groene stemmen en autoriteit voor politici; dramatische griezelverhalen voor de pers; exploderende markten voor duurzaamheidproducenten; aandacht en donaties voor activisten, Maar bovenal het goede gevoel van belangrijkheid voor het behoud van de aarde (‘beter dan gij’ – Rypke Zeilmaker). En nu is er ineens geen probleem meer voor al die oplossingen?
Maar zal de bom dan echt niet vallen?
Wat moeten we dan met z’n allen? Het is allemaal de schuld van de wetenschappelijke methode, wanneer de eerste de beste empirische cyclus een totaal ander beeld geeft. Dus weg ermee, in plaats daarvan comité-consensus. ‘We zijn het er allemaal over eens dat ‘global warming’ waar moet zijn, dus moet de wetenschappelijke methode onjuist zijn’. Kijk, dat is post-modernistische democratische pseudo-wetenschap!
De vraag is wat het grootste verlies is voor de mensheid, wanneer door welke reden dan ook de ‘global warming’ mythe niet langer meer geloofwaardig is te maken. Zijn dat de economische gevolgen van de foutieve beslissingen, of misschien het gebrek aan aandacht voor echte problemen of het verlies van de objectieve wetenschappelijke methode ten faveure van comité–consensus?
Aldus André Bijkerk.
Voor mijn eerdere bijdragen over klimaat en aanverwante zaken zie hierhierhier,hier en hier.