Energie in 2015: het jaar van het einde van het energieakkoord en de doorbraak van thorium MSR

Datum:
  • donderdag 26 februari 2015
  • in
  • Categorie: ,
  • Maar ook het jaar van het wachten op de grote blackout …

     Een gastbijdrage van Theo Wolters.

    De virtuele werkelijkheid: Wat, Wie, Waterloo?
    In een eerdere bijdrage gaf ik aan dat op een aantal gebieden een virtuele politieke werkelijkheid is ontstaan die volledig is losgeraakt van de echte realiteit, maar die wel het beleid en daarmee onze toekomst bepaalt. Maar ook dat die zeepbellen zullen worden doorgeprikt, een aantal waarschijnlijk al in 2015. Een aantal van deze virtuele werkelijkheden zal ik in deze serie 2015 blogs voor u analyseren. Bij elk thema zal ik aangeven waaruit die wereld bestaat, wie hem heeft gecreëerd en in leven houdt, en waardoor hij zal sneuvelen.
    Uiteraard is mijn eerste onderwerp de energievoorziening, en ik neem na het “Wat, Wie, Waterloo” alle tijd om u daarover uitgebreid, zelfs zeer uitgebreid, te informeren!

    De virtuele werkelijkheid van de duurzame energie. Wat is dat?
    Bij de energievoorziening is dat uiteraard de droom dat we binnen enige decennia de fossiele brandstoffen kunnen afschaffen en vervangen door grasgroene diffuse bronnen zoals wind, zon, golf, getijden, osmose, geothermie etc etc. Uiteraard wordt hierbij kernenergie uitgesloten.
    Inmiddels bevestigen alle deskundigen off-the-record dat met name de wind op zee plannen uit het energieakkoord enkel een politieke achtergrond hebben, schandalig duur zijn, niks zullen opleveren voor het klimaat, en maar beter niet door kunnen gaan. Dat geldt ook voor heel wat ondertekenaars van het energieakkoord. Maar ze geven aan dat nooit in het openbaar te zullen toegeven: het SER akkoord is in bloed geschreven en volstrekt onaantastbaar. Omdat bijna iedere organisatie in het land en zeker iedereen in de energiewereld zich eraan heeft moeten verbinden, vind je niemand bereid om de olifant in de kamer te signaleren, behalve de groep rond climategate.nl. Op elke brief, blog of krantenartikel dat het energieakkoord ter discussie stelt volgt bij alle organisaties en vooral de tweede kamer een zeer pijnlijke stilte. Behalve bij Reinette Klever van de PVV, die als rots in de branding standhoudt namens het gezonde verstand, maar consequent wordt genegeerd door alle andere twitterkameraars.
    Ik put alleen moed uit de twijfel die toch bezit begint te nemen van de meeste Kamerleden, gezien de Kamervragen bij de laatste behandeling van het energieakkoord, die totaal anders waren dan de juichende reacties bij de eerste behandeling.

    Wie wilde hem?
    Laat u niet misleiden: duurzame energie is een streven op zich. Naar gelang de opportuniteit wordt hier als argumentatie klimaatverandering bijgesleept, de veronderstelde eindigheid van de fossiele voorraden, of de ongewenste afhankelijkheid van de sjeiks en Putin. Maar de bijzondere coalitie van verdwaasde idealisten, belanghebbenden, werkelijke klimaatvrezers en politiek gemotiveerden die de mosgroene transitie willen, zijn niet eens zo geïnteresseerd in de motivatie die erbij gegeven wordt, voor hen is het een doel op zich. Vandaar dat de discussie met hen over de noodzaak ervan zinloos is.
    Deze bonte coalitie heeft een verbazingwekkende prestatie geleverd. Met name door het tot in het extreme opblazen van de Catastrophic Antropogenic Global Warming dreiging (CAGW) als gevolg van onze CO2 uitstoot zijn ze erin geslaagd bijna de hele westerse bestuurswereld te hersenspoelen en belijden zelfs presidenten en pausen tegenwoordig hun geloof in deze valse leer.
    Maar in de praktijk blijkt het hen helemaal niet om klimaat of CO2 te gaan: men wil vooral een extreem groene verduurzaming van de energievoorziening, en grote transfers van geld (100 miljard per jaar!) naar de derdewereldlanden afdwingen. Dat de CO2 uitstoot omhoog vliegt ondanks (en zelfs als gevolg van) duizenden miljarden euro’s aan duurzaam beleid is hoogstens een pijnlijke bijkomstigheid: het plaatsen van windmolens en zonnefarms moet van de groene lobby gewoon blijven doorgaan. De rare constructie van drie parallelle Europese doelstellingen (duurzame energie, CO2 reductie en besparing) werkt duidelijk niet, maar deze terugbrengen naar alleen CO2 reductie is voor de groene beweging absoluut niet bespreekbaar.

    Pagina's: 1 2 3














    0 reacties :

    Een reactie posten